% La Magio de Oz % Donald Broadribb
!(images/000071.jpg)
!(images/000085.png)
!(images/000003.png)
!(images/000028.png)
!(images/000010.png)
!(images/000015.png)
!(images/000016.jpg)
!(images/000098.png)
!(images/000026.png)
La Magio de Oz
De Baum, L. Frank (Lyman Frank), 1856–1919
Ilustrita de Neill, John R. (John Rea), 1877–1943
Tradukita el la Angla al Esperanto de Broadribb, Donald (Donald Richard), 1933–
Unue eldonita en la Angla kiel The Magic of Oz de Reilly & Lee, 1919.
Unue eldonita en Esperanto de Bookleaf Publishing, 1996. Vidu http://www.poboxes.com/bookleaf/
Ĉi tiu traduko kopirajta © 1996 Donald Broadribb. Ĉi tiu eldono estas korektita versio, julio 2000.
La ilustraĵoj kaj aranĝo de ĉi tiu eldono laŭeble plej konformas al tiuj de la originala Angla eldono de 1919. La litertipo estas 16 sur 18.7 pkt Elegant Garamond.
!(images/000031.png)
Mi Dediĉas ĉi tiun Libron al
la Infanoj de niaj Soldatoj, la
Usonanoj kaj iliaj Aliancanoj,
kun nemezureblaj Fiero kaj
Amo. L. F. B.
!(images/000043.png)
!(images/000055.png)
AL MIAJ LEGANTOJ
Iom kurioze, en la eventoj kiuj okazis dum la
pasintaj kelkaj jaroj en nia “granda ekstera mondo”,
ni povas trovi eventojn tiom mirigajn kaj inspirajn ke
mi ne povas esperi egaligi ilin per rakontoj pri la
Lando Oz.
Tamen, “La Magio de Oz” vere estas pli stranga
kaj nekutima ol io ajn kion mi legis aŭ priaŭdis
niaflanke de La Granda Sabla Dezerto kiu kaŝas de
ni La Landon Oz, eĉ dum la ĵusaj ekscitaj jaroj, do
mi esperas ke ĝi allogos vian amon je noveco.
Longa kaj senkapabliga malsano neebligis al mi
respondadon al la multaj bonaj leteroj senditaj al
13
mi—escepte de kiam oni kunsendis poŝtmarkojn—
sed de nun mi esperas povi dece rapide atenti ĉiun
leteron per kiu miaj legantoj regalos min.
Certigante al vi ke mia amo al vi neniam
ŝanceliĝis kaj esperante ke la Oz-Libroj plu plezur-
igos vin dum mi ankoraŭ povos verki ilin, mi estas
Ame via,
L. FRANK BAUM,
“Reĝa Historiisto de Oz.”
“OZCOT”
ĉe HOLLYWOOD
en KALIFORNIO
1919
14
!(images/000049.png)
LISTO DE ĈAPITROJ
1 Monto Manĝto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17
2 La Falko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
3 Du Malbonuloj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34
4 Kunkomplotantoj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
5 Feliĉa Angulo de Oz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
6 Naskiĝtagaj Donacoj por Ozma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
7 La Arbaro de Gugu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
8 La Le-Sim-Agoj Minacas. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
9 La Insulo de la Magia Floro . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
10 Firme Fiksitaj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112
11 La Bestoj de la Arbaro de Gugu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
12 Kiki Uzas Sian Magion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131
13 Perdiĝas la Nigra Valizo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
14 La Sorĉisto Lernas la Magian Vorton . . . . . . . . . . . . . . . . . 157
15 La Soleca Anaso . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 169
16 La Vitra Kato Trovas la Nigran Valizon . . . . . . . . . . . . . . . 183
17 Rimarkinda Veturo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197
18 La Magio de la Sorĉisto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209
19 Doroteo kaj la Burdoj. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217
20 Problemo por la Simioj. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 226
21 La Kolegio de Atletaj Artoj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 235
22 La Naskiĝtaga Festo de Ozma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 240
23 La Fonto de Forgeso . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 255
!(images/000022.png)
!(images/000065.png)
Monto Manĝto
ĈAPITRO 1
Ĉe la orienta bordo de la
Lando Oz, en la Lando de la
Manĝtuloj, estas granda, alta
m o n t e t o n o m a t a M o n t o
Manĝto. Unuflanke la mal-
supro de tiu monteto tuŝas la
Mortigan Sablan Deserton
kiu apartigas la Felandon Oz
de la cetero de la mondo, sed
aliflanke la monteto tuŝas la
belan fekundan Landon de la
Manĝtuloj.
17
La Magio de Oz
La Manĝtula popolo, tamen, nur staras iom for kaj
rigardas Monton Manĝto kaj scias malmulton pri ĝi;
ĉar proksimume trionon de la vojo supren ĝiaj flankoj
fariĝas negrimpeble krutaj, kaj se homoj loĝas sur la
supro de tiu granda turanta pinto kiu laŭaspekte
preskaŭ atingas la ĉielon, la Manĝtuloj ne konscias pri
tio.
Malgraŭ tio, homoj ja loĝas tie. La supro de Monto
Manĝto laŭforme similas pelvon, larĝan kaj
profundan, kaj en la pelvo estas kampoj kie kreskas
grenoj kaj legomoj, kaj oni paŝtas brutojn kaj riveretoj
fluas kaj arboj produktas ĉiajn aĵojn. Dise troviĝas
domoj, kaj en ĉiu el ili loĝas familio de Altuloj, tiel la
homoj nomas sin. La Altuloj malofte malsupreniras la
monton, pro la sama kaŭzo kiu persvadas la
Manĝtulojn ne grimpi ĝin: la flankoj estas tro krutaj.
En unu el la domoj loĝis saĝa maljuna Altulo
nomita Bini Aru, kiu iam estis lerta Sorĉisto. Sed
Ozma de Oz, kiu regas ĉiun en la Lando Oz, dekretis
ke neniu praktiku magion en ŝia regno escepte de
Glinda la Bona kaj la Sorĉisto de Oz, kaj kiam Glinda
sendis tiun reĝan ordonon al la Altuloj per fortflugila
Aglo, maljuna Bini Aru tuj ĉesis praktiki magiajn
artojn. Li detruis multajn el siaj magiaj pulvoroj kaj
18
Ĉapitro Unu
magiiloj, kaj post tio li honeste obeis la leĝon. Li
neniam vidis Ozman, sed li sciis ke ŝi estas lia Reganto
kaj estas obeenda.
Nur unu afero malfeliĉigis lin. Li trovis novan kaj
sekretan metodon fari transformojn nekonatan de ĉiu
alia Sorĉisto. Glinda la Bona ne konis ĝin, nek la
malgranda Sorĉisto de Oz, nek D-ro Pipt nek maljuna
Mombi, nek iu alia magipraktikanto. Ĝi estis sekreto
de Bini Aru. Per ĝi, estis ege simple transformi iun ajn
en beston, birdon aŭ fiŝon, aŭ ion alian, kaj
retransformi tiun personon, kiam oni scipovas
prononci la mistikan vorton: “**P y r z q x g l **”.
Bini Aru uzis tiun sekreton multfoje, sed ne por
kaŭzi malbonon aŭ suferon al aliaj. Kiam li forvagis
tre malproksimen de sia hejmo kaj malsatis, li kutimis
diri: “Mi volas fariĝi bovino—**P y r z q x g l **!” Tuj l i
fariĝis bovino, kaj tiam li manĝis herbon kaj satigis
sin. Ĉiuj bestoj kaj birdoj scipovas paroli en la Lando
Oz, do kiam la bovino ne plu malsatis, ĝi diris: “Mi
volas ree esti Bini Aru: **P y r z q x g l **!” kaj la magia
vorto, ĝuste prononcite, tuj redonis al li lian naturan
formon.
Kompreneble, mi ne aŭdacus skribi tiun magian
vorton tiel klare se mi supozus ke miaj legantoj povos
19
La Magio de Oz
ĝuste prononci ĝin kaj tiel povos transformi sin kaj
aliajn, sed efektive neniu en la tuta mondo, escepte de
Bini Aru, iam (ĝis la komenco de ĉi tiu rakonto)
sukcesis prononci “**P y r z q x g l **” ĝuste, do mi kredas
ke estas sendanĝere doni ĝin al vi. Malgraŭ tio,
verŝajne estos plej bone ke, voĉlegante ĉi tiun
rakonton, vi evitu ĝuste prononci “**P y r z q x g l **”, kaj
tiel vi povos eviti ĉian riskon ke la sekreto misagos.
Bini Aru, trovinte la sekreton de tuja transformo,
kiu ne necesigis ilojn aŭ pulvorojn aŭ aliajn
kemiaĵojn aŭ herbojn kaj ĉiam funkciis perfekte,
malvolontis ke tiu mirinda trovaĵo estu tute nekonata
aŭ perdita el la tuta homa sciaro. Li decidis ne
denove uzi ĝin, ĉar Ozma malpermesis ke li faru
tion, sed li pensis ke Ozma estas knabino kaj iam
eble ŝanĝos sian decidon kaj permesos ke ŝiaj regatoj
praktiku magion, kaj tiuokaze Bini Aru denove povos
transformi sin kaj aliajn laŭvole,—krom se,
kompreneble, li intertempe forgesos la metodon
prononci “ **P y r z q x g l **”.
Tre zorge pripensinte la aferon, li decidis skribi la
vorton, kaj la metodon prononci ĝin, en iu sekreta
loko, tiel ke li povos trovi ĝin post multaj jaroj, sed
kie neniu alia iam povos trovi ĝin.
20
Ĉapitro Unu
Tiu ideo estis lerta, sed kio ĝenis la maljunan
Sorĉiston estis kiel trovi sekretan lokon. Li vagis tra
la tuta Pelvo ĉe la supro de Monto Manĝto, sed li
trovis neniun lokon kie li povos skribi la sekretan
vorton sed kie aliaj verŝajne ne akcidente trovos ĝin.
Do fine li decidis ke ĝi devos skribiĝi ie en lia propra
domo.
Bini Aru havis edzinon nomatan Mopsi Aru kiu
estis fama pro siaj bongustegaj gajlusacaj tortoj, kaj
li havis filon nomatan Kiki Aru kiu tute ne estis
fama. Oni sciis pri li ke li estas kolerema kaj
malagrabla ĉar li ne estas feliĉa, kaj ke li ne estas
feliĉa ĉar li volas malsupreniri la monton kaj viziti la
grandan suban mondon sed lia patro ne permesas.
Tute neniu atentis Kikin Arun, ĉar li estis tute mal-
grava.
Unufoje dum ĉiu jaro okazis festo sur Monto
Manĝto en kiu partoprenis ĉiuj Altuloj. Oni okazigis
ĝin en la centro de la pelvoforma lando, kaj oni
dediĉis la tutan tagon al festenoj kaj gajeco. La junuloj
dancis kaj kantis; la virinoj kovris la tablojn per plaĉaj
manĝaĵoj, kaj la viroj ludis muzikajn instrumentojn
kaj rakontis ferakontojn.
Kiki Aru kutime partoprenis en tiuj festoj kun
21
La Magio de Oz
siaj gepatroj, kaj tie li sidis paŭte ekster la cirklo
kaj rifuzis danci aŭ kanti aŭ eĉ paroli kun la aliaj
junuloj. Do la festo ne plifeliĉigis lin pli ol aliaj
tagoj, kaj ĉifoje li diris al Bini Aru kaj Mopsi Aru
ke li ne partoprenos. Li preferas resti ĉehejme kaj
esti malfeliĉa tute sole, li diris, do ili volonte lasis
lin.
Sed post kiam oni lasis lin sola Kiki decidis eniri
la privatan ĉambron de sia patro, kvankam li estis
malpermesita eniri ĝin, por serĉi iujn magiilojn kiujn
Bini Aru uzadis kiam li praktikis sorĉadon. Dum li
eniris li preskaŭ stumblis pro unu el la plankotabuloj.
Li serĉis ĉie sed trovis neniun spuron de la magio de
sia patro. Ĉio estis detruita.
Multe senesperigite, li komencis reelforiri, sed li
denove stumbletis pro la sama plankotabulo. Tio
pensigis lin. Ekzamenante la tabulon, Kiki trovis ke ĝi
estis eligita kaj poste reenigita kaj renajlita tiel ke ĝi
estis iomete pli alta ol la aliaj tabuloj. Sed kial lia
patro eligis la tabulon? Ĉu li kaŝis kelkajn el siaj
magiiloj sub la planko?
Kiki alportis ĉizilon kaj eligis la tabulon, sed li
trovis nenion sub ĝi. Li estis tuj remetonta la
tabulon kiam ĝi glitis el lia mano kaj renversiĝis,
22
!(images/000118.png)
La Magio de Oz
kaj li vidis ion skribitan sur ĝia malsupro. La lumo
estis iom nebrila, do li portis la tabulon al la
fenestro kaj ekzamenis ĝin, kaj trovis ke la skribo
instruas precize prononci la magian vorton
**P y r z q x g l **, kiu tuj transformos iun ajn en ion ajn,
kaj inversigos la transformon kiam oni ripetos la
vorton.
Nu, unue Kiki Aru ne komprenis kia mirinda
sekreto estas trovita; sed li opiniis ke eble ĝi utilos
al li do li prenis paperpecon kaj skribis sur ĝin
ekzaktan kopion de la instrukcioj por prononci
**P y r z q x g l **. Post tio li faldis la folion kaj metis
ĝin en sian poŝon, kaj remetis la tabulon en la
plankon tiamaniere ke neniu suspektus ke ĝi estis
eligita.
Post tio Kiri eniris la ĝardenon kaj sidante sub arbo
li zorge studis la folion. Li ĉiam volis foriri de Monto
Manĝto kaj viziti la grandan mondon—precipe la
Landon Oz—kaj li nun ekpensis ke se li povos
transformi sin en birdon, li povos flugi kien ajn li
volos kaj reflugi kiam ajn li volos. Tamen, unue
necesos parkeri la metodon ĝuste prononci la magian
vorton, ĉar birdo ne kapablus kunporti la folion sur
kiu ĝi estis skribita, kaj Kiki ne povus regajni sian
24
Ĉapitro Unu
naturan formon se li forgesus la vorton aŭ ĝian
prononcon.
Do li longe studis ĝin, ripetante ĝin centfoje en sia
menso ĝis li estis certa ke li ne forgesos ĝin. Sed por
esti duoble certa li metis la folion en stanan skatolon
en neglektita parto de la ĝardeno kaj kovris la skatolon
per malgrandaj ŝtonoj.
Jam fariĝis malfrue en la tago kaj Kiki volis provi
sian unuan transformon antaŭ ol liaj gepatroj revenos
de la festo. Do li staris sur la antaŭa verando de sia
hejmo kaj diris:
“Mi volas fariĝi granda forta birdo, kia falko—
**P y r z q x g l **!” Li prononcis ĝin ĝuste, do tuj li sentis
ke li plene aliformiĝis. Li batetis per siaj flugiloj,
saltetis al la balustrado kaj diris: “Gra-ak! Gra-ak!”
Tiam li ekridis kaj diris, duonvoĉe: “Mi supozas ke
tia birdo faras tiun kuriozan sonon. Sed nun mi provu
miajn flugilojn kaj trovu ĉu mi estas sufiĉe forta por
flugi trans la dezerton.”
Ĉar li decidis unuafoje veturi al la lando ekster la
Lando Oz. Li ŝtelis ĉi tiun sekreton de transformo kaj
li sciis ke li malobeis la leĝojn de Oz pro sia uzo de
magio. Eble Glinda aŭ la Sorĉisto de Oz trovos kaj
punos lin, do estos bone tute forresti de Oz.
25
!(images/000064.png)
La Magio de Oz
Malrapide Kiki leviĝis en la aeron, kaj apogate de
siaj larĝaj flugiloj li flosis laŭ graciaj cirkloj super la
pelvoforma montosupro. De sia alto li povis vidi, tre
for trans la brulantaj sabloj de la Mortiga Deserto,
alian landon kiun eble estos plezurige esplori, do li
celis tiun direkton, kaj per fortaj, regulaj flugilbatoj li
komencis la longan flugon.
26
!(images/000038.png)
La Falko
ĈAPITRO 2
Eĉ falko devas alte flugi por
transiri la Mortigan Deserton,
de kiu konstante leviĝas
venenaj fumoj. Kiki Ar u
sentis malsanon kaj mal-
fortecon jam antaŭ ol reatingi
bonan teron, ĉar li ne povis
tute eskapi de la efikoj de la
venenoj. Sed la freŝa aero
baldaŭ resanigis lin kaj li
surteriĝis en granda plata loko
nomata Altlando. Tuj preter
27
La Magio de Oz
ĝi estas valo nomata Sublando, ambaŭ landojn regas
la Zingibrokuka Viro, Johano Past*, kies ĉefministro
estas Kokideto la Kerubo. La Falko haltis tie nur sufiĉe
longe por ripozi, kaj poste li flugis norden kaj
superpasis belan landon nomatan Gajlando, kiun regas
bela Vaksa Pupo. Post tie, sekvante la kurban formon
de la Deserto, li ekiris norden kaj malleviĝis sur
arbosupron en la Regno Nenilando.
Kiki nun estis laca, kaj la suno nun komencis
subiĝi, do li decidis resti tie ĝis la mateno. De sia
arbosupro li povis vidi proksiman domon, kiu aspektis
tre komforta. Viro melkadis bovinon en la korto kaj
plaĉaspekta virino venis al la pordo kaj vokis lin por
ke li tagmanĝu.
Tio estigis demandon en la menso de Kiki pri kiaj
estas la manĝaĵoj de falkoj. Li sentis sin malsata, sed
li ne sciis kion manĝi aŭ kie akiri manĝaĵon. Li ankaŭ
pensis ke lito estus pli komforta dormejo ol la supro
de arbo, do li saltetis al la tero kaj diris: “Mi volas
refariĝi Kiki Aru—**P y r z q x g l **!”
Tuj li reakiris sian naturan formon, kaj irinte al la
domo, li frapetis sur la pordon kaj petis iom da
tagmanĝo.
* Ĉi tiu nomo en la Angla originalo estas vortludo netradukebla.
28
Ĉapitro Du
“Kiu vi estas?” demandis la virestro de la domo.
“Fremdulo el la Lando Oz,” respondis Kiki Aru.
“Do vi estas bonvena,” diris la viro.
Kiki ricevis bonan manĝon kaj bonan liton, kaj li
tre bone kondutis, kvankam li rifuzis respondi ĉiujn
demandojn de la bonaj homoj de Nenilando.
Eskapinte de sia hejmo kaj trovinte metodon vidi la
mondon, la junulo ne plu estis malfeliĉa, do li ne plu
estis kolerema kaj malagrabla. La homoj opiniis lin tre
respektinda persono kaj donis al li matenmanĝon la
sekvan matenon, kaj post tio li rekomencis sian
veturon sentante plenan kontenton.
Marŝinte dum unu aŭ du horoj tra la bela lando
regata de Reĝo Burĝon’, Kiki Aru decidis ke li pli
rapide veturos kaj vidos estante birdo, do li transformis
sin en grandan kolombon kaj vizitis la grandan urbon
Nenilo kaj vidis la palacon kaj ĝardenojn de la Reĝo kaj
multajn interesajn lokojn. Poste li flugis okcidenten en
la Regnon Iks, kaj post tago en la lando de Reĝino Ziksi
li plu iris okcidenten en la Landon Ev. Ĉiun landon
vizititan li opiniis multe pli agrabla ol la pelvolando de
la Altuloj, kaj li decidis ke kiam li atingos la plej belan
landon li ekloĝos tie kaj plenĝuos sian estontan vivon.
En la lando Ev li reprenis sian propran formon, ĉar
29
La Magio de Oz
la urboj kaj vilaĝoj estis proksimaj unuj al la aliaj kaj
li facile promenos de unu al alia.
Kiam proksimiĝis la vespero li atingis bonan
Hotelon kaj petis de la Hotelestro manĝon kaj tra-
nokton.
“Jes, se vi povos pagi per mono,” diris la viro, “se
ne, do vi devos iri aliloken.”
Tio surprizis Kikin, ĉar en la Lando Oz oni tute
ne uzas monon, ĉiu rajtas preni kion li deziras sen
pago. Do li ne havis monon, kaj tial li forturnis sin
por trovi gastiganton aliloke. Trarigardante malferman
fenestron en la Hotelon, dum li pretermarŝis, li vidis
maljunulon kalkulanta grandan amason da oraj pecoj
sur tablo, kaj Kiki decidis ke ili estas mono. Unu el
ili aĉetos por li manĝon kaj litripozon, li pensis, do li
transformis sin en pigon kaj, fluginte tra la malferman
fenestron, li ekbekis unu el la oraj pecoj kaj elflugis
antaŭ ol la viro povis haltigi lin. Efektive, la prirabita
maljunulo estis tute senpova, ĉar li ne aŭdacis forlasi
sian amason da oro por ĉasi la pigon, kaj antaŭ ol li
povis meti la oron en sakon kaj la sakon en poŝon la
rabobirdo estis ne plu videbla kaj estus stulte serĉi ĝin.
Kiki Aru flugis al grupo de arboj kaj, faliginte la
oran pecon al la tero, li reprenis sian naturan formon,
30
!(images/000091.png)
Ĉapitro Du
kaj poste prenis la moneron kaj metis ĝin en sian
poŝon.
“Vi bedaŭros pro tio!” kriis malgranda voĉo tuj
super lia kapo.
Kiki suprenrigardis kaj vidis ke pasero, staranta sur
branĉo, rigardas lin.
“Bedaŭros pro kio?” li demandis.
“Ho, mi vidis ĉion,” asertis la pasero. “Mi vidis vin
rigardi la oron tra la fenestro, kaj transformi vin en
31
!(images/000099.png)
La Magio de Oz
pigon kaj ŝteli de la kompatinda viro, kaj post tio mi
vidis vin flugi ĉi tien kaj ŝanĝi la birdon en vian
antaŭan formon. Tio estas magio, kaj magio estas fia
kaj kontraŭleĝa; kaj vi ŝtelis monon, kaj tio estas
ankoraŭ pli granda krimo. Vi bedaŭros, iam.”
“Ne gravas al mi,” respondis Kiki Aru, sulkante
sian frunton.
“Ĉu vi ne timas esti fia?” demandis la pasero.
32
!(images/000106.jpg)
!(images/000115.png)
Ĉapitro Du
“Ne, mi ne sciis ke mi agas fie,” diris Kiki, “sed se
tiel estis, mi ĝojas pro tio. Mi malamas bonajn
personojn. Mi de ĉiam volas esti fia, sed ĝis nun mi
ne sciis la kielon.”
“Ha, ha, ha!” ridis iu malantaŭ li, grandavoĉe; “jen
la ĝusta sento, knabo mia! Agrablas al mi renkonti vin;
premu mian manon.”
La pasero timoplene pepis kaj forflugis.
33
!(images/000018.png)
Du Malbonuloj
ĈAPITRO 3
Kiki turnis sin kaj vidis
s t r a n g a s p e k t a n
v i r o n
starantan proksime. Li ne
staris rekte, ĉar li estis lama.
Li havis dikan korpon kaj
m a l d i k a j n k r u r o j n k a j
brakojn. Li havis grandan
rondan vizaĝon kun dika
blanka barbo kiu pintiĝis sub
lia talio, kaj blankan hararon
kiu pintiĝis sur la supro de lia
kapo. Li surportis malhel-
34
Ĉapitro Tri
grizajn tre striktajn vestojn, kaj liaj poŝoj ŝvelis kvazaŭ
plenigite per io.
“Mi ne sciis ke vi estas tie,” diris Kiki.
“Mi venis nur post vi,” diris la stranga maljun-
ulo.
“Kiu vi estas?” demandis Kiki.
“Mi nomiĝas Rugedo. Mi iam estis la Reĝo de la
Knomoj; sed oni pelis min el mia lando kaj nun mi
estas vaganto.”
“Kial oni elpelis vin?” demandis la Altula knabo.
“Nu, estas modo nuntempe elpeli reĝojn. Mi estis
sufiĉe bona Reĝo—laŭ mi—sed tiuj aĉaj Ozuloj
rifuzis lasi min. Do mi devis abdiki.”
“Kion tio signifas?”
“Ĝi signifas ke oni elpelis min. Sed ni parolu pri
io agrabla. Kiu estas vi kaj el kie vi venis?”
“Mi nomiĝas Kiki Aru. Iam mi loĝis sur Monto
Manĝto en la Lando Oz, sed nun mi estas vaganto kia
vi.”
La Reĝo de la Knomoj ruze rigardis lin.
“Mi aŭdis tiun birdon diri ke vi transformis vin en
pigon kaj inverse. Ĉu tio estas vera?”
Kiki hezitis, sed li ne trovis kialon nei la aferon.
Kaj li sentis ke agnosko ŝajnigos lin pli grava.
35
La Magio de Oz
“Nu—jes,” li diris.
“Do vi estas sorĉisto?”
“Ne; mi kapblas nur transformadon,” li konfesis.
“Nu, tamen tio estas tre utila magio,” deklaris
maljuna Rugedo. “Iam ankaŭ mi kapablis tre bonan
magion, sed miaj malamikoj forprenis ĝin de mi. Kien
vi nun iras?”
“Mi eniros la Hotelon, por manĝo kaj dormo,” diris
Kiki.
“Ĉu vi havas sufiĉan monon por pagi por tio?”
demandis la Knomo.
“Mi havas unu oran pecon.”
“Kiun vi ŝtelis. Tre bone. Kaj vi ĝojas ke vi estas fia.
Des pli bone. Vi plaĉas al mi, junulo, kaj mi eniros kun
vi en la Hotelon se vi promesos ne manĝi ovojn tie.”
“Ĉu al vi ne plaĉas ovoj?” demandis Kiki.
“Mi timas ilin; ili estas danĝeraj!” diris Rugedo,
iom timtreme.
“Bone,” konsentis Kiki; “mi ne petos ovojn.”
“Do venu,” diris la Knomo.
Kiam ili eniris la Hotelon, la estro sulkigis sian
frunton pro Kiki kaj diris:
“Mi diris al vi ke mi ne manĝos vin krom se vi
pagos.”
36
Ĉapitro Tri
Kiki montris al li la oran pecon.
“Kaj vi?” demandis la estro, turninte sin al Rugedo.
“Ĉu vi havas monon?”
“Mi havas ion pli bonan,” respondis la maljuna
Knomo, kaj preninte sakon el unu el siaj poŝoj li verŝis
el ĝi sur la tablon amason da brilantaj gemoj—
diamantoj, rubioj kaj smeraldoj.
La estro estis tre ĝentila al la fremduloj post tio. Li
donis al ili bonegan manĝon, kaj dum ili manĝis ĝin
la Altula knabo demandis al sia akompananto:
“Kiel vi akiris tiom da juveloj?”
“Nu, mi diros al vi,” respondis la Knomo. “Kiam
tiuj Ozuloj forprenis de mi mian regnon—nur ĉar ĝi
estis mia regno kaj mi deziris estri ĝin laŭ mia volo—
ili diris ke mi rajtos kunpreni tiom da valoraj ŝtonoj
kiom mi povos porti. Do mi kudrigis multajn poŝojn
en miaj vestoj kaj plenigis ilin. Juveloj estas tre utilaj
kiam oni veturas; oni povas interŝanĝi ilin por kio
ajn.”
“Ĉu pli valoraj ol oraj pecoj?” demandis Kiki.
“La plej malgranda el ĉi tiuj juveloj valoras cent
orajn pecojn kian vi ŝtelis de la maljunulo.”
“Ne parolu tiom laŭte,” petis Kiki, maltrankvile.
“Iu alia eble aŭdus kion vi diras.”
37
La Magio de Oz
Post la manĝo ili kune promenis, kaj la eksreĝo de
la Knomoj diris:
“Ĉu vi konas la Vilulon, kaj la Birdotimigilon, kaj
la Stanan Lignohakiston, kaj Doroteon, kaj Ozman,
kaj ĉiujn aliajn Ozulojn?
“Ne,” respondis la knabo, “mi neniam estis for de
Monto Manĝto antaŭ ol mi transflugis la Mortigan
Deserton antaŭ nelonge en la formo de falko.”
“Do vi neniam vidis la Smeraldan Urbon de Oz?”
“Neniam.”
“Nu,” diris la Knomo, “mi konis ĉiujn Ozulojn, kaj
vi povas diveni ke mi ne amas ilin. Dum ĉiuj miaj
vagadoj mi kontempladis pri kiel venĝi min je ili.
Nun, renkontinte vin, mi povas vidi metodon konkeri
la Landon Oz kaj mem esti Reĝo tie, kaj tio estas pli
bona ol esti Reĝo de la Knomoj.”
“Kiel vi povos fari tion?” demandis Kiki Aru,
miroplene.
“Ne gravas al vi la kielo. Unue, mi faros
interkonsenton kun vi. Diru al mi la sekreton kiel fari
transformojn kaj mi donos al vi poŝon da juveloj, la
plej grandaj kaj plej bonaj kiujn mi posedas.”
“Ne,” diris Kiri, kiu komprenis ke partoprenigi
alian personon en sia potenco estus danĝere por li.
38
Ĉapitro Tri
“Mi donos al vi du poŝojn da juveloj,” diris la
Knomo.
“Ne,” respondis Kiki.
“Mi donos al vi ĉiun juvelon posedatan de mi.”
“Ne, ne, ne!” diris Kiki, kiu komencis timi.
“Nu,” diris la Knomo, fie rigardante la knabon, “Mi
informos la Hoteliston ke vi ŝtelis tiun oran pecon kaj
li enkarcerigos vin.”
Kiki ridis pro tio.
“Antaŭ ol li povos fari tion,” diris li, “mi trans-
formos min en leonon kaj disŝiros lin, aŭ en urson kaj
manĝos lin, aŭ en muŝon kaj forflugos kien li ne
povos trovi min.”
“Ĉu vi vere povas fari tiajn mirindajn trans-
formojn?” demandis la maljuna Knomo, rigardante lin
scivoleme.
“Kompreneble,” deklaris Kiki. “Mi povas transformi
vin en vergon, rapide kiel fulmo, aŭ en ŝtonon, kaj lasi
vin ĉi tie apud la vojo.”
La fiknomo timtremetis, aŭdante tion, sed eĉ pli li
nun sopiris posedi tiun grandan sekreton. Post paŭzo
li diris:
“Jen kion mi faros. Se vi helpos min konkeri Ozon
kaj transformi la Ozulojn, kiuj estas miaj malamikoj,
39
La Magio de Oz
en vergojn aŭ ŝtonojn, dirante al mi vian sekreton, mi
konsentos fari vin la Reganto de la tuta Oz, kaj mi
estos via Ĉefministro kaj certigos ke oni obeos viajn
ordonojn.”
“Mi helpos pri tio,” diris Kiki, “sed mi ne diros al
vi mian sekreton.”
La Knomo tiom furiozis pro tiu rifuzo ke li saltadis
pro kolerego kaj ŝprucbalbutis sufokiĝe dumlonge
antaŭ ol povi regi sian pasion. Sed tio tute ne timigis
la knabon. Li ridis pro la fia maljuna Knomo, kio eĉ
pli furiozigis lin.
“Ni forgesu la planon,” li proponis, kiam Rugedo
iom trankviliĝis. “Mi ne konas la Ozulojn menciitajn
de vi, do ili ne estas miaj malamikoj. Ke ili pelis vin
el via regno, nu, jen via afero, ne mia.”
“Ĉu vi ne dezirus esti reĝo de tiu belega felando?”
demandis Rugedo.
“Tion mi ja dezirus,” respondis Kiki Aru; “sed vi
mem volas esti reĝo, kaj ni kverelus pro tio.”
“Ne,” diris la Knomo, klopodante trompi lin. “Post
pripenso, mi ne deziras esti Reĝo de Oz. Mi eĉ ne
deziras loĝi en tiu lando. Mia unua deziro estas venĝo.
Se ni povos konkeri Ozon, mi akiros sufiĉe da mono
por konkeri mian propran Regnon de la Knomoj, kaj
40
!(images/000004.png)
Ĉapitro Tri
mi reiros kaj loĝos en miaj subteraj kavernoj, kiuj estas
pli hejmecaj ol la supro de la tero. Do jen mia
propono: Helpu min konkeri Ozon kaj venĝi min, kaj
helpu min forpreni la magion de Glinda kaj la
Sorĉisto, kaj mi permesos ke vi estu la Reĝo de Oz por
ĉiam.”
“Mi pripensos tion,” respondis Kiki, kaj li rifuzis
diri pli dum tiu vespero.
Dum la nokto kiam ĉiuj en la Hotelo dormis
escepte de li mem, maljuna Rugedo la Knomo levis
41
La Magio de Oz
sin senbrue de sia kuŝejo kaj eniris la ĉambron de
Kiki Aru la Altulo, kaj serĉis ĉie la magiilon kiu
efektivigis la transformojn. Kompreneble tia magiilo
ne ekzistis, kaj kvankam Rugedo traserĉis ĉiujn
poŝojn, li trovis tute nenion magian. Do li reenlitiĝis
kaj komencis dubi ke Kiki ja povas fari trans-
formojn.
La sekvan matenon li diris:
“Kien vi intencas veturi hodiaŭ?”
“Mi emas viziti la Regnon de Rozoj,” respondis la
knabo.
“Longa veturo,” deklaris la Knomo.
“Mi transformos min en birdon,” diris Kiki, “do
mi povos flugi al la Regno de la Rozoj dum
horo.”
“Do transformu ankaŭ min en birdon, kaj mi
akompanos vin,” sugestis Rugedo. “Sed tiuokaze, ni
kune flugu al la Lando Oz, por vidi kia ĝi
aspektas.”
Kiki pripensis tion. Kvankam la landoj vizititaj estis
plaĉaj, li ĉie aŭdis ke la Lando Oz estas pli bela kaj
pli plaĉa. Kaj la Lando Oz estis lia propra lando, kaj
se ja ekzistis eblo por li fariĝi ĝia Reĝo, li bezonos scii
iom pri ĝi.
42
Ĉapitro Tri
Dum Kiki la Altulo pensis, Rugedo la Knomo
ankaŭ pensis. Tiu knabo posedis mirigan povon; kaj
kvankam tre simpla kelkmaniere, li estis firme
decidinta ne konigi sian sekreton. Tamen, se Rugedo
povos konvinki lin transporti la ruzan maljunan
Knomon al Oz, kiun li ne povos atingi alimaniere,
eble li tiam povos instigi la knabon plenumi lian
konsilon kaj partopreni en la plano efektivigi venĝon,
kion li jam planis en sia fia koro.
“Ekzistas sorĉistoj kaj magiistoj en Oz,” komentis
Kiki, post iom da tempo. “Eble ili trovos nin, malgraŭ
niaj transformiĝoj.”
“Ne se ni zorge atentos,” Rugedo certigis lin.
“Ozma havas Magian Bildon per kiu ŝi povas vidi
kion ŝi volas vidi; sed Ozma nenion scios pri nia
veturo al Oz, do ŝi ne ordonos al sia Magia Bildo
montri kie ni estas aŭ kion ni faras. Glinda la Bona
havas Grandan Libron nomatan la Libro de Arkivoj,
en kiu magie skribiĝas ĉio farata de homoj en la
Lando Oz, tuj kiam ili faras ĝin.”
“Sekve,” diris Kiki, “ne utilus nia provo konkeri la
landon, ĉar Glinda legus en sia libro ĉion faratan de
ni, kaj ĉar ŝia magio estas pli granda ol mia, ŝi baldaŭ
ĉesigus niajn planojn.”
43
!(images/000047.png)
La Magio de Oz
“Mi diris ‘homoj’, ĉu ne?” kolere respondis la
Knomo. “La libro ne arkivigas kion faras birdoj, aŭ
bestoj. Ĝi nur informas pri la agado de homoj. Do, se
ni flugos en la landon en birda formo, Glinda nenion
scios pri tio.”
“Du birdoj ne povus konkeri la Landon Oz,” asertis
la knabo, senestime.
“Ne; vi pravas,” agnoskis Rugedo, kaj post tio li
frotis sian frunton kaj palpadis sian longan pintan
barbon kaj pli pensadis.
“Ha, nun mi trovis ideon!” li deklaris. “Mi supozas
44
Ĉapitro Tri
ke vi povas transformi nin en bestojn kaj ne nur
birdojn?”
“Kompreneble.”
“Kaj ĉu vi povas fari beston el birdo, kaj denove
ŝanĝi tiun beston en birdon, sen neceso ke ĝi estu
homo inter la transformoj?”
“Certe,” diris Kiki. “Mi povas transformi min aŭ
aliajn en ion ajn kapablan paroli. Magia vorto estas
direnda por efektivigi la transformojn, kaj ĉar bestoj
kaj birdoj kaj drakoj kaj fiŝoj kapablas paroli en Oz,
ni povas fariĝi iu ajn el ili laŭdezire. Tamen, se mi
transformus min en arbon, mi por ĉiam restus arbo,
ĉar tiuoaze mi ne povus paroli la magian vorton por
ŝanĝi la transformon.”
“Mi komprenas; mi komprenas,” diris Rugedo,
gestante per sia densa, blanka kapo ĝis la pinto de lia
hararo flank-al-flanke balanciĝis kvazaŭ pendolo. “Tio
akordas kun mia ideo, precize. Nun, aŭskultu, kaj mi
klarigos al vi mian planon. Ni flugos al Oz kiel birdoj
kaj surteriĝos en unu el la dikaj arbaroj en la Lando
de la Gilikuloj. Tie vi transformos nin en fortegajn
bestojn, kaj ĉar Glinda ne atentas la agadon de bestoj
ni povos agi sen troviĝi.”
“Sed kiel du bestoj povus starigi armeon por
45
La Magio de Oz
konkeri la potencan popolon de Oz?” demandis Kiki.
“Facile. Sed ne armeon de homoj, komprenu. Tio
tre rapide troviĝus. Kaj dum ni estos en Oz vi kaj mi
neniam reprenos niajn homajn formojn antaŭ ol
konkeri la landon kaj detrui Glindan, kaj Ozman, kaj
la Sorĉiston, kaj Doroteon, kaj ĉiujn aliajn, tiel ke ni
ne bezonos pli timi ilin.”
“Estas neeble mortigi iun en la Lando Oz,” deklaris
Kiki.
“Ne necesas mortigi la Ozulojn,” respondis
Rugedo.
“Do mi ne komprenas vin,” obĵetis la knabo. “Kio
okazos al la Ozuloj, kaj kian armeon ni povus starigi
se ne el homoj?”
“Mi diros al vi. La arbaroj de Oz estas plenaj de
bestoj. Kelkaj el ili, en la tre distancaj lokoj, estas
sovaĝaj kaj kruelaj, kaj volonte sekvus estron egale
sovaĝan. Ili neniam multe ĝenis la Ozulojn, ĉar neniu
estro urĝis ilin, sed ni ordonos ke ili helpu nin konkeri
Ozon kaj kiel rekompencon ni transformos ĉiujn
bestojn en virojn kaj virinojn, kaj ili rajtos loĝi en la
domoj kaj ĝui la multajn bonaĵojn, kaj ni transformos
ĉiujn Ozulojn en diversspecajn bestojn, kaj sendos ilin
loĝi en la arbaroj kaj ĝangaloj. Jen bonega ideo, certe
46
!(images/000012.png)
Ĉapitro Tri
vi agnoskas tion, kaj tiom facila ĝi estas ke nenian
ĝenon ni spertos sukcesigante ĝin.”
“Ĉu la bestoj konsentos, vi kredas?” demandis la
knabo.
“Certe ili konsentos. Ni povos instigi ĉiun beston
en Oz helpi nin—escepte de kelkaj malmultaj kiuj
loĝas en la palaco de Ozma, sed ili ne estas
atentindaj.”
47
!(images/000027.png)
Kunkomplotantoj
ĈAPITRO 4
Kiki Aru malmulton sciis pri
Oz kaj malmulton sciis pri la
bestoj loĝantaj tie, sed la
plano de la maljuna Knomo
ŝajnis al li tute akceptinda. Li
malklare suspektis ke Rugedo
intencas superi lin iel, sed li
firme decidis zorge atenti sian
kunkomplotanton. Dum li
kaŝgardos la sekretan vorton
de la transformoj, Rugedo ne
aŭdacos damaĝi lin, kaj li
48
!(images/000070.jpg)
Ĉapitro Kvar
promesis al si ke tuj post la konkeriĝo de Oz li
transformos la maljunan Knomon en marmoran
statuon kaj restigos lin tiuforma por ĉiam.
Rugedo, siavice, decidis ke, per atenta rigardado kaj
aŭskultado, li povos kaŝe trovi la sekreton de la knabo,
kaj lerninte la magian vorton li transformos Kikin
Arun en faskon da lignopartoj kaj bruligos lin kaj tiel
eliminos lin.
Tiaj ĉiam estas fiuloj. Ili eĉ ne povas fidi unu la
alian. Rugredo kredis trompi Kikin, kaj Kiki kredis
trompi Rugedon; do ambaŭ sentis plezuron.
“La vojo trans la Dezerton estas longa,” komentis
la knabo, “kaj la sabloj estas varmegaj kaj supren-
sendas venenajn vaporojn. Ni atendu ĝis la vespero
kaj transflugu dum la nokto kiam estos malpli
varmege.”
La eksreĝo de la Knomoj konsentis pri tio, kaj la
duo pasigis la ceteron de la tago per diskutado de la
planoj. Kiam vesperiĝis ili pagis al la hotelisto kaj
elmarŝis al malgranda grupo de arboj apude starantaj.
“Restu ĉi tie dum kelkaj minutoj kaj mi baldaŭ
revenos,” diris Kiki, kaj rapide formarŝante li lasis la
Knomon staranta en la arbareto. Rugedo demandis al
si kien li iris, sed li staris senmove en sia loko ĝis,
49
La Magio de Oz
subite, lia formo ŝanĝiĝis al tiu de granda aglo, kaj li
faris penetran krion de mirego kaj batis per siaj flugiloj
pro ia paniko. Tuj lia agla krio trovis respondon el
preter la arbareto, kaj alia aglo, eĉ pli granda kaj pli
potenca ol la transformita Rugedo, alflugis tra la arboj
kaj surteriĝis apud li.
“Nun ni estas pretaj por la komenco,” diris la voĉo
de Kiki, venante de la aglo.
Rugedo komprenis ke ĉifoje li estis superruzita. Li
supozis ke Kiki diros la magian vorton dum lia ĉeesto,
kaj tiel li sciiĝos pri kio ĝi estas, sed la knabo estis tro
ruza.
Dum la du agloj leviĝis alte en la aeron kaj
komencis sian flugon trans la grandan Dezerton kiu
apartigas la Landon Oz de la cetero de la mondo, la
Knomo diris:
“Kiam mi estis Reĝo de la Knomoj mi havis
magian metodon fari transformojn kiun mi opiniis
bona, sed ĝi ne estis komparebla kun via sekreta vorto.
Mi devis havi certajn ilojn kaj fari gestojn kaj diri
multajn mistikajn vortojn antaŭ ol mi povis transformi
iun.”
“Kio estiĝis el viaj magiiloj?” demandis Kiki.
“La Ozuloj forprenis ĉiujn—tiu knabinaĉo,
50
!(images/000082.png)
!(images/000009.png)
La Magio de Oz
Doroteo, kaj tiu terura feino, Ozma, la Reganto de
Oz—kiam ili forprenis mian subteran regnon kaj pelis
min supren en la malvarman, senkoran mondon.”
“Kial vi permesis ke ili faru tion?” demandis la
knabo.
“Nu,” diris Rugedo, “mi ne povis malhelpi ilin. “Ili
rulis ovojn kontraŭ min— ovojn—fiovaĉojn!—kaj se
ovo tuŝas Knomon, li poreterne ruiniĝas.”
“Ĉu ia ajn ovo estas danĝera por Knomo?”
“Ia kaj ĉia. En la tuta mondo, nur ovon mi timas.”
52
!(images/000025.png)
Feliĉa Angulo de Oz
ĈAPITRO 5
Ne ekzistas alia lando egale
bela kiel la Lando Oz. Neniu
alia popolo estas egale feliĉa
kaj kontenta kaj prospera kiel
la popolo de Oz. Ili havas
ĉion deziratan; ili amas kaj
admiras sian belan knabinan
Reganton, Ozma de Oz, kaj
ili kombinas laboron kaj lud-
adon tiel juste ke ambaŭ estas
ĝuplenaj kaj kontentigaj kaj
neniu havas kaŭzon plendi.
53
La Magio de Oz
Fojfoje io okazas en Oz kiu ĝenas la feliĉecon de la
popolo dum nelonga tempo, ĉar tiom riĉa kaj alloga
felando neeviteble enviigas kelkajn egoismajn kaj
avidajn eksterulojn, kaj tial certaj misaguloj perfide
komplotas konkeri Ozon kaj sklavigi ĝian popolon kaj
detrui ĝian knabinan Reganton, kaj tiel gajni la riĉon
de Oz por si. Sed ĝis la tempo kiam la kruela kaj ruza
Knomo, Rugedo, konspiris kun Kiki Aro, la Altulo, ĉiu
tia provo malsukcesis. La popolo de Oz suspektis
nenian danĝeron. Vivo en la plej agrabla felando de la
mondo estis senfina ciklo de gajaj, feliĉaj tagoj.
En la centro de la Smeralda Urbo de Oz, la ĉefurbo
de la regno de Ozma, estas vasta kaj bela ĝardeno,
kiun ĉirkaŭas muro inkrustita per brilantaj smeraldoj,
kaj en la centro de tiu ĝardeno staras la Reĝa Palaco
de Ozma, la plej bela konstruaĵo iam konstruita. De
cent turoj kaj kupoloj flirtis la standardoj de Oz, kiu
inkluzivis la Ozmojn, la Manĝtulojn, la Gilikulojn, la
Palpbrumojn kaj la Kvelulojn. La standardo de la
Manĝtuloj estas blua, tiu de la Palpbrumoj flava; la
standardo de la Gilikuloj estas purpura, kaj tiu de la
Kveluloj estas ruĝa. La flago de la Smeralda Urbo
estas kompreneble verda. La standardo de Ozma mem
havas verdan centron, kaj estas dividita en kvar egalajn
54
Ĉapitro Kvin
partojn. Tiuj kvaronoj estas koloritaj blua, purpura,
flava kaj ruĝa, indikante ke ŝi regas ĉiujn landojn de
la Lando Oz.
Tiu felando, tamen, estas tiom granda ke ĝia tuto
ankoraŭ ne estas konata de ĝia knabina Reganto, kaj
oni diras ke en kelkaj malproksimaj partoj de la lando,
en arbaroj kaj montaraj fortikaĵoj, en kaŝitaj valoj kaj
densaj ĝangaloj, estas homoj kaj bestoj kiuj scias tiom
malmulte pri Ozma kiom ŝi pri ili. Sed tiuj nekonataj
regatoj estas neniel tiom multaj kiom la konataj
loĝantoj de Oz, kiuj okupas ĉiujn landojn proksimajn
al la Smeralda Urbo. Efektive, mi estas certa ke post
nelonge ĉiuj partoj de la felando Oz estos esploritaj
kaj iliaj loĝantoj konatiĝos kun sia Reganto, ĉar en la
palaco de Ozma estas pluraj amikoj ŝiaj kiuj tiom
scivolemas ke ili konstante trovas novajn kaj ekster-
ordinarajn lokojn kaj loĝantojn.
Unu el la plej aktivaj trovantoj de tiuj kaŝitaj lokoj
en Oz estas malgranda knabino el Kansas nomita
Doroteo, kiu estas la plej intima amikino de Ozma kaj
loĝas en luksaj ĉambroj en la Reĝa Palaco. Doroteo
estas, efektive, Princino de Oz, sed al ŝi malplaĉas esti
nomata princino, kaj ĉar ŝi estas simpla kaj dolĉa kaj
ne pretendas esti io alia ol ordinara knabineto, ĉiu
55
!(images/000032.png)
La Magio de Oz
nomas ŝin simple “Doroteo” kaj ŝi estas la plej
populara persono, post Ozma, en la tuta Lando Oz.
Unu matenon Doroteo transiris la koridoron de la
palaco kaj frapis sur la pordon de alia knabino nomita
Trot, ankaŭ gastino kaj amikino de Ozma. Petite eniri,
Doroteo trovis ke kun Trot estas amiko, maljuna velisto
kun unu ligna kruro kaj unu vianda kruro, kiu sidis
apud la malferma fenestro fumante pipon el maizspiko.
Tiu velisto nomiĝis Kap’tano Vilĉjo, kaj li akompanis
Troton al la Lando Oz kaj estis ŝia plej malnova kaj plej
56
Ĉapitro Kvin
fidela kamarado kaj amiko. Ankaŭ Doroteo amis
Kap’tanon Vilĉjo, kaj salutinte lin, ŝi diris al Trot:
“Sciu, la datreveno de la naskiĝtago de Ozma
okazos venontmonate, kaj mi demandis al mi kion mi
povos doni al ŝi kiel naskiĝtagan donacon. Ŝi estas
komplezega al ni, kaj certe ni devus memorigi ŝian
naskiĝtagon.”
“Vi pravas,” konsentis Trot. “Ankaŭ mi demandis al
mi kion mi povos doni al Ozma. Estas malfacile
decidi, ĉar ŝi jam havas ĉion deziratan, kaj ĉar ŝi estas
feino kaj scias multan magion, ŝi povos kontentigi
kian ajn volon.”
“Mi scias,” respondis Doroteo, “sed tio ne estas
grava. Estas vere ke Ozma nenion bezonas, sed al ŝi
plaĉos scii ke ni memoras ŝian naskiĝtagon. Sed kion
ni donu al ŝi?”
Trot skuis sian kapon senespere.
“Mi strebis pensi, sed mi ne povas,” ŝi deklaris.
“Ankaŭ mi,” diris Doroteo.
“Mi konas unu aferon kiu plaĉus al ŝi,” komentis
Kap’tano Vilĉjo, turnante sian rondan vizaĝon kun ĝia
barba franĝo al la du knabinoj kaj firme rigardante ilin
per siaj grandaj, palbluaj okuloj larĝe malfermitaj.
“Kio estas tio, Kap’tano Vilĉjo?”
57
La Magio de Oz
“Sorĉita Floro,” diris li. “Ĝi estas bela planto kiu
staras en ora florpoto kaj produktas ĉiajn florojn, unu
post alia. Unu minuton ĝi produktas belajn rozburĝon-
ojn kaj florojn, poste tulipon, kaj poste kriz—kriz—”
“—antemon,” diris Doroteo, helpante lin.
“Tiel; kaj sekvas dalio, kaj poste dafodilo, kaj ĉiaj
aliaj floroj. Tuj kiam unu malfreŝiĝas, alia venas,
alispeca, kaj la parfumo de ili estas ege bonodora, kaj
ili plu floradas nokte kaj tage, jaron post jaro.”
“Mirinde!” krietis Doroteo. “Certe ĝi plaĉus al
Ozma.”
“Sed kie estas la Magia Floro, kaj kiel ni akiros
ĝin?” demandis Trot.
“Ne scias, ’cize,” malrapide respondis Kap’tano
Vilĉjo. “La Vitra Kato parolis al mi pri ĝi nur hieraŭ,
kaj diris ke ĝi ’stas en iu soleca loko nor’iente* de ĉi
tie. La Vitra Kato trairas la tutan Ozon, sciu, kaj la
besteto vidas multon kion vidas neniu alia.”
“Vi pravas,” diris Doroteo, penseme. “Nordoriente
de ĉi tie devas esti en la Manĝtula Lando, kaj eble tre
malproksime, do ni petu la Vitran Katon informi nin
pri kiel atingi la Magian Floron.”
Do la du knabinoj, sekvate de Kap’tano Vilĉjo kiu
* Nordoriente. (Velista ĵargono)
58
!(images/000036.png)
Ĉapitro Kvin
lamiris sur sia ligna kruro, eliris en la ĝardenon, kaj
post iom longa serĉo ili trovis la Vitran Katon volviĝinta
en la sunbrilo apud arbusto, profunde dormanta.
La Vitra Kato estas unu el la plej kuriozaj bestoj
en la tuta Oz. Ĝin faris fama magiisto nomita D-ro
Pipt antaŭ ol Ozma malpermesis ke ŝiaj regatoj magie
agu. D-ro Pipt faris la Vitran Katon por ke ĝi kaptu
musojn, sed la Kato rifuzis kapti musojn kaj oni
konsideris ĝin pli kurioza ol utila.
Tiu eksterordinara kato konsistis sole el vitro kaj
59
La Magio de Oz
estis klara kaj travidebla tiel ke oni povis travidi ĝin
tiel facile kiel fenestron. Tamen en la supro de ĝia
kapo estis aro da delikataj palruĝaj pilketoj kiuj
similis juvelojn sed devis servi kiel cerbo. Ĝi havis
koron el sangeruĝa rubio. La okuloj konsistis el du
grandaj smeraldoj. Sed, aparte de tiuj koloroj, la
cetero de la besto estis el klara vitro, kaj ĝi havis
ŝpinvitran voston kiu estis vere bela.
“He, vekiĝu,” diris Kap’tano Vilĉjo. “Ni volas paroli
kun vi.”
Malrapide la Vitra Kato surpiediĝis, oscedis kaj
poste rigardis la trion starantan antaŭ ĝi.
“Kial vi aŭdacas ĝeni min?” ĝi demandis per
iritiĝema voĉo. “Hontu!”
“Forgesu tion,” respondis la Velisto. “Ĉu vi
memoras ke vi parolis al mi hieraŭ pri Magia Floro en
Ora Poto?”
“Ĉu vi kredas min stulta? Rigardu mian cerbon—
vi povas vidi ĝin funkcii. Kompreneble mi memoras!”
diris la kato.
“Nu, kie ni povos trovi ĝin?”
“Vi ne povos. Krome, tio tute ne rilatas al mi.
Foriru kaj lasu min dormi,” konsilis la Vitra Kato.
“Atentu,” diris Doroteo; “ni volas la Magian Floron
60
!(images/000040.png)
Ĉapitro Kvin
por doni ĝin al Ozma dum ŝia naskiĝtago. Vi deziras
komplezi al Ozma, ĉu ne?”
“Mi ne estas certa,” respondis la besto. “Kial mi
volus komplezi iun ajn?”
“Vi havas koron, ĉar mi povas vidi ĝin en vi,” diris
Trot.
“Jes; ĝi estas bela koro, kaj mi amas ĝin,” diris la Kato,
tordante sin por rigardi sian propran korpon. “Sed ĝi
konsistas el rubio, kaj estas malmola kiel najloj.”
“Ĉu vi neniel utilas?” demandis Trot.
61
La Magio de Oz
“Jes, mi estas belaspekta, kaj oni ne povas diri tion
pri vi,” kolere respondis la besto.
Trot ridis pro tio, kaj Doroto, kiu sufiĉe bone
komprenis la Vitran Katon, diris trankvilige:
“Jes, vi vere estas bela, kaj se vi povos diri al
Kap’tano Vilĉjo kie trovi la Magian Floron, ĉiuj
homoj en Oz laŭdos vian lertecon. La Floro
apartenos al Ozma, sed ĉiu scios ke la Vitra Kato
trovis ĝin.”
Tia laŭdo plaĉis al la kristala besto.
“Nu,” ĝi diris, dum la palruĝa cerbo videble
funkciis, “mi trovis la Magian Floron en la tre fora
nordo de la Manĝtula Lando kie malmultaj personoj
loĝas nek iras tien. Rivero tie fluas tra arbaro, kaj en
la mezo de la rivero en la mezo de la arbaro estas
malgranda insulo sur kiu staras la ora poto en kiu
kreskas la Magia Floro.”
“Kiel vi atingis la insulon?” demandis Doroteo.
“Vitraj katoj ne kapablas naĝi.”
“Ne, sed mi ne timas akvon,” estis la respondo. “Mi
nur tramarŝis la riveron sur ĝia fundo.”
“Subakve?” kriis Trot.
La Kato malestime rigardis ŝin.
“Ĉu mi povus marŝi super la akvo sur la fundo de
62
!(images/000045.png)
Ĉapitro Kvin
la rivero? Se vi estus travidebla, ĉiu ajn povus vidi ke
via cerbo ne funkcias. Sed mi estas certa ke vi solaj
neniam povus trovi la lokon. Ĝi estas de ĉiam kaŝita
for de la Ozuloj.”
“Sed vi, kun via bonega palruĝa cerbo, povus retrovi
ĝin, mi s’pozas,” komentis Doroteo.
“Jes, kaj se vi volas tiun Magian Floron por Ozma,
mi akompanos vin kaj montros al vi la vojon.”
“Vi komplezegas!” deklaris Doroteo. “Trot kaj
63
!(images/000050.png)
La Magio de Oz
Kap’tano Vilĉjo iros kun vi, ĉar tio devos esti ilia
naskiĝtaga donaco al Ozma. Dum vi estos for mi
devos trovi ion alian donotan al ŝi.”
“Bone. Venu, do, Kap’tano,” diris la Vitra Kato,
komencante formoviĝi.
“Atendu minuton,” petis Trot. “Kiom longe ni
forestos?”
“Ho, eble semajnon.”
“Do mi metos kelkajn kunprenotaĵojn en korbon,”
diris la knabino, kaj ŝi kuris en la palacon por fari
preparojn por la veturo.
64
!(images/000054.jpg)
!(images/000014.png)
Naskiĝtagaj Donacoj por Ozma
ĈAPITRO 6
Kiam K ap’tano Vilĉjo kaj
Tr o t k a j l a V i t r a K a t o
komencis iri al la kaŝita
insulo en la malproksima
rivero por akiri la Magian
F l o r o n , D o r o t e o d e n o v e
demandis al si kion ŝi povos
doni al Ozma por ŝia naskiĝ-
tago. Ŝi renkontis la Miks-
ĉifonan Knabinon kaj diris:
“Kion vi donos al Ozma
kiel naskiĝtagan donacon?”
65
La Magio de Oz
“Mi verkis kanton por ŝi,” respondis la stranga
Miksĉifona Knabino, kiu kutime nomiĝis “Ĉifoneroj”,
kaj kiu, kvankam plenigita per kotono, havis sufiĉan
kvanton da miksitaj cerbaĵoj. “Ĝi estas bonega kanto
kaj la refreno estas ĉi tio:
“Mi frenezas;
Vi florpezas;
Ozma kara;
Mi demencas;
Vi kontentas;
Ozma kara;
Mi ’stas ĉifa gaja tika;
Vi ’stas dolĉa bela ŝika;
Festu ĉiam tre feliĉe,
Ozma kara!”
“Ĉu vi amas ĝin, Doroteo?” demandis la Miks-
ĉifona Knabino.
“Ĉu ĝi estas bona poezio, Ĉifoneroj?” demandis
Doroteo, duboplene.
“Egale bona kiel ĉiu ordinara kanto,” estis la
respondo. “Mi ankaŭ donis al ĝi bonegan titolon. Mi
nomos la kanton: ‘Kiam Ozma Festas Naskiĝtagon,
Ĉiu Nepre Gajas, ĉar Ŝi ne Kulpas pri la Fakto ke Ŝi
Naskiĝis.’ ”
66
!(images/000021.png)
Ĉapitro Ses
“Tiu titolo estas tre longa, Ĉifoneroj,” diris Doroteo.
“Pro tio ĝi estas moda,” respondis la Miksĉifona
Knabino, transkapen saltante kaj ekstarante sur unu
plenigita piedo. “Nuntempe la titoloj estas ofte pli
longaj ol la kantoj.”
Doroteo foriris de ŝi kaj marŝis malrapide cele la
palacon, kie ŝi renkontis la Stanan Lignohakiston kiu
tiumomente supreniradis la antaŭŝtupojn.
“Kion vi donos al Ozma por ŝia naskiĝtago?” ŝi
demandis.
67
La Magio de Oz
“Tio estas sekreto, sed mi diros al vi,” respondis la
Stana Lignohakisto, kiu estis Imperiestro de la
Palpbrumoj. “Mi ordonis al mia popolo pretigi por
Ozma belan zonon inkrustitan per belaj stanaj buletoj.
Ĉiun stanan buleton ĉirkaŭos smeraldoj, nur por plej
bele vidigi ĝin. La agrafo estos el pura stano! Bonega,
ĉu ne?”
“Tute certe ĝi plaĉos al ŝi,” diris Doroteo. “Ĉu vi
scias kion mi povos doni al ŝi?”
“Mi tute ne scias, Doroteo. Mi bezonis tri monatojn
por elpensi mian propran donacon por Ozma.”
La knabino marŝis penseme ĉirkaŭe al la
malantaŭo de la palaco, kaj baldaŭ ŝi atingis la faman
Birdotimigilon de Oz, kies krurojn plenigadis du el la
palacaj servistoj per freŝa pajlo.
“Kion vi donos al Ozma por ŝia naskiĝtago?”
demandis Doroteo.
“Mi volas surprizi ŝin,” respondis la Birdotimigilo.
“Mi ne diros,” promesis Doroteo.
“Nu, mi pretigas paron da pajlaj pantofloj por ŝi—
tute el pajlo, sciu, kaj tre artisme plektitaj. Ozma de
ĉiam admiras mian pajlan plenigaĵon, do mi estas
certa ke al ŝi plaĉos tiuj belaj pajlaj pantofloj.”
“Al Ozma plaĉos kio ajn donita de ŝiaj amantaj
68
!(images/000020.png)
Ĉapitro Ses
amikoj,” diris la knabino. “Kio ĝenas min, Birdo-
timigilo, estas kion doni al Ozma kion ŝi ne jam
havas.”
“Tio ĝenis ankaŭ min, ĝis mi ekpensis pri la
pantofloj,” diris la Birdotimigilo. “Vi devos pensi,
Doroteo; jen la sola metodo akiri bonan ideon. Se mi
ne havus tiel bonegan cerbon, mi tute ne elpensus
tiujn pajlajn piedornamaĵojn.”
Doroteo foriris de li kaj iris al sia ĉambro, kie ŝi
sidiĝis kaj klopodegis pensi. Palruĝa Katido estis
69
La Magio de Oz
volviĝinta sur la fenestrobreto kaj Doroteo demandis
al ŝi:
“Kion mi povos doni al Ozma kiel ŝian naskiĝtagan
donacon?”
“Ho, donu al ŝi iom da lakto,” respondis la Palruĝa
Katido; “mi konas nenion pli plaĉan.”
Malgranda vila nigra hundo kaŭris ĉe la piedoj de
Doroteo kaj nun rigardis ŝin per inteligentaj okuloj.
“Diru al mi Toto,” diris la knabino; “kio plej plaĉus
al Ozma kiel naskiĝtaga donaco?”
La nigra hundeto svingis sian voston.
“Via amo,” diris li. “Ozma volas amon, pleje.”
“Sed mi jam amas ŝin, Toto!”
“Do diru al ŝi ke vi amas ŝin duoble pli ol iam
antaŭe.”
“Tio ne estus vera,” obĵetis Doroteo, “ĉar mi de
ĉiam amas ŝin kiel eble plej multe, kaj, vere, Toto, mi
volas doni al Ozma ian donacon, ĉar ĉiu alia donos al
ŝi donacon.”
“Mi pripensu,” diris Toto. “Kial ne doni al ŝi tiun
senutilan Palruĝan Katidon?”
“Ne, Toto; tio ne taŭgus.”
“Do ses kisojn.”
“Ne; tio ne estas donaco.”
70
!(images/000006.png)
Ĉapitro Ses
“Nu, mi supozas ke vi devos elpensi por vi mem,
Doroteo,” diris la hundeto. Laŭ mia opinio vi estas pli
postulema ol Ozma.”
Doroteo decidis ke se iu povos helpi ŝin, tiu estos
Glinda la Bona, la mirinda Sorĉistino de Oz kiu estis
fidela regato kaj amiko de Ozma. Sed la kastelo de
Glinda estis en la Kvelula Lando kaj tre malproksime
de la Smeralda Urbo.
Do la knabineto iris al Ozma kaj petis permeson
uzi la Lignan Segĉevalon kaj la reĝan Ruĝan Ĉaregon
71
La Magio de Oz
por viziti Glindan, kaj la knabina Reganto kisis
Princinon Doroteon kaj gracie donis permeson.
La Ligna Segĉevalo estis unu el la plej rimarkindaj
bestoj en Oz. Ĝia korpo estis malgranda ŝtipo kaj ĝiaj
kruroj estis arbobranĉoj fiksitaj en ĝian korpon. Ĝia
okuloj estis tuberoj, ĝia buŝo estis segita en la finaĵo de
ŝtipo kaj ĝiaj oreloj estis du ligneroj. Malgranda branĉo
estis lasita ĉe la malantaŭo de la ŝtipo por esti vosto.
Ozma mem, dum unu el siaj fruaj aventuroj, vivigis
tiun lignan ĉevalon, do ŝi multe amis la strangan
beston kaj kovrigis la malsuprojn de ĝiaj lignaj kruroj
per oro por ke ili ne triviĝu. La Segĉevalo estis rapida
kaj volonta veturisto, kaj kvankam ĝi povis paroli se
necesis, ĝi malofte parolis krom se oni unue alparolis
ĝin. Kiam la Segĉevalo estis jungita al la Ruĝa Ĉarego
ne necesis uzi bridon por gvidi lin ĉar nur necesis diri
al li kien iri.
Doroteo nun diris al li ke li iru al la Kastelo de
Glinda kaj la Segĉevalo portis ŝin tien mirige rapide.
“Glinda,” diris Doroteo, kiam ŝin salutis la
Sorĉistino, kiu estis alta kaj impona, kun beletaj dignaj
vizaĝtrajtoj kaj vestita per belega kaj bonege tajlorita
robo, “kion vi donos al Ozma kiel naskiĝtagan
donacon?”
72
!(images/000017.png)
Ĉapitro Ses
La Sorĉistino ridetis kaj respondis:
“Venu en mian korteton kaj mi montros al vi.”
Do ili eniris lokon kiu estis ĉirkaŭita de la aloj de
la granda kastelo sed ne havis tegmenton, kaj estis
plena de floroj kaj fontoj kaj elegantaj statuoj kaj
multaj sofoj kaj seĝoj el polurita marmoro aŭ ora
filigrano. Tie estis kunvenintaj kvindek belaj junulinoj,
servistinoj de Glinda, kiujn ŝi selektis el ĉiuj partoj de
la Lando Oz pro ilia sprito kaj beleco kaj dolĉa
73
La Magio de Oz
humoro. Estis granda honoro fariĝi servistino de
Glinda.
Kiam Doroteo sekvis la Sorĉistinon en tiu plaĉegan
korteton ĉiuj kvindek knabinoj estis okupataj per
teksado, kaj iliaj navetoj estis plenaj de brilanta verda
ŝpinita vitro kian neniam antaŭe vidis la knabineto.
“Kio ĝi estas, Glinda?” ŝi demandis.
“Unu el miaj lastatempaj eltrovoj,” klarigis la
Sorĉistino. “Mi trovis metodon fari fadenojn el
smeraldoj, unue oni moligas la ŝtonojn kaj poste oni
ŝpinas ilin en longajn silkecajn fadenojn. Per tiuj
smeraldaj fadenoj ni teksas ŝtofon por fari por Ozma
belegan kortegan robon por ŝia naskiĝtago. Rimarku
ke la fadenoj gardas la belan scintilon kaj helecon de
la smeraldoj el kiuj ili konsistas, sekve la nova robo de
Ozma estos la plej bela kiun iam vidis la mondo, tute
taŭga por nia bela Reganto de la Felando Oz.”
La okuloj de Doroteo estis preskaŭ blindigitaj de la
brilo de la smeralda ŝtofo, da kio la knabinoj jam
teksis iom.
“Mi neniam vidis ion tiel belan!” ŝi diris ĝemante.
“Sed diru al mi, Glinda, kion mi povos doni al nia
bela Ozma por ŝia naskiĝtago?”
La bona Sorĉistino pripensis tiun demandon longe
74
Ĉapitro Ses
antaŭ ol respondi. Fine ŝi diris:
“Kompreneble estos granda festeno en la Reĝa
Palaco dum la naskiĝtago de Ozma, kaj ĉiuj niaj
amikoj ĉeestos. Do mi sugestas ke vi faru belan
grandan naskiĝtagan kukon por Ozma, kaj ĉirkaŭigu
ĝin per kandeloj.”
“Ho, ĉu nur kukon!” krietis Doroteo, sen-
entuziasme.
“Nenio estas pli agrabla por naskiĝtago,” diris la
Sorĉistino.
“Kiom da kandeloj estu sur la kuko?” demandis la
knabino.
“Nur vico da ili,” respondis Glinda, “ĉar neniu scias
kiom aĝa estas Ozma, kvankam ŝi aspektas al ni nur
juna knabino—freŝa kaj bela kvazaŭ nur kelkajn
jarojn vivinte.”
“Kuko ne ŝajnas inda donaco,” Doroteo asertis.
“Ĝi estu surprizkuko,” sugestis la Sorĉistino. “Ĉu vi
memoras la kvar kaj dudek merlojn bakitajn en
torto?* Nu, ne necesos uzi vivantajn merlojn en via
kuko, sed vi povus havi alispecan surprizon.”
“Kian?” demandis Doroteo, fervore.
* La “24 merloj bakitaj en torto” aludas al familiara rimaĵo por junaj
infanoj, en la verko Patrino Anserino.
75
La Magio de Oz
“Se mi proponus, ne temus pri via donaco al
Ozma, sed pri mia,” respondis la Sorĉistino, ridetante.
“Pripensu, kara, kaj mi estas certa ke vi povos estigi
surprizon kiu multe kontribuos al la ĝojo kaj gajeco
de la naskiĝtaga bankedo de Ozma.”
Doroteo dankis sian amikinon kaj eniris la Ruĝan
Ĉaregon kaj petis la Segĉevalon reporti ŝin hejmen al
la palaco en la Smeralda Urbo.
Survoje ŝi serioze pripensis fari surprizan naskiĝ-
tagan kukon kaj fine decidis kion fari.
Atinginte sian hejmon ŝi tuj iris al la Sorĉisto de
Oz, kiu loĝis en ĉambro preparita por li en unu el la
altaj turoj de la palaco, kie li studis magion por povi
fari sorĉojn laŭ ordono de Ozma por la bono de ŝiaj
regatoj.
La Sorĉisto kaj Doroteo estis firmaj amikoj kaj
kune ili ĝuis multajn strangajn aventurojn. Li estis
malgranda viro kun kalva kapo kaj akraj okuloj kaj
ronda gaja vizaĝo, kaj ĉar li estis nek malhumila nek
aroganta li fariĝis multe amata de la popolo de Oz.
“Sorĉisto,” diris Doroteo, “mi volas ke vi helpu min
prepari donacon por la naskiĝtago de Ozma.”
“Volonte mi komplezos vin kaj Ozman,” li
respondis. “Kion vi planas, Doroteo?”
76
!(images/000001.png)
Ĉapitro Ses
“Mi preparos grandegan kukon, kun sukeraĵa
kovraĵo kaj kandeloj kaj ĉio tia, sciu.”
“Tre bone,” diris la Sorĉisto.
“En la centro de tiu kuko mi lasos kavan spacon,
kiun kovros nur tegmento el la sukeraĵo,” daŭrigis la
knabino.
“Tre bone,” ripetis la Sorĉisto, konsente gestante per
sia kalva kapo.
“En tiu kava loko,” diris Doroteo, “mi volas kaŝi
aron da simioj proksimume ok centimetrojn altaj, kaj
77
La Magio de Oz
kiam la kuko estos metita sur la bankedotablon, mi
volas ke la simioj trarompu la sukeraĵon kaj dancadu
sur la tablotuko. Poste, mi volas ke ĉiu simio tranĉu
pecon da kuko kaj donu ĝin al gasto.”
“Jadi!” kriis la malgranda Sorĉisto, dum li gaje ridis.
“Ĉu nur tion vi volas, Doroteo?”
“Preskaŭ,” diris ŝi. “Ĉu vi povas proponi kion alian
povus la simietoj ankaŭ fari?”
“Ne ĝuste nun,” li respondis. “Sed kie vi akiros
tiajn etajn simiojn?”
“Pri tio vi helpos min,” diris Doroteo. “En kelkaj
el tiuj sovaĝaj arbaroj en la Gilikula Lando estas
multegaj simioj.”
“Grandaj simioj,” diris la Sorĉisto.
“Nu, vi kaj mi iros tien, kaj ni akiros kelkajn el la
grandaj simioj, kaj vi malgrandigos ilin—ĝis ok centi-
metroj da alteco—per via magio, kaj ni metos la simi-
etojn en korbon kaj portos ilin hejmen kun ni. Post tio
vi trejnos ilin danci—ĉisupre en via ĉambro, kie neniu
vidos ilin—kaj dum la naskiĝtago de Ozma ni metos
ilin en la kukon kaj ili scios jam precize kion fari.”
La Sorĉisto rigardis Doroteon kun aproba admiro,
kaj denove ridis afable.
“Vere lerta ideo, kara, kaj mi tute ne scias kial ni
78
Ĉapitro Ses
ne povos tion fari, precize kiel vi diris, se ni povos
instigi la sovaĝajn simiojn konsenti.”
“Ĉu vi opinias ke ili obĵetos?” demandis la knabino.
“Jes; sed eble ni povos persvadi ilin. Iuokaze, valoros
provi, kaj mi helpos vin se vi akceptos ke tiu Surpriz-
kuko estu donaco por Ozma de kaj vi kaj mi. Mi
demandadis al mi kion mi povus doni al Ozma, kaj ĉar
mi devos trejni la simiojn kaj ankaŭ malgrandigi ilin,
mi opinias ke vi devus partnerigi min.”
“Kompreneble,” diris Doroteo, “volonte mi
akceptas.”
“Do, ni interakordas,” deklaris la Sorĉiosto. “Tamen
ni devos tuj iri serĉi tiujn simiojn, ĉar tempo necesos
por trejni la simiojn kaj ni devos longe veturi al la
Gilikulaj arbaroj kie ili loĝas.”
“Mi jam pretas,” konsentis Doroteo. “Ĉu ni petu al
Ozma ke ŝi permesu ke ni uzu la Segĉevalon?”
La Sorĉisto ne tuj respondis. Li bezonis iom da
tempo por pripensi tiun sugeston.
“Ne,” li fine respondis, “la Ruĝa Ĉarego ne povus
trairi la densajn arbarojn kaj estos iom da danĝero por
ni pro iro tra la sovaĝejoj por serĉi simiojn. Do mi
proponas ke ni kunprenu la Malkuraĝan Leonon kaj
la Malsatan Tigron. Ni povos rajdi iliajn dorsojn
79
!(images/000059.png)
La Magio de Oz
egalefacile kiel la Ruĝan Ĉaregon, kaj se estos danĝero
por ni pro aliaj bestoj, tiuj du amikaj ĉampionoj
protektos nin.”
“Bonega ideo!” krietis Doroteo. “Ni iru nun peti
la Malsatan Tigron kaj la Malkuraĝan Leonon helpi
nin. Ĉu ni petu forirpermeson de Ozma?”
“Mi opinias ke ne,” diris la Sorĉisto, prenante sian
ĉapelon kaj sian nigran valizon en kiu estis magiiloj.
“Devas esti surprizo por ŝia naskiĝtago, kaj sekve ŝi
ne sciu kien ni iros. Ni nur postlasu mesaĝon, por
se Ozma demandos pri ni, ke ni revenos post kelkaj
tagoj.”
80
!(images/000077.png)
La Arbaro de Gugu
ĈAPITRO 7
En la centra okcidenta parto
de la Lando de la Gilikuloj
estas granda interplektaĵo de
arboj nomata La Arbaro de
Gugu. Ĝi estas la plej granda
arbaro en la tuta Oz kaj
etendiĝas multajn kilometrojn
ĉ i u d i r e k t e — n o r d e , s u d e ,
oriente kaj okcidente. Apud ĝi
oriente estas aro da severaj
montoj kovritaj de vepro kaj
malgrandaj malrektaj arboj.
81
La Magio de Oz
Eblas trovi tiun lokon se oni rigardas la Mapon de la
Lando Oz.
La Arbaro de Gugu estas la hejmo de la plej multaj
sovaĝaj bestoj loĝantaj en Oz. Oni malofte ĝenas ilin
en iliaj foliplenaj lokoj ĉar ne ekzistas kialo ke la
homoj de Oz iru tien, krom por tre maloftaj celoj, kaj
la plej multajn partojn de la arbaro neniam vidis
okuloj krom la okuloj de la bestoj kiuj loĝas tie. La
plej grandaj bestoj loĝas en la plej granda arbaro, dum
la malpli grandaj loĝas plejparte en la monta vepro
oriente.
Nu, necesas scii ke ekzistas leĝoj en la arbaroj,
same kiel en ĉiu alia loko, kaj tiujn leĝojn faras la
bestoj mem, kaj la leĝoj estas necesaj por ke ili ne
batalu kaj disŝiru unu la alian. En la Arbaro Gugu
estas Reĝo—enorma flava leopardo nomata “Gugu”—
laŭ li la arbaro nomiĝis. Kaj tiu Reĝo havas tri aliajn
bestojn kiuj konsilas lin pri plenumigo de la leĝoj kaj
ekzistigo de ordo—Bru la Urso, Loo la Unukornulo
kaj Rango la Griza Simio—kiuj kune nomiĝas la
Konsilistoj de la Reĝo. Ĉiuj estas ferocaj bestoj, kaj
havas siajn altajn oficojn ĉar ili estas pli inteligentaj
kaj timataj ol iliaj kunbestoj.
Ekde kiam Oz fariĝis felando, neniu viro, virino aŭ
82
Ĉapitro Sep
infano mortas en tiu lando kaj neniu malsanas. Simile
la arbaraj bestoj neniam mortas, tiel ke longaj jaroj
aldonas al ilia ruzo kaj saĝo, kiel ankaŭ al ilia
grandeco kaj forto. Eblas ke bestoj—aŭ eĉ homoj—
detruiĝu, sed tiu tasko estas tiom malfacila ke oni
malofte entreprenas ĝin. Parte pro tio ke ĝi estas libera
de malsano kaj morto estas Oz felando, sed estas
dubeble ĉu uloj el la ekstera mondo, kiaj Doroteo kaj
Buton-Brilo kaj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo kaj la
Sorĉisto, vivos por ĉiam aŭ ne estas damaĝeblaj. Eĉ
Ozma ne estas certa pri tio, do oni ĉiam protektas la
gastojn de Ozma el aliaj landoj kontraŭ ĉia danĝero,
por malebligi misfortunon.
Malgraŭ la leĝoj de la arbaroj ofte okazas bataloj
inter la bestoj; kelkaj el ili perdis okulon aŭ orelon aŭ
eĉ kruron. La Reĝo kaj la Konsilistoj de la Reĝo ĉiam
punas la bestojn kiuj komencas batalon, sed tiom
feroca estas la naturo de kelkaj bestoj ke ili kelkfoje
batalas malgraŭ leĝoj kaj punoj.
Super tiu vasta sovaĝa Arbaro de Gugu flugis du
agloj, unu matenon, kaj proksime al la centro de la
ĝangalo la agloj subiris sur branĉon de alta arbo.
“Jen la loko kie ni komencu nian laboron,” diris
unu, kiu estis Rugedo, la Knomo.
83
La Magio de Oz
“Ĉu multaj bestoj loĝas ĉi tie?” demandis Kiki Aru,
la alia aglo.
“La Arbaro estas plena de ili,” diris la Knomo.
“Estas sufiĉe da bestoj ĉi tie mem por ebligi ke ni
konkeru la popolon de Oz, se ni povos instigi ilin kon-
senti unuiĝi kun ni. Por fari tion ni devos iri inter ilin
kaj informi ilin pri niaj planoj, do ni devas nun decidi
kiujn formojn ni prenu por nia restado en la arbaro.”
“Mi supozas ke ni devos preni la formon de
bestoj?” diris Kiki.
“Kompreneble. Sed tio postulas iom da pripensado.
Ĉiaj bestoj loĝas ĉi tie, kaj flava leopardo estas Reĝo.
Se ni fariĝos leopardoj, la Reĝo ĵaluzos pro ni. Se ni
prenos la formojn de kelkaj aliaj bestoj, ni ne ricevos
adekvatan respekton.”
“Ĉu eble la bestoj atakos nin?” demandis Kiki.
“Mi estas Knomo, kaj senmorta, do nenio povos
damaĝi min,” respondis Rugedo.
“Mi naskiĝis en la Lando Oz, do nenio povos
damaĝi min,” diris Kiki.
“Sed, por efektivigi niajn planojn, ni devos
konsentigi ĉiujn bestojn en la Arbaro.”
“Do kion ni faru?” demandis Kiki.
“Ni kumiksu la formojn de pluraj bestoj, tiel ke ni
84
Ĉapitro Sep
ne aspektos samaj kiel iuj el ili,” proponis la ruza
maljuna Knomo. “Ni havu la kapojn de leonoj, la
korpojn de simioj, la flugilojn de agloj kaj la vostojn
de sovaĝaj azenoj, kun oraj tuberoj ĉe la finoj de la
vostoj anstataŭ haraĵoj.”
“Ĉu tio ne faros strangan kombinaĵon?” demandis
Kiki.
“Ju pli stranga des pli bona,” deklaris Rugedo.
“Bone,” diris Kiki. “Vi restu ĉi tie, kaj mi forflugos
al alia arbo kaj transformos nin ambaŭ, kaj poste ni
malsuprengrimpos niajn arbojn kaj renkontiĝos en la
Arbaro.
“Ne,” diris la Knomo, “ni ne apartiĝu. Vi devos
transformi nin dum ni estas kunaj.”
“Mi rifuzas fari tion,” asertis Kiki firme. “Vi volas
ŝteli mian sekreton, kaj mi ne permesos tion.”
La okuloj de la alia aglo ardis pro kolero, sed
Rugedo ne kuraĝis insisti. Se li ofendus tiun knabon,
li eble devus resti aglo por ĉiam, kaj li ne ŝatus tion.
Iam, li esperas, li povos lerni la sekretan vorton de la
magiaj transformoj, sed ĝuste nun li devas permesi ke
Kiku agu laŭdezire.
“Bone,” li diris malafable; “agu laŭvole.”
Do Kiki flugis al arbo kiu estis sufiĉe for por ke
85
La Magio de Oz
Rugedo ne povu aŭdi lin kaj diris: “Mi volas ke
Rugedo, la Knomo, kaj mi havu la kapojn de leonoj,
la korpojn de simioj, la flugilojn de agloj kaj la vostojn
de sovaĝaj azenoj, kun oraj tuberoj ĉe la finoj de la
vostoj anstataŭ haraĵoj—**P y r z q x g l **!”
Li ĝustamaniere prononcis la magian vorton kaj tuj
lia formo ŝanĝiĝis en tiun petitan. Li etendis siajn
aglajn flugilojn kaj trovinte ke ili estas sufiĉe fortaj por
subteni lian simian korpon kaj leonan kapon li flugis
rapide al la arbo kie li lasis Rugedon. La Knomo
ankaŭ estis transformita kaj malsupren grimpadis la
arbon ĉar la branĉoj ĉirkaŭ li estis tiom dense
interplektitaj ke ne estis sufiĉa spaco inter ili por ke li
flugu.
Kiki rapide iris flanken de sia kamarado kaj ili ne
bezonis multan tempon por atingi la teron.
86
!(images/000030.png)
La Le-Sim-Agoj Minacas
ĈAPITRO 8
Estis konfliktoj en la
Arbaro de Gugu tiumatene.
Ĉipo
la
Sovaĝa
Apro
demordis la voston de Arks
la Ĝirafo dum ĉi tiu tenis
sian kapon inter la folioj de
arbo, matenmanĝante. Arks
batis per siaj kalkanoj kaj
trafis Tiripon, la grandan
Kanguruon, kiu portis novan
bebon en sia poŝo. Tiripo
sciis ke kulpas la Sovaĝa
87
La Magio de Oz
Apro, do ŝi renversis lin per unu fortega bato kaj
poste forkuris por eskapi de la akraj kornoj de Ĉipo.
Dum la sekva ĉaso giganta histriko puŝis kvindek
akrajn pikilojn en la Apron kaj ĉimpanzo en arbo
ĵetis kokoson je la histriko kaj tiel puŝis ĝian kapon
en ĝian korpon.
Ĉio ĉi estis kontraŭ la Leĝoj de la Arbaro, kaj kiam
la ekscito ĉesis, Gugu la Reĝo de la Leopardoj kun-
vokis siajn reĝajn Konsilistojn por decidi la plej bonan
metodon puni la ofendintojn.
La kvar nobeloj de la arbaro solene interkonsiliĝadis
en malgranda libera spaco kiam ili vidis du fremdajn
bestojn alproksimiĝi—bestojn kiajn ili neniam antaŭe
vidis.
Tamen, neniu el la kvar delasis sian dignon aŭ
montris per moviĝeto perturbiĝon. La granda
Leopardo kaŭris plene etendite sur falinta arbotrunko.
Bru la Urso sidis surkokse antaŭ la Reĝo; Rango la
Griza Simio staris kun siaj muskolaj brakoj kun-
plektitaj, kaj Loo la Unukornulo kuŝis, tre simile al
ĉevalo, inter siaj kunkonsilantoj. Unuakorde ili silentis,
rigardante firme la entrudiĝintojn, kiuj promenis en
ilian arbaran regnon.
“Bonvenon, Fratoj!” diris unu el la fremdaj bestoj,
88
!(images/000002.png)
Ĉapitro Ok
haltante apud la grupo, dum lia kamarado heziteme
poststaris.
“Ni ne estas fratoj,” respondis la Griza Simio
severe. “Kiu vi estas, kaj kial vi venis en la arbaron de
Gugu?”
“Ni estas du Le-Sim-Agoj,” diris Rugedo, invent-
ante la nomon. “Nia hejmo estas en Ĉielinsulo, kaj ni
alteriĝis por averti la arbarajn bestojn ke la Ozuloj
pretas militi ilin kaj sklavigi ilin, tiel ke ili fariĝos
laborbestoj por ĉiam kaj obeos nur la volon de siaj du-
89
La Magio de Oz
kruraj estroj.”
Nelaŭta muĝo de kolero leviĝis de la Koncilio de
Bestoj.
“Kiuj faros tion?” demandis Loo la Unukornulo,
per alta, grinca voĉo, samtempe surpiediĝante.
“La Ozuloj,” diris Rugedo.
“Sed kion ni faros?” demandis la Unukornulo.
“Ĝuste pri tio mi venis diskuti kun vi.”
“Vi ne parolu! Ni batalos la Ozulojn!” kriegis la
Unukornulo. “Ni frakasos ilin; ni tretos ilin; ni pikos
ilin; ni—”
“Silentu!” muĝis Gugu la Reĝo, kaj Loo obeis,
kvankam li plu tremis pro kolero. La malvarma,
firma rigardado de la Leopardo vagis al la du
fremdaj bestoj. “La Ozuloj,” diris li, “ne estas niaj
amikoj; kaj ili ne estas niaj malamikoj. Ili ne ĝenas
nin, kaj ni ne ĝenas ilin. Ne estas kialo por milito
inter ni. Ili ne havas sklavojn. Ili ne povus utiligi
nin kiel sklavojn se ili konkerus nin. Mi kredas ke
vi mensogas al ni, vi stranga Le-Sim-Ago—kun-
miksita besto kiu estas nek de unu specio nek de
alia.”
“Ho, mi ĵuras, mi diras la veron!” protestis la
bestoforma Knomo. “Mi nenial mensogus; mi—”
90
Ĉapitro Ok
“Silentu!” denove muĝis Gugu la Reĝo; kaj, ial, eĉ
Rugedo hontiĝis kaj obeis la edikton.
“Kion vi opinias, Bru?” demandis la Reĝo,
turninte sin al la granda Urso, kiu ĝis nun diris
nenion.
“Kiel la Kunmiksita Besto scias ke lia parolo estas
vera?” demandis la Urso.
“Nu, mi povas flugi, sciu, ĉar mi havas aglajn
flugilojn,” klarigis la Knomo. “Mi kaj mia jena
kamarado,” indikante Kikin, “flugis al arbareto en Oz,
kaj tie ni aŭdis la homojn paroli pri kiel ili faros
multajn ŝnurojn por kapti vin, la bestojn, kaj poste ili
ĉirkaŭos ĉi tiun arbaron, kaj ĉiujn aliajn arbarojn, kaj
kaptos vin. Do ni venis ĉi tien por averti vin, ĉar ni
mem estas bestoj, kvankam ni loĝas en la ĉielo, kaj ni
estas viaj amikoj.”
La lipo de la Leopardo kurbiĝis kaj montris liajn
enormajn dentojn, akrajn kiel kudriloj. Li turnis sin al
la Griza Simio.
“Kion vi opinias, Rango?” li demandis.
“Forsendu tiujn kunmiksitajn bestojn, via Moŝto,”
respondis la Griza Simio. “Ili estas misaguloj.”
“Ne agu tiel—ne agu tiel!” kriis la Unukornulo,
nervoze. “La fremdulo diris ke li diros al ni kion fari.
91
La Magio de Oz
Li diru al ni, do. Ĉu ni estas malsaĝuloj kaj ne atentu
la averton?”
Gugu la Reĝo turnis sin al Rugedo.
“Parolu, Fremdulo,” li ordonis.
“Nu,” diris la Knomo, “estas ĉi tiel: La Lando Oz
estas bonega lando. La homoj de Oz havas multajn
bonaĵojn—domojn kun molaj litoj, ĉiaj bongustaĵoj,
belaj vestoj, belaj juveloj, kaj multaj aliaj objektoj
kiujn tute ne konas bestoj. Ĉi tie en la senlumaj
arbaroj la kompatindaj bestoj devas multe strebi por
akiri sufiĉajn manĝaĵojn kaj por trovi litojn en kiuj
ripozi. Sed la bestoj estas pli bonaj ol la homoj, kaj
kial ili ne havu la multajn bonaĵojn kiujn havas la
homoj? Do mi proponas ke antaŭ ol la Ozuloj havos
sufiĉan tempon por fari la ŝnurojn per kiuj ili kaptos
vin, ke ĉiuj ni bestoj kuniĝu kaj marŝu kontraŭ la
Ozulojn kaj kaptu ilin. Tiam la bestoj estos la estroj
kaj la homoj estos iliaj sklavoj.”
“Kiel tio utilos al ni?” demandis Bru la Urso.
“Ĝi savos vin de sklaveco, unuflanke, kaj vi povos
ĝui ĉiujn bonaĵojn kiujn havas la Ozuloj.”
“Sed ni ne scius kion fari per homaĵoj,” diris la
Griza Simio.
“Sed tio estas nur parto de mia plano,” insistis la
92
Ĉapitro Ok
Knomo. “Aŭskultu la ceteron. Ni du Le-Sim-Agoj
estas potencaj magiistoj. Kiam vi konkeris la Ozulojn
ni transformos ilin ĉiujn en bestojn, kaj sendos ilin en
la arbarojn ke ili loĝu tie, kaj ni transformos ĉiujn
bestojn en homojn, por ke ili ĝuu ĉiujn mirindajn
plezuraĵojn de la Smeralda Urbo.”
Dum momento neniu besto parolis. Poste la Reĝo
diris: “Pruvu.”
“Pruvu kion?” demandis Rugedo.
“Pruvu ke vi povas transformi nin. Se vi estas
magiisto transformu la Unukornulon en homon. Tiam
ni kredos vin. Se vi malsukcesos, ni detruos vin.”
“Bone,” diris la Knomo. “Sed mi estas laca, do mi
lasos ke mia kamarado efektivigu la transformon.”
Kiki Aru staris malantaŭ la cirklo, sed li aŭdis ĉion
diritan. Li nun komprenis ke li devos plenumi la
fanfaronon de Rugedo, do li retrenpaŝis al la rando de
la libera spaco kaj flustris la magian vorton.
Tuj la Unukornulo fariĝis dika, larĝavanga vireto,
vestita per la purpura Gilikula kostumo, kaj estis
malfacile konstati kiu plej miris, la Reĝo, la Urso, la
Simio aŭ la eksunukornulo.
“Estas vere!” kriis la homo-besto. “Jadi, rigardu kia
mi estas! Estas mirige!”
93
La Magio de Oz
La Reĝo de la Bestoj nun parolis al Rugedo pli
afable:
“Ni devas kredi vian informon, ĉar vi pruvis al ni
vian potencon,” diris li. “Sed kial, se vi estas tiom
granda magiisto, vi ne povos konkeri la Ozulojn sen
nia helpo, kaj tiel ŝparos al ni la penon?”
“Ve!” respondis la ruza maljuna Knomo, “neniu
magiisto povas fari ĉion. La transformoj estas facilaj
por ni, ĉar ni estas Le-Sim-Agoj, sed ni ne kapablas
batali, aŭ eĉ konkeri feblulojn kiaj estas la Ozuloj. Sed
ni restos kun vi kaj konsilos kaj helpos vin, kaj ni
transformos ĉiujn Ozulojn en bestojn, kiam la ĝusta
momento venos, kaj ĉiujn bestojn en homojn.”
Gugu la Reĝo turnis sin al siaj Konsilistoj.
“Kiel ni respondu al ĉi tiu amika fremdulo?” li
demandis.
Loo la eksunukornulo dancadis kaj gimnastikadis
kvazaŭ klaŭno.
“Jadi, via Moŝto,” li diris, “estas multe pli distre esti
homo ol esti Unukornulo.”
“Vi aspektas stultulo,” diris la Griza Simio.
“Nu, mi sentas min bonega!” deklaris la homo-
besto.
“Mi kredas preferi esti Urso,” diris Granda Bru.
94
!(images/000060.png)
La Magio de Oz
“Mi naskiĝis Urso, kaj mi scias la konduton de Urso.
Do mi estas kontenta vivi kiel Urso.”
“Tio,” diris la maljuna Knomo, “estas ĉar vi nenion
pli bonan konas. Kiam ni konkeris la Ozulojn, kaj vi
fariĝos homo, vi ĝojos.”
La grandega Leopardo apogis sian mentonon per la
ŝtipo kaj aspektis pensema.
“La bestoj de la arbaro devas decidi pri ĉi tio por si
mem,” li diris. “Vi iru, Rango la Griza Simio, kaj diru
al via simitribo ordoni ke ĉiuj arbarbestoj kunvenu en
la Granda Libera Spaco je la sunleviĝo morgaŭ. Kiam
ni ĉiuj kunvenos, ĉi tiu kunmiksita Besto kiu estas
magiisto parolos al ili kaj diros al ili kion li diris al ni.
Tiam, se ili decidos batali la Ozulojn, kiuj militas
kontraŭ nin, mi komandos la bestojn en batalado.”
Rango la Griza Simio sin turnis tuj kaj glitis
rapide tra la arbaro por sia misio. La Urso muĝetis
kaj formarŝis. Gugu la Reĝo levis kaj etendis sin. Li
diris al Rugedo: “Renkontu nin je la sunleviĝo
morgaŭ,” kaj digne paŝante li malaperis inter la
arbojn.
La homo-unukornulo, sola kun la fremduloj, subite
ĉesigis sian malsaĝan fuŝdancadon.
“Bonvolu refari min Unukornulo,” li diris. “Al mi
96
!(images/000063.jpg)
!(images/000069.png)
Ĉapitro Ok
plaĉas esti homo, sed la arbaraj bestoj ne scios ke mi
estas ilia amiko, Loo, kaj ili eble disŝiros min antaŭ la
mateno.”
Do Kiki reŝanĝis lin en lian antaŭan formon, kaj la
Unukornulo foriris por rekunesti kun sia popolo.
Al Rugedo la Knomo multe plaĉis lia sukceso.
“Morgaŭ,” li diris al Kiki Aru, “ni konvinkos ĉi
tiujn bestojn kaj pretigos ilin batali kaj konkeri la
Ozulojn. Tiam mi venĝos min kontraŭ Ozma kaj
97
!(images/000072.png)
La Magio de Oz
Doroteo kaj ĉiuj ceteraj malamikoj miaj.”
“Sed mi faras la tutan laboron,” diris Kiki.
“Ne gravas; vi estos Reĝo de Oz,” promesis Rugedo.
“Ĉu la granda Leopardo permesos ke mi estu
Reĝo?” demandis la knabo maltrankvile.
La Knomo proksimiĝis al li kaj flustris:
“Se Gugu la Leopardo oponos nin, vi transformos
lin en arbon, kaj li estos senpova.”
“Kompreneble,” konsentis Kiki, kaj li diris al si:
“Mi ankaŭ transformos ĉi tiun trompeman Knomon
en arbon, ĉar li mensogas kaj mi ne povas fidi lin.”
98
!(images/000076.png)
La Insulo de la Magia Floro
ĈAPITRO 9
La Vitra K ato estis bona
gvidisto kaj kondukis Troton
kaj Kap’tanon Vilĉjon laŭ
rektaj kaj facilaj vojoj tra la
t u t a l o ĝ a t a p a r t o d e l a
Manĝtula Lando, kaj poste en
la nordan sekcion kie estis
malmultaj domoj, kaj fine tra
sovaĝan landon kie tute ne
estis homoj nek vojoj. Sed la
marŝado ne estis malfacila kaj
fine ili atingis la randon de
99
La Magio de Oz
arbaro kaj haltis tie por kampadi kaj dormi ĝis la
mateno.
El arbobranĉoj Kap’tano Vilĉjo faris dometon ĝuste
sufiĉe grandan por ke la knabineto povu enrampi kaj
kuŝi. Sed unue ili manĝis iom de la manĝaĵoj kiujn
Trot portis en la korbo.
“Ĉu ankaŭ vi deziras iom?” ŝi demandis al la Vitra
Kato.
“Ne,” respondis la besto.
“Mi supozas ke vi ĉasados kaj kaptos muson,”
komentis Kap’tano Vilĉjo.
“Mi? Kapti muson! Kial mi farus tion?” demandis
la Vitra Kato.
“Nu, vi povus manĝi ĝin,” diris la Velisto.
“Bonvolu akcepti la informon,” respondis la kristala
kanjo*, “ke mi ne manĝas musojn. Mi estas travidebla,
kaj ĉiu povas rigardi mian internon. Mi ja estus bela,
ĉu ne, se mi havus ordinaran muson en mi? Sed
efektive mi ne havas stomakon aŭ alian mekanismon
kiu ebligus ke mi manĝu. La senpripensa magiisto kiu
faris min ne supozis ke mi bezonus manĝi, verŝajne.”
“Ĉu vi neniam malsatas nek soifas?” demandis Trot.
“Neniam. Mi ne plendas, sciu, pri mia konsisto, ĉar
* Katino + -nj- = kanjo
100
!(images/000084.png)
Ĉapitro Naŭ
mi ankoraŭ ne vidis vivanton egale belan kiel mi. Mi
havas la plej belan cerbon en la mondo. Ĝi estas
palruĝa, kaj oni povas vidi ĝin funkcii.”
“Mi scivolemas,” diris Trot penseme, dum ŝi manĝis
sian panon kun konfitaĵo, “ĉu mia cerbo rotacias
sammaniere kiel via.”
“Ne; certe ne sammaniere,” respondis la Vitra
Kato; “ĉar, tiuokaze, ĝi estus egalbona kiel mia cerbo,
101
La Magio de Oz
krom ke ĝi estas kaŝita sub dika, osteca kranio.”
“Cerboj,” komentis Kap’tano Vilĉjo, “estas ĉiaspecaj
kaj funkcias diversmaniere. Sed mi rimarkis ke kiuj
opinias sian cerbon la plej bona ofte eraras.”
Troton iom ĝenis sonoj el la arbaro, tiunokte, ĉar
ŝajne multaj bestoj promenadis inter la arboj, sed ŝi
fidis ke Kap’tano Vilĉjo protektos ŝin. Kaj efektive
neniu besto eliris el la arbaro ataki ilin.
Je la mateniĝo ili releviĝis, kaj post simpla maten-
manĝo Kap’tano Vilĉjo diris al la Vitra Kato:
“Levu la ankron, Maato, kaj ni veturu antaŭen. Mi
supozas ke ni ne estas tre for de tiu Magia Floro,
ĉu?”
“Ne tre for,” respondis la travideblulo, dum ĝi
gvidis ilin en la arbaron, “sed vi eble bezonos iom
longan tempon por atingi ĝin.”
Post nelonge ili atingis la bordon de rivero. Ĝi ne
estis tre larĝa, tiuloke, sed dum ili sekvis la bordon
norden ĝi iom post iom larĝiĝis.
Subite la bluverdaj folioj de la arboj fariĝis
purpuraj, kaj Trot rimarkis tion kaj diris:
“Kial la koloroj ŝanĝiĝis tiel?”
“Ĉar ni eliris la Manĝtulan landon kaj eniris la
Gilikulan Landon,” klarigis la Vitra Kato. “Ankaŭ tio
102
Ĉapitro Naŭ
signas ke nia veturo preskaŭ kompletiĝis.”
La rivero ekturniĝis, kaj irinte ĉirkaŭ la kurbiĝon la
veturantoj vidis ke la rivero nun fariĝis larĝa kiel
malgranda lago, kaj en la centro de la Lago ili vidis
malgrandan insulon, ne pli ol dek kvin metrojn
diametre. Io brilis en la mezo de tiu insuleto, kaj la
Vitra Kato haltis sur la bordo kaj diris:
“Jen la ora florpoto kiu enhavas la Magian Floron,
kiu estas tre kurioza kaj bela. Se vi povos atingi la
insulon, via tasko finiĝos—krom ke vi devos reporti
ĝin hejmen kun vi.”
Kap’tano Vilĉjo rigardis la larĝon de la akvo kaj
komencis fajfi nelaŭtan, tremantan melodion. Trot
sciis ke la fajfo signifas ke Kap’tano Vilĉjo pensas, kaj
la maljuna velisto ne rigardis la insulon tiom kiom la
arbojn sur la bordo kie ili staras. Baldaŭ li prenis el la
granda poŝo de sia mantelo hakiloklingon, vinditan en
malnova tuko por ke la akra rando ne tranĉu liajn
vestojn. Poste, per granda poŝtranĉilo li tranĉis mal-
grandan branĉon de arbo kaj ĉizis ĝin por fari el ĝi
tenilon por la hakilo.
“Sidiĝu, Trot,” li konsilis la knabinon, dum li
laboris. “Mi havas iom grandan taskon nun, ĉar mi
devas konstrui por ni floson.”
103
La Magio de Oz
“Por kio ni bezonas floson, Kap’tano?”
“Nu, por porti nin al la insulo. Ni ne povas marŝi
subakve, sur la riverbedo, kiel la Vitra Kato, do ni
devos flosi sur la akvo.”
“Ĉu vi povas fari floson, Kap’tano Vilĉjo?”
“Kompreneble, Trot, se vi atendos sufiĉe longe.”
La knabineto sidiĝis sur ŝtipo kaj rigardadis la
Insulon de la Magia Floro. Nenio alia, laŭvide, kreskis
sur la malgranda insulo. Neniu arbo, nek arbusto, nek
eĉ herbo, kiom ŝi povis vidi je tia distanco. Sed la ora
poto brilis en la radioj de la suno, kaj Trot povis
rimarki brilantajn kolorojn super ĝi, dum la Magia
Floro ŝanĝiĝis de unu specio al alia.
“Kiam mi estis ĉi tie antaŭe,” komentis la Vitra
Kato, pigre kuŝante ĉe la piedoj de la knabino, “mi
vidis du Kolizulojn sur ĉi tiu sama bordo, kien ili venis
trinki.”
“Kio estas Kolizuloj?” demandis la knabino.
“La plej fortaj kaj ferocaj bestoj en la tuta Oz. Ĉi
tiu arbaro estas ilia precipa hejmo, kaj pro tio
malmultaj aliaj bestoj troviĝas ĉi tie escepte de simioj.
La simioj estas sufiĉe viglaj por forteni sin de la ferocaj
Kolizuloj, kiuj atakas ĉiujn aliajn bestojn kaj ofte
batalas inter si.”
104
!(images/000088.png)
La Magio de Oz
“Ĉu ili volis batali vin kiam vi vidis ilin?” demandis
Trot, tre ekscitiĝante.
“Jes. Ili saltis sur min tujtuje; sed mi kuŝis plata sur
la tero, por ke la granda pezo de la bestoj ne rompu
miajn krurojn, kaj kiam ili penis mordi min mi ridis
kaj mokis ilin ĝis ili freneziĝis pro kolerego, ĉar ili
preskaŭ rompis siajn dentojn pro mia malmola vitro.
Do post kelka tempo ili trovis ke ili ne povas damaĝi
min, kaj foriris. Estis tre amuze.”
“Mi esperas ke ili ne revenos trinki ĉi tie,—ne dum
ni ĉeestos,” respondis la knabino, “ĉar mi ne konsistas
el vitro, nek Kap’tano Vilĉjo, kaj se tiuj fibestoj mordos
nin ili ja damaĝos nin.”
Kap’tano Vilĉjo perhake faradis longajn stangojn el
la arboj, farante ilin pinte akraj ĉe unu fino kaj lasante
hokan formon ĉe la alia. Ili estis por kunligi la finojn
de la flosŝtipoj. Li pretigis plurajn kaj estis finanta
alian kiam la Vitra Kato kriis: “Atentu! Kolizulo venas
antaŭ nin.”
Trot eksaltis, timegoplene, kaj rigardis la teruran
beston kvazaŭ fascinate de ĝiaj ferocaj okuloj, ĉar
ankaŭ la Kolizulo rigardas ŝin, kaj ĝia rigardo ne estas
amika. Sed Kap’tano Vilĉjo kriis al ŝi: “Vadu en la
riveron, Trot, ĝis la genuoj—kaj restu tie!” kaj ŝi tuj
106
!(images/000093.png)
La Magio de Oz
obeis lin. La velisto lamis antaŭen, kun stango en unu
mano kaj hakilo en la alia, kaj iris inter la knabinon
kaj la beston, kiu ĵetis sin je li muĝante defion.
Kelkfoje Kap’tano Vilĉjo movis sin iom malrapide,
sed nun li estis pli rapida ol fulmo. Dum la Kolizulo
ĵetis sin je li li etendis sian lignan kruron kaj ĝia pinto
frapis la beston inter la okuloj kaj puŝis ĝin ruliĝi sur
la tero. Antaŭ ol ĝi povis relevi sin la velisto puŝis la
akran stangon rekte tra ĝian korpon kaj per la plata
flanko de la hakilo li martelis la stangon en la teron
kiel eble plej firme. Tiel li kaptis la grandan beston kaj
sendanĝerigis ĝin, ĉar, negrave kiom ĝi penis, ĝi ne
povis deiri de la stango kiu tenis ĝin.
Kap’tano sciis ke li ne povos mortigi la Kolizulon,
ĉar neniu vivanto en Oz estas mortigebla, do li
retrenstaris kaj rigardis la beston skui sin kaj muĝi kaj
grati la teron per siaj akraj ungoj, kaj tiam, certa ke ĝi
ne povos eskapi, li diris al Trot ke ŝi revenu el la akvo
kaj sekigu siajn malsekajn ŝuojn kaj ŝtrumpojn en la
sunlumo.
“Ĉu vi estas certa ke li ne povos liberigi sin?” ŝi
demandis.
“Mi vetus biskviton pri tio,” diris Kap’tano Vilĉjo,
do Trot alteriĝis kaj deprenis siajn ŝuojn kaj ŝtrumpojn
108
Ĉapitro Naŭ
kaj sternis ilin sur la ŝtupo por sekiĝo, dum la velisto
rekomencis sian laboron pri la floso.
La Kolizulo, konsciante post multa baraktado ke ĝi
ne povos eskapi, nun kvietiĝis, sed ĝi diris per mal-
agrabla, minaca voĉo:
“Mi supozas ke vi opinias vin lerta, ĉar vi tiel fiksis
min al la tero. Sed kiam miaj amikoj, la aliaj
Kolizuloj, venos ĉi tien, ili disŝiros vin ĉar vi tiel
traktas min.”
“Eble,” komentis Kap’tano Vilĉjo, trankvile, dum li
hakadis la ŝtipojn, “kaj eble ne. Kiam viaj parencoj do
venos ĉi tien?”
“Mi ne scias,” agnoskis la Kolizulo. “Sed kiam ili
ja venos, vi ne povos eskapi ilin.”
“Se ili sufiĉe longe prokrastos, mia floso jam estos
preta,” diris Kap’tano Vilĉjo.
“Kion vi faros per floso?” demandis la besto.
“Ni transiros al tiu insulo, por akiri la Magian
Floron.”
La grandega besto rigardis lin surprizite dum
momento, kaj poste ekridis. La rido tre similis al
muĝego, kaj ĝi havis kruelan kaj mokan sonon, tamen
ĝi ja estis rido.
“Bone!” diris la Kolizulo. “Bone! Tre bone! Min
109
La Magio de Oz
plezurigas ke vi iros akiri la Magian Floron. Sed kion
vi faros pri ĝi?”
“Ni portos ĝin al Ozma, kiel naskiĝtagan donacon.”
La Kolizulo denove ridis; poste ĝi serioziĝis. “Se
vi povos atingi la teron per via floso antaŭ ol mia
popolo kaptos vin,” ĝi diris, “vi estos sekura. Ni povas
naĝi kiel anasoj, do la knabino ne povus eskapi de
mi per enakviĝo, sed Kolizuloj ne transiras al tiu
insulo.”
“Kial ne?” demandis Trot.
La besto silentis.
“Diru al ni la kialon,” urĝis Kap’tano Vilĉjo.
“Nu, la kialo estas la Insulo de la Magia Floro,”
respondis la Kolizulo, “kaj ni ne estas tre komfortaj
rilate al magio. Se vi ne havus magian kruron,
anstataŭ viandan, vi ne povus tiel facile renversi min
per bato kaj piki min per tiu ligna kejlo.”
“Mi jam estis sur la Magia Insulo,” diris la Vitra
Kato, “kaj mi rigardis la Magian Floron maturiĝi, kaj
mi estas certa ke ĝi estas tro bela por lasiĝi en tiu
soleca loko kie nur bestoj serĉas predon kaj neniu alia
vidas ĝin. Do ni forportos ĝin al la Smeralda Urbo.”
“Ne gravas al mi,” la besto respondis per malafabla
tono. “Ni la Kolizuloj estus same kontentaj se neniu
110
!(images/000104.png)
Ĉapitro Naŭ
floro ekzistus en nia arbaro. Kiel ili utilas?”
“Ĉu ne plezurigas vin belaĵoj?” demandis Trot.
“Ne.”
“Tamen vi devus admiri mian palruĝan cerbon,”
deklaris la Vitra Kato. “Ĝi estas bela kaj vi povas vidi
ĝin funkcii.”
La besto nur muĝetis responde, kaj Kap’tano Vilĉjo,
kiu nun jam tranĉis ĉiujn siajn ŝtipojn laŭ ĝustaj
dimensioj, komencis ruli ilin al la rando de la akvo kaj
kunligi ilin.
111
!(images/000108.png)
Firme Fiksitaj
ĈAPITRO 10
La taglumo preskaŭ jam
malaperis kiam, fine, la floso
estis preta.
“Multe granda ĝi ne ’stas,”
diris la maljuna Velisto, “sed
mi nemulte pezas, kaj vi,
Trot, apenaŭ pezas duone kiel
mi, kaj la vitra kanjo ne
kalkulindas.”
“Sed ĝi estas sendanĝera,
ĉu ne?” demandis la knabino.
“Jes; ĝi estas sufiĉe bona
112
!(images/000114.jpg)
Ĉapitro Dek
por porti nin al la insulo kaj reporti nin, kaj nenion
pli ni rajtas esperi.”
Dirinte tion, Kap’tano Vilĉjo puŝis la floson en la
akvon, kaj kiam ĝi flosis, li paŝis sur ĝin kaj etendis
sian manon al Trot, kiu rapide sekvis lin. La Vitra
Kato la plej lasta suriris la floson.
La velisto jam tranĉis longan stangon, kaj ankaŭ
ĉizis platan remilon, kaj per ili li facile movis la floson
trans la riveron. Dum ili proksimiĝis al la insulo, la
Mirinda Floro fariĝis pli klare videbla, kaj ili rapide
decidis ke la Vitra Kato ne tro alte laŭdis ĝin. La
koloroj de la floroj kiuj aperis rapide sinsekve estis
rimarkinde brilaj kaj belaj, kaj la formoj de la floroj
estis variaj kaj kuriozaj. Efektive ili tute ne similis al
ordinaraj floroj.
Ĉar tiom fikse Trot kaj Kap’tano Vilĉjo rigardadis la
Oran Florpoton en kiu estis la Magia Floro, ili apenaŭ
rimarkis la insulon mem ĝis la floso sursabliĝis. Sed
tiam la knabino krietis: “Estas tre strange, Kap’tano
Vilĉjo, ke nenio alia kreskas ĉi tie, nur la Magia Floro.”
Tiam la velisto rigardis la insulon kaj vidis ke ĝi
estas nur nuda tero, sen herboj, sen ŝtonoj, sen eĉ folio
da greso. Trot, fervora ekzameni de pli proksime la
Floron, saltis de la floso kaj suprenkuris la dekliveton
113
La Magio de Oz
ĝis atingi la Oran Florpoton. Tie ŝi staris apud ĝi
senmove kaj miroplene. Kap’tano Vilĉjo apudiĝis, pli
malrapide, kaj ankaŭ li staris silente admirante dum
kelka tempo.
“Al Ozma plaĉos ĉi tio,” komentis la Vitra Kato, kiu
sidiĝis por rigardi la ŝanĝiĝantajn kolorojn de la floroj.
“Mi certas ke neniu alia donos al ŝi egale belan naskiĝ-
tagan donacon.”
“Ĉu vi s’pozas ke ĝi estas tre peza, Kap’tano? Kaj
ĉu ni povos porti ĝin hejmen sen rompi ĝin?”
demandis Trot maltrankvile.
“Nu, mi jam levis multe pli grandajn objektojn,” li
respondis; “sed ni trovu kiom ĝi pezas.”
Li penis antaŭenpaŝi, sed li ne povis levi sian
viandan piedon de la tero. Lia ligna kruro ŝajnis sufiĉe
libera, sed la alia rifuzis moviĝi.
“Ŝajne mi fiksiĝis, Trot,” li diris, perplekse rigard-
ante sian piedon. “Ne ’stas koto, kaj ne ’stas gluo, sed
io neebligas moviĝon.”
La knabino penis levi siajn proprajn piedojn, por
pliproksimiĝi al sia amiko, sed la tero firme tenis ilin
same kiel la piedon de Kap’tano Vilĉjo. Ŝi penis glitigi
ilin, aŭ turni ilin, sed estis senutile; ŝi povis movi la
piedojn eĉ ne onon da milimetro.
114
!(images/000120.png)
Ĉapitro Dek
“Strange!” ŝi kriis. “Kio okazis al ni, laŭ via supozo,
Kap’tano Vilĉjo?”
“Mi penas kompreni,” li respondis. “Deprenu viajn
ŝuojn, Trot. Eble nur la ledaj plandumoj fiksiĝis al la
tero.”
Ŝi klinis sin kaj mallaĉis siajn ŝuojn, sed ŝi trovis ke
ŝi ne povas eltiri siajn piedojn. La Vitra Kato, kiu
ĉirkaŭmarŝadis tute nature, kiel ĉiam, nun diris:
115
La Magio de Oz
“Via piedo havas radikojn, Kap’tano. kaj mi povas
vidi la radikojn eniri la teron, kie ili disetendiĝas
ĉiudirekte. Estas same pri Trot. Tial vi ne povas movi
vin. La radikoj fikse tenas vin.”
Kap’tano Vilĉjo estis iom dika kaj ne povis bone
vidi siajn piedojn, sed li kaŭriĝis kaj ekzamenis la
piedojn de Trot kaj decidis ke la Vitra Kato pravas.
“Vera misfortuno,” li deklaris, per voĉo kiu
montris ke li estas nekomforta pro la trovo. “Ni ’stas
kaptitaj, Trot, sur ĉi tiu kurioza insulo, kaj mi
demandas al mi kiel ni povos liberiĝi, por povi reiri
hejmon.”
“Nun mi scias kial la Kolizulo ridis pro ni,” diris
la knabino, “kaj kial li diris ke neniuj bestoj iam venas
al ĉi tiu insulo. La bestaĉo sciis ke ni kaptiĝos, kaj ne
volis averti nin.”
Intertempe, la Kolizulo, kvankam fiksita al la tero
per la paliso de Kap’tano Vilĉjo, frontis al la insulo,
kaj nun la malafabla mieno kiu kovris ĝian vizaĝon
kiam ĝi defiis kaj mokis Kap’tanon Vilĉjon kaj Troton
ŝanĝiĝis al amuziĝo kaj scivolemo. Kiam ĝi vidis ke la
aventurantoj jam atingis la insulon kaj staras apud la
Magia Floro, ĝi elspiregis kontente—longa, profunda
spiro kiu ŝveligis ĝian profundan bruston ĝis la besto
116
Ĉapitro Dek
povis senti ke la paliso tenanta lin moviĝas iomete,
kvazaŭ tirante sin el la tero.
“Ha!” murmuris la Kolizulo, “iom pli da tio
liberigos min kaj permesos min eskapi!”
Do li komencis spiri kiel eble plej forte, laŭeble
pufigante sian bruston per ĉiu enspiro, kaj farante
tion li sukcesis levi la palison per ĉia potenca spirego,
ĝis fine la Kolizulo—uzante la muskolojn de siaj kvar
kruroj kiel ankaŭ siajn profundajn spirojn—trovis sin
libera de la sabla grundo. La paliso tamen plu
trapikis lin, do li trovis rokon profunde fiksitan en la
bordon kaj premis la akran pinton de la paliso sur la
surfacon de tiu roko ĝis li plene puŝis ĝin tra sian
korpon. Post tio, implikante la palison inter kelkaj
dornaj arbustoj, kaj tordante sian korpon, li sukcesis
plene eltiri ĝin.
“Jen!” li krietis, “restas tiuj du truoj en mi, sed mi
estas preskaŭ egale bona kiel antaŭe; sed mi devas
agnoski ke tiu maljuna lignokrurulo savis kaj sin kaj
la knabinon per mia kaptiĝo.”
Nu, la Kolizuloj, kvankam la plej malagrablaj uloj
en la Lando Oz, estis tamen magiaj loĝantoj de magia
Felando, kaj en ilia naturo iom da bono estis miksita
kun la malbono. Ĉi tiu kolizulo ne estis tre venĝema,
117
La Magio de Oz
kaj nun, kiam liaj eksmalamikoj verŝajne pereos, lia
kolero pri ili fadis.
“Nia propra Kolizula Reĝo,” li pensis, “havas
certajn proprajn magiajn povojn. Eble li scipovas ŝtopi
tiujn du truojn en mia korpo.”
Do sen pli atenti Troton kaj Kap’tanon Vilĉjon
ol ili atentas lin, li eniris la arbaron kaj trotis laŭ
sekreta vojo kiu kondukis al la kaŝejo de ĉiuj
Kozizuloj.
Dum la Kolizulo sukcesis eskapi Kap’tano Vilĉjo
prenis sian pipon el sia poŝo kaj plenigis ĝin per
tabako kaj bruligis ĝin. Poste, dum li elblovis la
fumon, li penis elpensi kion fari.
“Ŝajne la Vitra Kato estas libera,” li diris, “kaj
ankaŭ mia ligna kruro ne radikiĝis. Do nur karno
kaptiĝas.”
“Magio kaŭzas tion, Kap’tano!”
“Mi scias, Trot, kaj tio perpleksas min. Ni loĝas en
magia lando, sed neniu el ni scipovas magion do ni
ne povas helpi nin.”
“Ĉu eble la Sorĉisto de Oz povus helpi nin—aŭ
Glinda la Bona?” demandis la knabineto.
“Ha, nun ni komencas rezonadi,” li respondis.
“Verŝajne mi mem elpensus tion, post plia minuto.
118
Ĉapitro Dek
Bonfortune la Vitra Kato estas libera, do ĝi povos
rekuri al la Smeralda Urbo kaj informi la Sorĉiston pri
nia problemo, kaj peti lin veni helpi nin liberiĝi.”
“Ĉu vi iros?” Trot demandis la katon, parolante tre
serioze.
“Mi ne estas mesaĝisto, kiun oni sendas tien kaj
tien,” asertis la kurioza besto per paŭta voĉtono.
“Nu,” diris Kap’tano Vilĉjo, “vi devos iam reiri
hejmen, ĉar mi supozas ke vi ne deziras resti ĉi tie.
Kaj, atinginte la hejmon, ne multe ĝenus vin diri al la
Sorĉisto kio okazis al ni.”
“Vi pravas,” diris la Kato, sidante sur siaj koksoj kaj
pigre lavante sian vizaĝon per unu vitra piedo. “Ne
ĝenos min informi la Sorĉiston—kiam mi reiros
hejmon.”
“Ĉu vi bonvolos iri nun?” petegis Trot. “Ni ne volas
resti ĉi tie pli longe ol necesos, kaj ĉiuj en Oz
interesiĝos pri vi kaj nomos vin heroo kaj diros belajn
vortojn pri vi ĉar vi helpis viajn kaptitajn amikojn.”
Estis plej bone tiel trakti la Vitran Katon, kiu tiom
vante amis laŭdiĝi.
“Mi tuj reiros hejmon,” diris la besto, “kaj mi petos
la Sorĉiston veni helpi vin.”
Dirinte tion, ĝi paŝis al la akvo kaj malaperis sub
119
!(images/000029.png)
La Magio de Oz
la surfacon. Ĉar ĝi ne kapablis sola manipuli la floson,
la VitraKato marŝis sur la fundo de la rivero kiel kiam
ĝi antaŭe marŝis vizitante la insulon, kaj baldaŭ ili
vidis ĝin aperi sur la transa bordo kaj troti en la
arbaron, kie ĝi rapide nevidebliĝis inter la arboj.
Tiam Trot profunde elspiris.
“Kap’tano,” diris ŝi, “nia problemo estas severa.
Estas nenio ĉi tie manĝebla, kaj ni eĉ ne povas kuŝiĝi
por dormi. Se la Vitra Kato ne rapidos, kaj la Sorĉisto
ne rapidos, mi ne scias kio okazos al ni!”
120
!(images/000013.png)
La Bestoj de la Arbaro de Gugu
ĈAPITRO 11
Belega kungrupiĝo de sovaĝaj
bestoj okazis en la Arbaro de
Gugu la sekvan sunleviĝon.
Rango, la Griza Simio, eĉ
vokis siajn simiajn sentinelojn
de la rando de la arbaro, kaj
ĉiu besto, malgranda kaj
granda, estis en la granda
libera spaco kie okazis kun-
venoj tre gravaj.
En la centro de la libera
spaco staris granda bretroko,
121
La Magio de Oz
kun plata, klinita surfaco, kaj sur tio sidis la digna
Leopardo Gugu, kiu estis la Reĝo de la Arbaro. Sur la
tero sub li kaŭris Bru la Urso, Loo la Unukornulo, kaj
Rango la Griza Simio, la tri Konsilistoj de la Reĝo, kaj
antaŭ ili staris la du strangaj bestoj kiuj nomis sin
Le-Sim-Agoj, sed vere estis la transformiĝintaj Knomo
Rugedo kaj la Altulo Kiri Aru.
Malantaŭ ili estis la bestoj—vicoj kaj vicoj kaj vicoj
da ili! La plej malgrandaj bestoj estis plej proksimaj al
la roka trono de la Reĝo; malantaŭ ili estis vulpoj kaj
lupoj, linksoj kaj hienoj, kaj similaj bestoj; malantaŭ
ili grupiĝis la simitriboj, kiujn oni malfacile ordigis ĉar
ili amis inciti la aliajn bestojn kaj estis tre petolemaj.
Malantaŭ la simioj estis la pumoj, jaguaroj, tigroj kaj
leonoj, kaj similaj bestoj; malantaŭ ili la ursoj, ĉiu-
dimensiaj kaj ĉiakoloraj; malantaŭ ili bizonoj, sovaĝaj
azenoj, zebroj kaj unukornuloj; poste la rinoceroj kaj
hipopotamoj, kaj ĉe la fora rando de la arbaro,
proksime al la arboj kiuj ĉirkaŭis la liberan spacon,
estis vico de dikhaŭtaj elefantoj, senmovaj kiel statuoj,
sed kun okuloj brilantaj kaj inteligentaj.
Multaj aliaj specioj de bestoj, tro multenombraj por
mencio, estis tie, kaj kelkaj estis malsimilaj al ĉiuj
bestoj kiujn ni vidas en la menaĝerioj kaj zoologiaj
122
Ĉapitro Dek Unu
ĝardenoj en nia lando. Kelkaj estis de la montoj
okcidente de la arbaro, kaj kelkaj de la ebenaĵoj
oriente, kaj kelkaj de la rivero; sed ĉiuj ĉeestantoj
akceptis la estrecon de Gugu, kiu de multaj jaroj regas
ilin saĝe kaj devigas ke ĉiuj obeu la leĝojn.
Kiam la bestoj jam prenis siajn lokojn en la libera
spaco kaj la leviĝanta suno komencis elsendi siajn
unuajn brilantajn radiojn trans la arbosuprojn, Reĝo
Gugu levis sin sur sia trono. La giganta formo de la
Leopardo, turante super ĉiuj aliaj, trudis subitan ĉiton
al la ĉeestantaro.
“Fratoj,” li diris per sia basa voĉo, “fremdulo venis
inter nin, kuriozforma besto kiu estas granda magiisto
kaj kapablas ŝanĝi la formojn de homoj aŭ bestoj
laŭvole. Tiu fremdulo venis al ni, kun alia samspeculo,
el la ĉielo, por averti pri danĝero kiu minacas nin
ĉiujn, kaj por proponi al ni metodon eskapi de tiu
danĝero. Li diras ke li estas nia amiko, kaj li pruvis al
mi kaj al miaj Konsilistoj sian magiajn povojn. Ĉu vi
aŭskultos tion kion li diros al vi—la mesaĝon kiun li
alportis de la ĉielo?”
“Li parolu!” venis en granda kriego de la granda
grupo de ĉeestantaj bestoj.
Do la Knomo Rugedo saltis sur la platan rokon
123
!(images/000066.png)
!(images/000067.png)
La Magio de Oz
apud la Reĝo Gugo, kaj alia muĝo, afabla nun,
montris kiom miras la bestoj pro lia kurioza formo.
Lian leonvizaĝon ĉirkaŭis pure blanka hararo, liaj
agloflugiloj estis fiksitaj al la ŝultroj de lia simikorpo
kaj estis tiom longaj ke ili preskaŭ tuŝis la teron; li
havis fortegajn brakojn kaj krurojn krom la flugilojn,
kaj ĉe la fino de lia longa forta vosto estis ora pilko.
Neniam antaŭe iu besto vidis tiel kuriozan beston, do
la aspekto mem de la fremdulo, kiu laŭdire estis
granda magiisto, plenigis ĉiujn ĉeestantojn per
respekto kaj miro.
Kiki restis sube kaj, duone kaŝate de la roka breto,
estis apenaŭ rimarkata. La knabo sciis ke la maljuna
Knomo estas senpova sen lia magia povo, sed li
ankaŭ sciis ke Rugedo estas la plej bona parolisto. Do
li volonte konsentis ke la Knomo estu la por-
parolanto.
“Bestoj de la Arbaro de Gugu,” komencis la
Knomo Rugedo, “mia kamarado kaj mi estas viaj
amikoj. Ni estas magiistoj, kaj de nia hejmo en la
ĉielo ni povas subrigardi en la Landon Oz kaj vidi
ĉion okazantan. Ankaŭ ni povas aŭdi kion la subaj
homoj diras. Tiel ni aŭdis Ozman, kiu regas la
Landon Oz, diri al sia popolo: ‘La bestoj en la Arbaro
126
Ĉapitro Dek Unu
de Gugu estas pigraj kaj tute ne utilas al ni. Ni iru
al ilia arbaro kaj kaptu ilin ĉiujn. Ni ligu ilin per
ŝnuroj, kaj batu ilin per vergoj, ĝis ili laboros por ni
kaj volonte fariĝos niaj sklavoj.’ Kaj kiam la popolo
aŭdis Ozman de Oz diri tion, ili ĝojis kaj laŭte kriis
kaj diris: ‘Ni faros tion! Ni sklavigos la bestojn de la
Arbaro de Gugu!’”
La fiknomo maljuna ne povis pli paroli, ĝuste tiam,
ĉar feroca muĝo de kolerego aŭdiĝis el la aro da bestoj
kaj ĝi dronigis lian voĉon. Fine la muĝo silentiĝis,
kvazaŭ la sono de malproksima tondro, kaj la Knomo
Rugedo daŭrigis sian paroladon.
“Aŭdinte la Ozulojn komploti kontraŭ via
libereco, ni atendis por vidi kion ili faros, kaj ni
vidis ilin ĉiujn komenci fari ŝnurojn—ŝnurojn
longajn kaj mallongajn—per kiuj ili intencas kapti
niajn amikojn la bestojn. Vi koleras, sed ankaŭ ni
koleris, ĉar kiam la Ozuloj fariĝis la malamikoj de
la bestoj ili ankaŭ fariĝis niaj malamikoj; ĉar ankaŭ
ni estas bestoj, kvankam ni loĝas en la ĉielo. Kaj
mia kamarado kaj mi diris: ‘Ni savos niajn amikojn
kaj venĝos kontraŭ la Ozuloj’, do ni venis ĉi tien
por informi vin pri la danĝero kaj pri nia plano
savi vin.”
127
La Magio de Oz
“Ni povas mem savi nin,” kriis maljuna Elefanto.
“Ni povas batali.”
“La Ozuloj estas feoj, kaj vi ne povas batali kontraŭ
magio se vi ne ankaŭ havas magion,” respondis la
Knomo.
“Diru al ni vian planon!” kriis la grandega Tigro,
kaj la aliaj bestoj eĥis liajn vortojn, kriante: “Diru al
ni vian planon.”
“Mia plano estas simpla,” respondis Rugedo. “Per
nia magio ni transformos vin ĉiujn, la bestojn, en
virojn kaj virinojn—kiaj la Ozuloj—kaj ni transformos
ĉiujn Ozulojn en bestojn. Vi povos tiam loĝi en la
belaj domoj de la Lando Oz, kaj manĝi la bonajn
manĝaĵojn de la Ozuloj, kaj surporti iliajn belajn
vestojn, kaj kanti kaj danci kaj feliĉi. Kaj la Ozuloj,
fariĝinte bestoj, devos loĝi ĉi tie en la arbaro kaj ĉasi
kaj batali por akiri manĝaĵojn, kaj ofte malsati, same
kiel vi nuntempe, kaj havi nenian dormolokon escepte
de lito el folioj aŭ truo en la tero. Fariĝinte viroj kaj
virinoj, vi la bestoj havos ĉian deziratan komforton, kaj
fariĝinte bestoj la Ozuloj estos tre mizeraj. Jen nia
plano, kaj se vi konsentos pri ĝi, ni tuj marŝos en la
Landon Oz kaj rapide konkeros niajn malamikojn.”
Kiam la fremdulo ĉesis paroli, granda silento trafis
128
!(images/000033.jpg)
!(images/000035.png)
Ĉapitro Dek Unu
la grupon, ĉar la bestoj pripensis kion li diris. Fine
unu el la rosmaroj demandis:
“Ĉu vi vere povas transformi bestojn en homojn, kaj
homojn en bestojn?”
“Li povas—li povas!” kriis Loo la Unukornulo.
dancante tien kaj tien ekscitite. “Li transformis min,
jam hieraŭ vespere, kaj li povas transformi nin
ĉiujn.”
129
La Magio de Oz
Gugu la Reĝo nun antaŭenpaŝis.
“Vi aŭdis la fremdulon paroli,” diris li, “kaj nun vi
devos respondi lin. Via estos la decido. Ĉu ni akceptu
tiun planon, aŭ ne?”
“Jes!” kriis kelkaj bestoj.
“Ne!” kriis aliaj.
Kaj kelkaj silentis.
Gugu rigardis la grandan cirklon da bestoj.
“Uzu pli da tempo por pensado,” li sugestis. “Via
respondo estas tre grava. Ĝis nun neniom ĝenis nin la
Ozuloj, sed ni estas fieraj kaj liberaj, kaj neniam ni
fariĝos sklavoj. Pripensu zorge, kaj kiam vi estos pretaj
respondi, mi aŭskultos vin.”
130
!(images/000037.png)
Kiki Uzas Sian Magion
ĈAPITRO 12
Nun fariĝis granda son-
konfuzo kiam ĉiuj bestoj
komencis paroli unu al la
alia. La simioj babilis kaj la
ursoj grumblis kaj la voĉoj de
la jaguaroj kaj leonoj tondris,
kaj la lupoj bojis kaj la
elefantoj devis trumpeti laŭte
por aŭdigi sin. Tia bruego
neniam antaŭe koniĝis en la
arbaro, kaj ĉiu besto kverelis
kun sia najbarulo ĝis ŝajnis ke
131
La Magio de Oz
la bruo neniam ĉesos.
La Knomo Rugedo svingis siajn brakojn kaj flirtigis
siajn flugilojn penante aŭskulti ilin denove, sed la
bestoj rifuzis atenti. Kelkaj volis batali la Ozulojn,
kelkaj volis transformiĝi, kaj kelkaj volis fari tute
nenion.
La muĝado kaj konfuzo eĉ pli grandiĝis sed subite
silento kvazaŭ fulme trafis ĉiujn bestojn, la kvereloj ĉesis
aŭdiĝi, kaj ĉiuj miroplene rigardis strangan vidaĵon.
Ĉar en la cirklon paŝis granda Leono—pli granda
kaj pli forta ol ĉiu alia leono ĉeestanta—kaj sur lia
dorso rajdis knabineto kiu ridetis sentime al la arego
da bestoj. Kaj post la Leono kaj la knabineto venis alia
besto—monstra Tigro, kiu portis sur sia dorso kurioz-
aspektan vireton kiu havis nigran valizon. Preter la
vicojn de mirantaj bestoj la strangaj bestoj marŝis,
antaŭenirante ĝis ili staris tuj antaŭ la roka trono de
Gugu.
La knabineto kaj la kurioza vireto deiris de la
bestoj, kaj la Leono demandis per laŭta voĉo:
“Kiu estas Reĝo en ĉi tiu arbaro?”
“Mi!” respondis Gugu, rigardante firme la alian.
“Mi estas Gugu la Leopardo, kaj mi estas Reĝo de ĉi
tiu arbaro.”
132
Ĉapitro Dek Du
“Do kun granda respekto mi salutas Vian Moŝton,”
diris la Leono. “Eble vi aŭdis pri mi, Gugu. Mi
nomiĝas la ‘Malkuraĝa Leono,’ kaj mi estas Reĝo de
ĉiuj Bestoj en la tuta mondo.”
La okuloj de Gugu fulme koleris.
“Jes,” diris li, “mi aŭdis pri vi. Vi delonge pretendas
esti Reĝo de Bestoj, sed neniu besta malkuraĝulo povas
regi min.”
“Li ne estas malkuraĝulo, Via Moŝto,” asertis la
knabineto, “li estas nur malkuraĝa, nur tia.”
Gugu rigardis ŝin. Ĉiuj aliaj bestoj ankaŭ rigardis
ŝin.
“Kiu vi estas?” demandis la Reĝo.
“Mi? Nu, mi estas nur Doroteo,” ŝi respondis.
“Kiel vi kuraĝas veni ĉi tien?” muĝis la Reĝo.
“Nu, mi ne timas ien iri se la Malkuraĝa Leono
estas kun mi,” ŝi diris. “Mi sufiĉe bone konas lin, do
mi povas fidi lin. Li ĉiam timas, kiam ni endanĝeriĝas,
kaj tial li estas malkuraĝa; sed li estas terura batalisto,
kaj tial li ne estas malkuraĝulo. Li ne amas batali, sciu,
sed kiam li devas batali, neniu vivanta besto povas
venki lin.”
Gugu la Reĝo rigardis la grandan, fortegan formon
de la Malkuraĝa Leono, kaj sciis ke ŝi diras la veron.
133
!(images/000039.png)
!(images/000041.png)
La Magio de Oz
Ankaŭ la aliaj Leonoj de la arbaro nun antaŭenpaŝis
kaj klinis sin antaŭ la fremda Leono.
“Ni bonvenigas Vian Moŝton,” diris unu. “Ni konis
vin antaŭ multaj jaroj, antaŭ ol vi komencis loĝi en la
Smeralda Urbo, kaj ni vidis vin batali la terurajn
Kolizulojn kaj venki ilin, do ni scias ke vi estas la Reĝo
de ĉiuj Bestoj.”
“Vi pravas,” respondis la Malkuraĝa Leono; “sed mi
ne venis ĉi tien por regi la bestojn de ĉi tiu arbaro.
Gugu estas Reĝo ĉi tie, kaj mi kredas lin bona Reĝo
kaj justa kaj saĝa. Mi venis kun miaj amikoj por esti
gasto de Gugu, kaj mi esperas ke ni estas bonvenaj.”
Tio plaĉis al la granda Leopardo, kiu diris tre rapide:
“Jes; almenaŭ vi estas bonvena en mia arbaro. Sed
kiuj estas la fremduloj kun vi?”
“Doroteo jam konigis sin,” respondis la Leono, “kaj
nepre vi amos ŝin kiam vi pli bone konos ŝin. Ĉi tiu
viro estas la Sorĉisto de Oz, amiko mia kiu povas fari
mirigajn trukojn de magio. Kaj jen mia fidela kaj
pruvita amiko, la Malsata Tigro, kiu loĝas kun mi en
la Smeralda Urbo.”
“Ĉu li ĉiam malsatas?” demandis Loo la Unukorn-
ulo.
“Jes,” respondis la Tigro, mem respondante. “Mi
136
Ĉapitro Dek Du
ĉiam malsatas dezirante manĝi dikajn bebojn.”
“Ĉu vi ne povas trovi manĝeblajn dikajn bebojn en
Oz?” demandis Loo la Unukornulo.
“Estas multaj tiaj, kompreneble,” diris la Tigro, “sed
domaĝe mia konscienco estas tiom delikata ke ĝi ne
permesas min manĝi bebojn. Do mi ĉiam malsatas je
ili kaj neniam povas manĝi ilin, ĉar mia konscienco ne
permesas.”
Nu, el ĉiuj surprizitaj bestoj en tiu libera spaco estis
neniu pli surprizita de la subita apero de tiuj kvar
fremduloj ol Rugedo la Knomo. Li ankaŭ timis, ĉar li
rekonis ke ili estas liaj plej potencaj malamikoj; sed li
ankaŭ komprenis ke ili ne povas scii ke li estas la
eksreĝo de la Knomoj, pro la besta formo kiun li
havas, kiu maskas lin tre efike. Do li kuraĝiĝis kaj
decidis ke la Sorĉisto kaj Doroteo nepre ne fiaskigu
liajn planojn.
Ankoraŭ estis malfacile scii kion opinias la
bestogrupo pri la novevenintoj. Kelkaj rigardis tre
kolere al ili, sed pli da ili aspektis scivolemaj kaj
demandemaj. Ĉiuj sentis interesiĝon tamen kaj ili
zorge silentis kaj aŭskultis atente ĉion diratan.
Kiki Aru, kiu restis nerimarkate en la ombro de la
roko, unue estis pli alarmita de la alveno de la
137
La Magio de Oz
fremduloj ol eĉ Rugedo, kaj la knabo diris al si ke se
li ne rapide agos sen atendi por peti konsilon de la
maljuna Knomo, ilia konspiro verŝajne troviĝos kaj
ĉiuj iliaj planoj konkeri kaj regi Ozon verŝajne fiaskos.
Kiki ankaŭ ne amis la manieron de la agado de
Rugedo, ĉar la eksreĝo de la Knomoj volis fari ĉion
siamaniere, kaj devigis la knabon, kiu sola posedis la
povon fari transformojn, obei liajn ordonojn kvazaŭ
sklavo.
Krome ĝenis Kikin Arun la fakto ke reala Sorĉisto
alvenis, kiu laŭdire havas multajn magiajn povojn, kaj
tiu Sorĉisto kunportas siajn ilojn en nigra valizo, kaj
estas amiko de la Ozuloj, do verŝajne klopodos
malebligi la militon inter la arbaraj bestoj kaj la
Ozuloj.
Ĉio ĉi trapasis la menson de la Altula knabo dum
la Malkuraĝa Leono kaj Gugu la Reĝo interparolis,
kaj tial li nun komencis fari plurajn strangajn agojn.
Li trovis lokon proksiman al la punkto kie li staris,
kie estas profunda niĉo en la roko, do li metis sian
vizaĝon en tiun niĉon kaj flustris nelaŭte, por ke oni
ne aŭdu lin:
“Mi volas ke la Sorĉisto de Oz fariĝu vulpo—
**P y r z q x g l **!”
138
Ĉapitro Dek Du
La Sorĉisto, kiu ĝis tiam staris ridetante apud siaj
amikoj, subite sentis sian formon ŝanĝiĝi al tiu de
vulpo, kaj lia nigra valizo falis sur la teron. Kiki
etendis brakon kaj prenis la valizon, kaj la Vulpo kriis
laŭeble plej laŭte:
“Perfido! Estas perfidulo ĉi tie kun magiaj
povoj!”
Ĉiun alarmis tiu krio, kaj Doroteo, vidante la
misiĝon de sia malnova amiko, kriegis: “Jadi!”
Sed jam tuj la formo de la knabineto ŝanĝiĝis en
tiun de ŝafido kun felo el blanka lano, kaj Doroteo
sentis tiom da perplekso ke ŝi nur povis ĉirkaŭrigardi
miroplene.
La okuloj de la Malkuraĝa Leono nur ardis; li
kaŭriĝis kaj bategis la teron per sia vosto kaj li
ĉirkaŭrigardis por trovi kiu povas esti la perfida
magiisto. Sed Kiki, kiu tenis sian vizaĝon proksima al
la roka niĉo, denove flustris la magian vorton, kaj la
granda leono ekmalaperis kaj anstataŭ li staris knabeto
vestita per la Manĝtula kostumo. La Manĝtula knabeto
estis kolera same kiel la Leono, sed li estis malgranda
kaj senpova.
Rugedo la Knomo vidis kio okazas kaj timis ke
Kiki fiaskigos ĉiujn liajn planojn, do li kliniĝis trans
139
La Magio de Oz
la rokon kaj kriis: “Ĉesu, Kiki—ĉesu!”
Tamen Kiki rifuzis ĉesi agi. Anstataŭe, li
transformis la Knomon en anseron, kio teruris kaj
senesperigis Rugedon. Sed la Malsata Tigro vidis
ĉiujn transformojn, kaj li atente rigardis por vidi
kiu ĉeestanto kulpas. Kiam Rugedo parolis al Kiki,
la Malsata Tigro eksciis ke li estas la magiisto, do
li eksaltis kaj ĵetis sian grandan korpon sur la
formon de la Le-Sim-Ago kaŭranta sur la roko.
Kiki ne vidis la tigron veni ĉar lia vizaĝo ankoraŭ
estis en la niĉo, kaj la peza korpo de la tigro puŝis
lin sur la teron ĝuste kiam li diris “**P y r z q x g l **!”
la kvinan fojon.
Do nun la tigro kiu premegas lin fariĝis kuniklo,
kaj, nun libera de ĝia pezo, Kiki eksaltis kaj,
etendinte siajn aglajn flugilojn, flugis inter la
branĉojn de arbo, kie neniu besto povos facile atingi
lin. Li neniom tro rapidis pri tio, ĉar Gugu la Reĝo
jam kaŭriĝis sur la rando de la roko por ĵeti sin sur
la knabon.
El sia arbo Kiki transformis Gugun en dikan
virinon Gilikulan, kaj ridis vidante kiel la virino
saltetadas pro furiozo, kaj kiel miregas ĉiuj bestoj pro
la nova formo de ilia Reĝo.
140
!(images/000046.png)
Ĉapitro Dek Du
La bestoj ankaŭ timis, ĉar ili timis ke ili ankaŭ
suferos la faton de Gugu, do alarmite ili komencis
komunan forkuron. Unue Rango la Griza Simio
forsaltis en la arbaron, kaj Bru la Urso kaj Loo la
Unukornulo sekvis lin laŭeble plej rapide. La
elefantoj retrenpaŝis en la arbaron, kaj ĉiuj aliaj
bestoj, grandaj kaj malgrandaj, rapidis sekvi ilin,
disirante tra la ĝangalojn ĝis la libera spaco estis
longe malantaŭ ili. La simioj grimpis en la arbojn kaj
svingis sin de branĉo al branĉo, por ke la pli grandaj
141
!(images/000048.png)
La Magio de Oz
bestoj ne surtretu ilin, kaj ili tiom rapidis ke ili
antaŭeniris ĉiujn aliajn. Timpaniko ŝajne kovris la
arbarularon kaj ili laŭeble plej fordistancigis sin de la
terura Magiisto.
Sed la transformitoj restis en la libera spaco, ĉar ili
tiom miris kaj perpleksiĝis pro siaj novaj formoj ke ili
nur povis rigardi unu la alian senkomprene kaj
senpove, kvankam ĉiu multe ĉagreniĝis pro sia ruza
superfortiĝo.
“Kiu vi estas?” la Manĝtula knabo demandis al la
142
Ĉapitro Dek Du
Kuniklo; kaj “Kiu vi estas?” la Vulpo demandis al la
Ŝafido; kaj “Kiu vi estas?” la Kuniklo demandis al la
dika Gilikulino.
“Mi estas Doroteo,” diris la lanhara Ŝafido.
“Mi estas la Sorĉisto,” diris la Vulpo.
“Mi estas la Malkuraĝa Leono,” diris la Manĝtula
knabo.
“Mi estas la Malsata Tigro,” diris la Kuniklo.
“Mi estas la Reĝo Gugu,” diris la Dikulino.
Sed kiam ili demandis al la Ansero kiu li estas, la
Knomo Rugedo rifuzis informi ilin.
“Mi estas nur Ansero,” li respondis, “kaj kio mi
estis antaŭe, tion mi ne povas memori.”
143
!(images/000051.png)
Perdiĝas la Nigra Valizo
ĈAPITRO 13
Kiki Aru, en la formo de la
Le-Sim-Ago, jam grimpis
i n t e r l a a l t a j n d e n s a j n
branĉojn de la arbo, tiel ke
neniu povis vidi lin, kaj tie li
malfermis la nigran valizon
d e l a S o r ĉ i s t o , k i u n l i
forportis dum sia flugo. Li tre
volis scii kiaj aspektas la
magiiloj de la Sorĉisto, kaj li
esperis povi uzi kelkajn el ili
kaj tiel akiri pli da povo; sed
144
!(images/000052.jpg)
Ĉapitro Dek Tri
elpreninte ilin, unu post la alia, el la valizo, li devis
agnoski ke ili estas enigmo por li. Ĉar, krom se li
komprenus iliajn utiligeblecojn, ili neniel valorus. Kiki
Aru, la Altula knabo, tute ne estis sorĉisto aŭ magiisto,
kaj li povis fari nenion nekutiman krom uzi la Magian
Vorton kiun li ŝtelis de sia patro sur Monto Manĝto.
Do li pendigis la nigran valizon de la Sorĉisto sur
branĉo de la arbo kaj poste malsupren grimpis al la
malpli altaj branĉoj por vidi kion faras la viktimoj de
la transformado.
Ĉiuj estis sur la supro de la plata roko,
interparolante per tonoj tiom nelaŭtaj Kiki ne povis
aŭdi kion ili diras.
“Ĉi tio certe estas misfortuno,” komentis la
Sorĉisto en la formo de la Vulpo, “sed niaj trans-
formiĝoj estas speco de sorĉo kiu estas tre facile
nuligebla—kiam oni scias la kielon kaj havas la
taŭgajn ilojn. La iloj estas en mia Nigra Valizo; sed
kie estas la Valizo?”
Neniu sciis, ĉar neniu vidis Kikin Arun forflugi kun
ĝi.
“Ni serĉu ĝin,” proponis Doroteo la Ŝafido.
Do ili foriris de la roko, kaj ili ĉiuj priserĉis la
tutan liberan spacon sen trovi la Valizon da Magiiloj.
145
La Magio de Oz
La Ansero serĉis egale fervore kiel la aliaj, ĉar se li
povos trovi ĝin, li intencis kaŝi ĝin kie la Sorĉisto
neniam povos trovi ĝin, ĉar se la Sorĉisto
retransformos lin en lian naturan formon, kun la
aliaj, oni tiam rekonos ke li estas Rugedo la Knomo,
kaj oni pelos lin el la Lando Oz kaj tiel fiaskigos
ĉiujn liajn esperojn konkeri.
Rugedo ne vere bedaŭris, nun kiam li pripensis la
aferon, ke Kiki transformis la Ozulojn. La arbaraj
bestoj, estas vere, tiom timas ke ili nun neniam
konsentos transformiĝi en homojn, sed Kiki povos
transformi ilin malgraŭ tio, kaj kiam ili jam havos
homajn formojn, ne estos neeble instigi ilin konkeri la
Ozulojn.
Do ne ĉio fuŝiĝis, pensis la maljuna Knomo, kaj
plej bone estos rekuniĝi kun la Altula knabo kiu
posedas la transformosekreton. Do, certiĝinte ke la
valizo de la Sorĉisto ne estas en la libera spaco, la
Ansero forvagis inter la arbojn kiam la aliaj ne atentis
lin, kaj kiam li estis sufiĉe for por ke ili ne povu aŭdi
lin, li komencis voki, “Kiki Aru! Kiki Aru! Kvak—
kvak! Kiki Aru!”
La Knabo kaj la Virino, la Vulpo, la Ŝafido kaj la
Kuniklo, ne povinte trovi la valizon, reiris al la roko,
146
Ĉapitro Dek Tri
kaj ĉiu el ili havis tre strangan senton pri si.
“Kie estas la Ansero?” demandis la Sorĉisto.
“Evidente li forkuris,” respondis Doroteo. “Interesus
scii kiu li estis.”
“Mi opinias,” diris Gugu la Reĝo, kiu estis la
Dikulino, “ke la Ansero estis la fremdulo kiu proponis
ke ni batalu la Ozulojn. Se tiel, lia transformo estis
nur ruzo por trompi nin, kaj li nun iris rekuniĝi kun
sia kamarado, tiu fia Le-Sim-Ago kiu obeis ĉiujn liajn
ordonojn.”
“Kion ni faru nun?” demandis Doroteo. “Ĉu ni
reiru al la Smeralda Urbo, kun niaj aktualaj formoj,
kaj vizitu Glindan la Bonan kaj petu ŝin nuligi la
ŝorĉojn?”
“Mi opinias ke jes,” respondis la Sorĉisto-Vulpo.
“Kaj ni kunprenu Gugun la Reĝon, kaj Glinda redonu
al li lian naturan formon. Sed mi malvolonte postlasus
mian Valizon da Magiiloj, ĉar sen ĝi mi perdus la
plejparton de mia kapablo esti Sorĉisto. Ankaŭ, se mi
reirus al la Smeralda Urbo en la formo de Vulpo, la
popolo de Oz kredus min fuŝsorĉisto kaj ne plu
respektus min.”
“Ni denove serĉu viajn ilojn,” sugestis la Malkuraĝa
Leono, “kaj poste, se ni ne sukcesos trovi la Nigran
147
!(images/000000.png)
La Magio de Oz
Valizon ie en ĉi tiu arbaro, ni devos reiri hejmen en
niaj nunaj formoj.”
“Kial vi venis ĉi tien?” demandis Gugu.
“Ni volis pruntepreni dekduon da simioj, por utiligo
dum la naskiĝtago de Ozma,” klarigis la Sorĉisto. “Ni
planis malgrandigi ilin, kaj lernigi al ili lertaĵojn, kaj
meti ilin en la naskiĝtagan kukon de Ozma.”
“Nu,” diris la Reĝo de la Arbaro, “vi devos akiri
konsenton de Rango la Griza Simio, por fari tion. Li
komandas ĉiujn tribojn de simioj.”
“Estas nun jam tro malfrue,” diris Doroteo, bedaŭre.
“La plano estis belega, sed ni havas proprajn
problemojn, kaj al mi tute ne plaĉas esti ŝafido.”
“Vi estas tre plaĉe lanuga,” diris la Malkuraĝa Leono.
“Ne gravas,” deklaris Doroteo. “Mi neniam tre fieris,
sed mi preferus esti kia mi naskiĝis ol io ajn alia en la
tuta mondo.”
La Vitra Kato, kankam ĝi havis kelkajn neagrablajn
kutimojn kaj emojn, tamen komprenis ke Trot kaj
Kap’tano Vilĉjo estas ĝiaj amikoj, do ĝin ĉagrenis la
embaraso en kiun ĝi metis ilin per sia konduko de ili
al la Insulo de la Magia Floro. La rubia koro de la
148
Ĉapitro Dek Tri
Vitra Kato estis malvarma kaj malmola, tamen ĝi ja
estis koro, kaj havi koron, negrave kian, signifas ke oni
havas iom da kompato al aliuloj. Sed la kurioza
travidebla besto ne volis ke Trot kaj Kap’tano Vilĉjo
sciu ke ĝi kompatas ilin, tial ĝi tre malrapide movis
sin ĝis ĝi transiris la riveron kaj estis nevidebla inter
la arboj de la arbaro. Poste ĝi rekte celis la Smeraldan
Urbon, kaj tiel rapide trotis ke ĝi estis kvazaŭ kristala
nebulaĵeto transiranta la valojn kaj ebenaĵojn. Ĉar ĝi
konsistis el vitro, la kato estis nelacigebla, kaj ĉar ĝi ne
havis kaŭzon prokrasti, ĝi atingis la palacon de Ozma
mirige rapide.
“Kie estas la Sorĉisto?” ĝi demandis al la Palruĝa
Katido, kiu estis volviĝinta en la sunbrilo sur la plej
malalta ŝtupo de la enirejo de la palaco.
“Ne ĝenu min,” pigre respondis la Palruĝa Katido,
kies nomo estis Heŭreka.
“Mi devas tuj trovi la Sorĉiston!” diris la Vitra Kato.
“Do serĉu lin,” konsilis Heŭreka, kaj ĝi reendorm-
iĝis.
La Vitra Kato rapidis supren laŭ la ŝtuparo kaj
trovis Toton, la malgrandan nigran hundon de
Doroteo.
“Kie estas la Sorĉisto?” demandis la Kato.
149
La Magio de Oz
“Forveturis kun Doroteo,” respondis Toto.
“Kiam kaj kien ili foriris?” demandis la Kato.
“Ili foriris hieraŭ, kaj mi aŭdis ilin diri ke ili iros
al la Granda Arbaro en la Manĝtula Lando.”
“Ve,” diris la Vitra Kato; “tre longa veturo.”
“Sed ili rajdas la Malsatan Tigron kaj la Mal-
kuraĝan Leonon,” klarigis Toto, “kaj la Sorĉisto
kunportas sian Nigran Valizon da Magiiloj.”
La Vitra Kato bone konis la Grandan Arbaron de
Gugu, ĉar ĝi jam multfoje veturis tra tiu arbaro dum
ĝi traveturis la Landon Oz. Kaj ĝi memoris ke la
Arbaro de Gugu estas pli proksima al la Insulo de la
Magia Floro ol estas la Smeralda Urbo, kaj tial, se
ĝi sukcesos trovi la Sorĉiston, ĝi povos gvidi lin trans
la Gilikulan Landon al kie Trot kaj Kap’tano Vilĉjo
estas kaptitaj. Ĝi estas sovaĝa lando kaj malmulte
traveturata, sed la Vitra Kato konis ĉiujn vojojn. Do
tre malmulta tempo estos perdita, efektive.
Sen halti por demandi pli, la Kato kuris el la
palaco for de la Smeralda Urbo, sekvante la plej
rektan vojon al la Arbaro de Gugu. Denove la besto
fulmis tra la lando kvazaŭ lumbrilo, kaj surprizus vin
scii kiom rapide ĝi atingis la randon de la Granda
Arbaro.
150
!(images/000005.png)
Ĉapitro Dek Tri
Ne estis simigardistoj inter la arboj por krii averton,
kaj tio estis tiom nekutima ke la Vitra Kato miris. Pli
enirinte la arbaron ĝi baldaŭ renkontis lupon, kiu
unue forkuris pro teruriĝo. Sed, vidinte ke ĝi estas nur
Vitra Kato, la Lupo haltis, kaj la Kato povis vidi ĝin
tremi, kvazaŭ pro grandega timo.
“Kio okazas?” demandis la Kato.
“Terura Magiisto venis inter nin!” klarigis la Lupo,
“kaj li ŝanĝas la formojn de la bestoj—fulmrapide—
kaj sklavigas ĉiujn.”
La Vitra Kato ridetis kaj diris:
151
La Magio de Oz
“Nu, tio estas nur la Sorĉisto de Oz. Li sendube
ludas per vi la arbaranoj, sed la Sorĉisto nenial
damaĝus beston.”
“Mi ne parolas pri la Sorĉisto,” klarigis la Lupo.
“Kaj se la Sorĉisto de Oz estas tiu stranga vireto kiu
rajdis grandan Tigron en la liberan spacon, lin ankaŭ
transformis la terura Magiisto.”
“Transformis la Sorĉiston? Ho, tio estas neebla,”
deklaris la Vitra Kato.
“Ne estas neeble. Per miaj propraj okuloj mi vidis
lin transformiĝi en la formon de Vulpo, kaj la knabino
kiu estis kun li transformiĝis en lankovritan Ŝafidon.”
Tio vere surprizis la Vitran Katon.
“Kiam tio okazis?” ĝi demandis.
“Antaŭ nelonge en la libera spaco. Ĉiuj bestoj
kuniĝis tie, sed ili forkuris kiam la Magiisto komencis
transformadi, kaj mi estas dankema ke mi mem
eskapis en mia natura formo. Sed mi ankoraŭ timas,
kaj mi kaŝos min ie.”
Dirinte tion la Lupo forkuris, kaj la Vitra Kato, kiu
sciis kie estas la granda libera spaco, marŝis celante
ĝin. Sed nun ĝi marŝis malpli rapide, kaj ĝia palruĝa
cerbo ruliĝis kaj rotaciis rapidege ĉar ĝi pripensis la
mirigan informon diritan de la Lupo.
152
Ĉapitro Dek Tri
Kiam la Vitra Kato atingis la liberan spacon, ĝi
vidis Vulpon, Ŝafidon, Kuniklon, Manĝtulan knabon
kaj dikan Gilikulinon, kiuj ĉiuj vagadas kvazaŭ-
hazarde, ĉar denove ili serĉas la Nigran Valizon de
Magiiloj.
La Kato rigardis ilin dum momento kaj poste ĝi
marŝis malrapide en la liberan spacon. Tuj la Ŝafido
kuris cele ĝin, kriante:
“Ho, Sorĉisto, venis la Vitra Kato!”
“Kie, Doroteo?” demandis la Vulpo.
“Ĉi tie!”
La Knabo kaj la Virino kaj la Kuniklo nun iris al
la Vulpo kaj la Ŝafido, kaj ili ĉiuj staris antaŭ la Vitra
Kato kaj samtempe parolante, preskaŭ kiel ĥoro, ili
demandis: “Ĉu vi vidis la Nigran Valizon?”
“Ofte,” respondis la Vitra Kato, “sed ne lastatempe.”
“Ĝi estas perdita,” diris la Vulpo, “kaj ni devas trovi
ĝin.”
“Ĉu vi estas la Sorĉisto?” demandis la Kato.
“Jes.”
“Kaj kiuj estas la aliaj?”
“Mi estas Doroteo,” diris la Ŝafido.
“Mi estas la Malkuraĝa Leono,” diris la Manĝtula
knabo.
153
La Magio de Oz
“Mi estas la Malsata Tigro,” diris la Kuniklo.
“Mi estas Gugu, Reĝo de la Arbaro,” diris la
Dikulino.
La Vitra Kato sidis sur siaj malantaŭaj kruroj kaj
ekridis. “Jadi, kia ridinda grupo!” kriis la Besto. “Kiu
tiel ludas per vi?”
“Tute ne temas pri ludo,” deklaris la Sorĉisto.
“Temas pri kruela, fia transformo, kaj la Magiisto
farinta tion havas leonan kapon, simian korpon, aglajn
flugilojn kaj rondan pilkon sur la finaĵo de sia vosto.”
La Vitra Kato denove ridis. “La Magiisto do
aspektas pli ridinda ol vi,” ĝi diris. “Kie li nun estas?”
“Ie en la arbaro,” diris la Malkuraĝa Leono. “Li
simple saltis en tiun altan aceron tie, ĉar li povas
grimpi kiel simio kaj flugi kiel aglo, kaj poste li
malaperis en la arbaron.”
“Kaj estis alia Magiisto tute simila al li, kiu estis
lia amiko,” aldonis Doroteo, “sed ili verŝajne kverelis,
ĉar la plej fia ŝanĝis sian amikon en la formon de
Ansero.”
“Kaj kie estas la Ansero?” demandis la Kato,
ĉirkaŭrigardante.
“Sendube li foriris por trovi sian amikon,” respondis
Gugu la Reĝo. “Sed Ansero ne povas rapide veturi, do
154
!(images/000008.png)
Ĉapitro Dek Tri
ni povus facile trovi lin se ni dezirus.”
“Plej malbone,” diris la Sorĉisto, “estas ke mia
Nigra Valizo perdiĝis. Ĝi malaperis kiam mi trans-
formiĝis. Se mi povus trovi ĝin mi povus facile nuligi
la sorĉojn per mia magio, kaj ni rericevus niajn
naturajn formojn. Ĉu vi helpos nin serĉi la Nigran
Valizon, Amiko Kata?”
“Kompreneble,” respondis la Vitra Kato. “Sed
verŝajne la fremda Magiisto forportis ĝin kun si. Se li
estas magiisto, li scias ke vi bezonas tiun Valizon, kaj
155
La Magio de Oz
eble li timas vian magion. Do li verŝajne kunportis la
Valizon, kaj vi nur revidos ĝin se vi trovos la
Magiiston.”
“Tio sonas prava,” komencis la Ŝafido, kiu estis
Doroteo. “Tiu palruĝa cerbo via evidente bone
funkcias hodiaŭ.”
“Se la Vitra Kato ja estas prava,” diris la Sorĉisto
solenavoĉe, “multaj problemoj renkontos nin. Tiu
Magiisto estas danĝera, kaj se ni proksimiĝos al li li
eble transformos nin malpli plaĉe.”
“Mi ne komprenas kiel povus esti malpli plaĉe,”
grumblis Gugu, indigna ĉar li devis aperi en la formo
de dika virino.
“Ĉiuokaze,” diris la Malkuraĝa Leono, “nia plej
bona plano estas trovi la Magiiston kaj strebi forpreni
de li la Nigran Valizon. Eble ni sukcesos ŝteli ĝin, aŭ
eble ni povos persvadi lin redoni ĝin al ni.”
“Kial ne unue trovi la Anseron?” demandis Doro-
teo. “La Ansero koleros pro la Magiisto, kaj eble li
povos helpi nin.”
“Ne malbona ideo,” respondis la Sorĉisto. “Venu,
Amikoj; ni trovu tiun Anseron. Ni disiru kaj serĉu
diversdirekte, kaj kiu la unua trovos la Anseron konduku
lin ĉi tien, kie ni ĉiuj rerenkontiĝos post unu horo.”
156
!(images/000087.png)
La Sorĉisto Lernas la Magian Vorton
ĈAPITRO 14
Nu, la Ansero estis la transf-
ormita maljuna Rugedo, kiu
iam estis Reĝo de la Knomoj,
k a j l i e ĉ p l i o l l a a l i a j
transformitoj koleris kontraŭ
Kiki Aru. La Knomo malamis
ĉion birdecan, ĉar birdoj
demetas ovojn kaj ovojn timas
ĉiuj Knomoj pli ol ĉion alian
en la mondo. Ansero estas
ankaŭ malsaĝa birdo, kaj
Rugedo ege hontis pro la
157
La Magio de Oz
formo kiun li nun devas surhavi. Kaj lin tremigis la
penso ke la Ansero eble demetos ovon!
Do la Knomo timis sin mem kaj timis ĉion ĉirkaŭ
li. Se ovo tuŝus lin li povus detruiĝi, kaj preskaŭ
ĉiu besto renkontota en la arbaro povus facile
konkeri lin. Kaj tiel finiĝus maljuna Rugedo la
Knomo.
Aparte de tiuj timoj, tamen, lin plenigis kolero
kontraŭ Kiki, kiun li intencis kapti per lerta ŝtelo
for de li de la Magia Vorto. Sendube la knabo
freneziĝinte fuŝis ĉion, sed Rugedo sciis ke la
alveno de la Sorĉisto timigis Kikin, kaj li ne
bedaŭris ke la knabo transformis la Sorĉiston kaj
Doroteon kaj senpovigis ilin. Lia propra trans-
formiĝo ĉagrenis lin kaj indignigis lin, do li kuris
tra la arbaro serĉante Kikin, por akiri pli bonan
formon kaj kaĵoli la knabon plenumi la planojn
konkeri la Landon Oz.
Kiki Aru ne foriris tre malproksimen, ĉar li
surprizis sin kaj ne nur la aliajn per la rapidaj
transformoj kaj ne klare sciis kion fari. Rugedo la
Knomo estis aroganta kaj ruza, kaj Kiki sciis ke
ne eblas dependi de li; sed la Knomo povis plani
kaj komploti, kaj la Altula knabo ne estis sufiĉe
158
Ĉapitro Dek Kvar
saĝa por fari tion, do, kiam li subrigardis tra la
branĉoj de arbo kaj vidis Anseron anserpaŝadi sur
la tero kaj aŭdis ĝin krii, “Kiki Aru! Kvak—kvak!
Kiki Aru!” la knabo respondis nelaŭtavoĉe, “Jen
mi,” kaj svingis sin al la plej malalta branĉo de la
arbo.
La Ansero supren rigardis kaj vidis lin.
“Vi fuŝis ĉion terure!” kriis la Ansero. “Kial vi
faris tion?”
“Ĉar mi volis,” respondis Kiki. “Vi agis kvazaŭ
mi estas via sklavo, kaj mi volis montri al tiuj
arbaruloj ke mi estas pli potenca ol vi.”
La Ansero siblis mallaŭte, sed Kiki ne aŭdis
tion.
Maljuna Rugedo rapide resaĝigis sin kaj murmuris
al si: “Vere ansermensa estas tiu knabo, kvankam mi
havas la anseran formon. Mi milde traktos lin nun,
kaj feroce kiam mi superfortos lin.” Li pervoĉe diris
al Kiki:
“Nu, de nun mi kontente agnoskos ke vi estas la
mastro. Vi fuŝis ĉion, kiel mi diris, sed ni ankoraŭ
povos konkeri Ozon.”
“Kiel?” demandis la knabo.
“Unue redonu al mi la formon de la Le-Sim-Ago,
159
La Magio de Oz
kaj poste ni povos pli facile interparoli,” sugestis la
Knomo.
“Atendu momenton, do,” diris Kiki, kaj li grimpis
iom pli supren en la arbo. Tie li flustris la Magian
Vorton kaj la Ansero fariĝis Le-Sim-Ago, kiel
antaŭe.
“Bone!” diris la Knomo, al kiu tio multe plaĉis,
dum Kiki alflankiĝis al li saltante de la arbo. “Nun
ni trovu trankvilan lokon kie ni povos paroli kaj la
bestoj ne povos aŭdi nin.”
Do la duo ekmarŝis kaj transiris la arbaron ĝis ili
atingis lokon kie la arboj ne estis tiom altaj nek tiom
proksimaj unuj al la aliaj, kaj inter tiuj disaj arboj
estis alia libera spaco, ne tiel granda kiel la unua
kie la bestoj kunrenkontiĝis. Starante ĉe la rando de
tiu libera spaco kaj transrigardante, ili vidis la arbojn
ĉe la transa flanko plenaj je simioj, kiuj
interbabiladis tre vigle pri la eventoj kiujn ili vidis
dum la kunveno.
La maljuna Knomo flustris al Kiki ke li ne eniru
la liberan spacon nek lasu ke la simioj vidu lin.
“Kial ne?” demandis la knabo, retirante sin.
“Ĉar tiuj simioj estos nia armeo—la armeo
konkeronta Ozon,” diris la Knomo. “Sidiĝu kun
160
!(images/000019.jpg)
Ĉapitro Dek Kvar
mi, Kiki, kaj silentu, kaj mi klarigos al vi mian
planon.”
Nu, nek Kiki Aru nek Rugedo rimarkis ke ruza
Lupo sekvis ilin jam de la arbo kie la Ansero estis
transformita en Le-Sim-Agon. Efektive, tiu Lupo, kiu
ja estis la Sorĉisto de Oz, vidis la transformiĝon de
la Ansero kaj nun decidis rigardi la sekvon kaj trovi
kion ili poste faros.
Lupo povas trairi arbaron tre rapide, sen fari
bruon, do la malamikoj de la Sorĉisto ne suspektis
lian ĉeeston. Sed kiam ili sidiĝis apud la rando de
la libera spaco, por paroli, kun siaj dorsoj kontraŭ
li, la Sorĉisto ne sciis ĉu riski vidiĝon, per alrampo
al pli proksima pozicio por aŭdi iliajn parolojn, aŭ
ĉu estus preferinde kaŝi sin ĝis ili formoviĝos.
Dum li pripensis tiun demandon li trovis apud
si grandan arbon kiu havas kavan trunkon, kaj estas
ronda truo en tiu arbo, ĉirkaŭ metron super la tero.
La Sorĉisto-Lupo decidis ke estos pli sekure por li
kaŝi sin interne de la kava arbo, do li saltis en la
truon kaj kaŭriĝis en la kavo, tiel ke liaj okuloj
ĝuste atingis la randon de la truo per kiu li eniris,
kaj de tie li rigardis la formojn de la du Le-Sim-
Agoj.
161
La Magio de Oz
“Jen mia plano,” diris la Knomo al Kiki, parol-
ante tiel mallaŭte ke la Sorĉisto nur povis aŭdi la
bruon de lia voĉo. “Ĉar vi povas transformi ion ajn
en kiun ajn formon laŭvole, ni transformos tiujn
simiojn en armeon, kaj per tiu armeo ni konkeros
la Ozulojn.”
“La simioj ne faros grandan armeon,” obĵetis Kiki.
“Ni bezonas fortan armeon, sed ne multe-
nombran,” respondis la Knomo. “Vi transformos ĉiun
simion en gigantan viron, vestitan per bela uniformo
kaj armitan per akra glavo. Estas kvindek simioj tie
kaj kvindek gigantoj estos sufiĉe granda armeo.”
“Kion ili faros per la glavoj?” demandis Kiki.
“Nenio povas mortigi la Ozulojn.”
“Vi pravas,” diris Rugedo. “La Ozuloj ne estas
mortigeblaj, sed eblas distranĉi ilin en eretojn, kaj
kvankam ĉiu ereto estos vivanta, ni povos disŝuti la
erojn tiel ke ili estos tute senpovaj. Tial la Ozuloj
timos la glavojn de nia armeo, kaj ni facile konkeros
ilin.”
“Tio sonas bona ideo,” respondis la knabo, aprobe.
“Kaj tiuokaze ni ne bezonos ĝeni nin pri la aliaj
bestoj de la arbaro.”
“Prave; vi timigis la bestojn, kaj ili ne plu
162
Ĉapitro Dek Kvar
konsentus helpi nin konkeri Ozon. Sed tiuj simioj
estas malsaĝuloj, kaj transformite en Gigantojn ili
agos precize kiel ni volos kaj obeos niajn ordonojn.
Ĉu vi povos transformi ilin ĉiujn samtempe?”
“Ne; mi devos transformi ilin unuope,” diris Kiki.
“Sed la kvindek transformoj estos fareblaj dum ĉirkaŭ
unu horo. Restu ĉi tie, Rugedo, kaj mi ŝanĝos la
unuan simion—tiun maldekstre, ĉe la finaĵo de la
branĉo—en Giganton kun glavo.”
“Kien vi iros?” demandis la Knomo.
“Mi devas nepre ne paroli la Magian Vorton dum
ĉeestas alia persono,” deklaris Kiki, kiu firme decidis
ne permesi ke lia perfidema kunulo lernu lian
sekreton, “do mi iros al loko kie vi ne povos aŭdi
min.”
Rugedo la Knomo ĉagreniĝis, sed li ankoraŭ
esperis surpriztrovi la knabon kaj kapti el li la Magian
Vorton. Do li nur gestis jese per sia leonkapo, kaj
Kiki levis sin kaj eniris iomete la arbaron. Tie li
rimarkis kavan arbon, kaj hazarde ĝi estis la sama
kava arbo en kiu la Sorĉisto de Oz, nun havanta
formon de Vulpo, kaŝis sin.
Dum Kiki kuris al la arbo la Vulpo mallevis sian
kapon tiel ke ĝi estis nevidebla en la obskura kavo sub
163
La Magio de Oz
la truo, kaj poste Kiki metis sian vizaĝon en la truon
kaj flustris: “Mi volas ke tiu simio sur la maldekstra
branĉo fariĝu Giganto dek kvin metrojn alta, vestita
per uniformo kaj kun akra glavo—**P y r z q x g l **!”
Post tio li rekuris al Rugedo, sed la Sorĉisto-Vulpo
tute klare aŭdis ĉiun vorton diritan de li.
La simio tuj transformiĝis en la Giganton, kaj la
Giganto estis tiom granda ke dum li staris sur la tero
lia kapo estis pli alta ol la arboj de la arbaro. La simioj
multe bruis sed ŝajne ne komprenis ke la Giganto estas
unu el ili mem.
“Bone!” kriis la Knomo. “Rapidu, Kiki, transformu
la aliajn.”
Do Kiki rekuris al la arbo kaj metinte sian vizaĝon
al la kavo, flustris:
“Mi volas ke la sekva simio estu precize kia la
unua—**P y r z q x g l **!”
Denove la Sorĉisto-Vulpo aŭdis la Magian Vorton,
kaj precize kiel ĝi estas prononcenda. Sed li sidis
senmove en la kavo kaj atendis por denove aŭdi ĝin,
tiel ke ĝi estos gravurita sur lia menso kaj li ne
forgesos ĝin.
Kiki ripete kuris al la rando de la arbaro kaj reen
al la kava arbo ĝis li flustris la Magian Vorton sesfoje
164
!(images/000042.png)
Ĉapitro Dek Kvar
kaj ses simioj estis transformitaj en ses grandegajn
gigantojn. Tiam la Sorĉisto decidis eksperimenti kaj
mem uzi la Magian Vorton. Do, dum Kiki rekuris al
la Knomo, la Vulpo puŝis sian kapon el la kavo kaj
diris nelaŭte: “Mi volas ke tiu besto kiu kuras fariĝu
hikorinukso—**P y r z q x g l **!”
Tuj la Le-Sim-Aga formo de Kiki Aru la Altulo
malaperis kaj malgranda hikorinukso ruliĝis sur la
tero dum momento kaj poste kvietiĝis.
La Sorĉisto multe ĝojis, kaj saltis el la kavo ĝuste
165
La Magio de Oz
kiam Rugedo ĉirkaŭrigardis por vidi kio okazis al
Kiki. La Knomo vidis la Vulpon sed ne Kikin, do li
rapide surpiediĝis. La Sorĉisto ne sciis kiom potenca
la kurioza besto estas, do li decidis neniun riskon
ebligi.
“Mi volas ke tiu besto fariĝu juglando—
**P y r z q x g l **!” li diris laŭte. Sed li ne tute ĝuste
prononcis la Magian Vorton, kaj la formo de Rugedo
ne ŝanĝiĝis. Sed la Knomo tuj komprenis ke
“ **P y r z q x g l **!” estas la Magia Vorto, do li kuris
direkte al la Vulpo kriante:
“Mi volas ke vi fariĝu Ansero—**P y r z q x g l **!”
Sed ankaŭ la Knomo misprononcis la vorton, ĉar
ĝi ja nur unufoje aŭdis ĝin parolata, kaj tiam la
prononcmaniero estis erara. Do la Vulpo ne trans-
formiĝis, sed ĝi devis forkuri por ne kaptiĝi de la
kolera Knomo.
Rugedo nun komencis prononci la Magian Vorton
laŭ ĉiu maniero kiun li povis elpensi, esperante trovi
la ĝustan, kaj la Vulpo, kaŝite de arbusto, iom timis
ke eble li sukcesos. Tamen, la Sorĉisto, kiu kutimis
je magiaj artoj, restis trankvila kaj baldaŭ memoris
precize kiel Kiki Aru prononcis la vorton. Do li
ripetis la frazon kiun li jam antaŭe diris kaj Rugedo
166
!(images/000053.png)
Ĉapitro Dek Kvar
la Knomo fariĝis ordinara juglando.
La Sorĉisto nun rampis de malantaŭ la arbusto kaj
diris: “Mi volas rehavi mian naturan formon—
**P y r z q x g l **!”
Tuj li estis la Sorĉisto de Oz, kaj preninte la
hikorinukson kaj la juglandon, kaj zorge metinte ilin
en sian poŝon, li rekuris al la granda libera spaco.
Doroteo la Ŝafido blekis pro ĝojo kiam ŝi vidis sian
malnovan amikon kun lia natura formo denove. La
167
La Magio de Oz
aliaj estis ĉiuj tie, ĉar ili ankoraŭ ne trovis la Anseron.
La dika Gilikulino, la Manĝtula knabo, la Kuniklo
kaj la Vitra Kato tuj kuris al la Sorĉisto kaj demandis
pri kio okazis.
Antaŭ ol klarigi al ili ion pri siaj aventuroj, li
transformis ĉiujn—escepte de la Vitra Kato,
kompreneble—en iliajn naturajn formojn, kaj kiam
ilia ĝojo permesis ke ili trankviliĝu iomete, li parolis
pri kiel li hazarde trovis la sekreton de la Magiisto
kaj povis ŝanĝi la du Le-Sim-Agojn en formojn ne
kapablajn paroli, tiel ke ili ne povos helpi sin. Kaj la
malgranda Sorĉisto montris al siaj mirantaj amikoj la
hikorinukson kaj la juglandon por pruvi ke li parolis
la veron.
“Sed—atentu!”—kriis Doroteo. “Kio okazis al tiuj
Gigantaj Soldatoj kiuj antaŭe estis simioj?”
“Mi tute forgesis ilin!” agnoskis la Sorĉisto; “sed
mi supozas ke ili ankoraŭ staras en la arbaro.”
168
!(images/000011.png)
La Soleca Anaso
ĈAPITRO 15
Trot kaj Kap’tano Vilĉjo staris
antaŭ la Magia Floro, vere
enradikiĝinte en tiu loko.
“ Ĉ u v i m a l s a t e g a s ? ”
d e m a n d i s l a k n a b i n e t o ,
profunde ĝemante, ĉar ŝi jam
staris tie dum multaj horoj.
“Nu,” respondis la velisto,
“mi n’ diras ke mi ne povus
manĝi, Trot—se manĝo estus
disponebla—sed mi supozas
k e m a l j u n u l o j n e t i o m
169
La Magio de Oz
malsatas kiom junuloj.”
“Mi malcertas pri tio, Kap’tano Vilĉjo,” ŝi diris
penseme. “Eble aĝo kaŭzas dif ’rencon, sed mi opinias
ke grandeco faras pli grandan dif ’rencon. Ĉar vi estas
duoble pli granda ol mi, vi devus esti duoble pli
malsata.”
“Mi esperas ke jes,” li respondis, “ĉar mi povos elteni
iom pli longe. Mi ja esperas ke la Vitra Kato rapidos,
kaj mi esperas ke la Sorĉisto ne prokrastos veni al ni.”
Trot denove ĝemis kaj rigardis la mirindan Magian
Floron, ĉar nenio alia estis farebla. Ĝuste nun bela
grupo da palruĝaj peonioj burĝonis kaj floris, sed
baldaŭ ili fadis, kaj amaso da malhelbluaj lilioj
anstataŭis ilin. Poste kelkaj flavaj krizantemoj floris
sur la planto, kaj kiam ili plene malfermis siajn
petalojn kaj perfektiĝis, ili cedis al aro da blankaj floraj
buloj kun karmezinaj makuloj—floro kian neniam
antaŭe vidis Trot.
“Sed min ege tedas rigardi florojn kaj florojn kaj
florojn,” ŝi diris senpacience.
“Ili estas vere belaj,” komentis Kap’tano Vilĉjo.
“Mi scias; kaj se eblus veni kaj rigardi la Magian
Floron nur kiam oni volas, estus tre bone, sed devi
stari kaj rigardi ĝin negrave ĉu aŭ ne oni volas, ne
170
Ĉapitro Dek Kvin
estas tre plaĉe. Mi volegas, Kap’tano Vilĉjo, ke tiu
planto iom fruktu anstataŭ flori.”
Apenaŭ ŝi parolis kiam la blankaj buloj kun
karmezinaj makuloj fadis kaj amaso da belaj maturaj
persikoj anstataŭis ilin. Kun krio de miksitaj surprizo
kaj ĝojo Trot etendis brakon kaj plukis persikon de la
arbusto kaj komencis manĝi ĝin. Ŝi trovis ĝin tre
bongusta. Kap’tanon Vilĉjon iom senkomprenigis la
tuja plenumiĝo de la volo de la knabino, do antaŭ ol
li povis pluki persikon ili fadis kaj bananoj anstataŭis
ilin. “Prenu, Kap’tano!” kriis Trot, kaj ankoraŭ dum ŝi
manĝis la persikon ŝi prenis bananon per sia alia mano
kaj ŝiris ĝin de la arbusto.
La maljuna velisto ankoraŭ estis senkomprena. Li
ja etendis manon, sed li tro malfruis, ĉar jam la
bananoj malaperis kaj limonoj anstataŭis ilin.
“Pŝa!” kriis Trot. “Ne eblas manĝi tiujn; sed atentu,
Kap’tano, io nova aperos.”
Kokosoj sekvis, sed Kap’tano Vilĉjo kapneis.
“N’ povas malfermi ilin,” li komentis, “ĉar ni havas
nenion per kiu bati ilin.”
“Tamen prenu,” konsilis Trot; sed jam malaperis la
kokosoj, kaj malhele purpuraj pirformaj fruktoj kiujn
ambaŭ ne konis anstataŭis ilin. Denove Kap’tano
171
La Magio de Oz
Vilĉjo hezitis, kaj Trot diris al li:
“Vi devus preni persikon kaj bananon, same kiel
mi. Se vi ne atentos, Kap’tano, vi nenion prenos. Nu,
mi dividos kun vi mian bananon.”
Jam dum ŝi parolis la Magia Planto kovriĝis per
grandaj ruĝaj pomoj kiuj kreskis sur ĉiu branĉo.
Kap’tano Vilĉjo ne plu hezitis. Li prenis per du manoj,
plukante du pomojn, sed Trot trovis nur sufiĉe da
tempo por pluki unu antaŭ ol ili malaperis.
“Kurioze,” komentis la velisto, dum li maĉis sian
pomon, “tiuj fruktoj estas tre bone manĝeblaj kiam
oni prenis ilin, sed ekmalaperas se ili restas sur la
arbusto.”
“Ĉio estas kurioza,” deklaris la knabino, “kaj ne
povus okazi en alia lando ol ĉi tiu kie magio estas
kutima. Jen citronoj. Ne pluku ilin, ĉar ili maldolĉigas
la buŝon kaj—Ho! jen prunoj!” ŝi puŝis sian pomon
en la poŝon de sia antaŭvestaĵo kaj prenis tri
prunojn—ĉiu preskaŭ granda kiel ovo—antaŭ ol ili
malaperis. Ankaŭ Kap’tano Vilĉjo prenis kelkajn, sed
ambaŭ estis tro malsataj por pli da manĝoprokrasto,
do ili komencis manĝi siajn pomojn kaj prunojn dum
la magia arbusto aperigis ĉiajn fruktojn, unu post la
alia. La Kap’tano ĉesis manĝi nelonge por pluki belan
172
!(images/000057.png)
La Magio de Oz
kantalupon, kiun li tenis sub la brako, kaj Trot, fin-
manĝinte siajn prunojn, prenis manplenon da ĉerizoj
kaj oranĝon; sed kiam preskaŭ ĉiu specio de fruktoj
jam aperis sur la arbusto, la rikolto ĉesis kaj nur floroj
aperis sur ĝi, kiel antaŭe.
“Kial ĝi rekomencis flori?” meditis Trot, al kiu tio ne
ĉagrenis ĉar ŝi jam manĝis sufiĉajn fruktojn por satiĝi.
“Nu, vi nur volis ke ĝi ‘iom’ fruktu,” diris la velisto,
“do tiel estis. Eble se vi dirus ‘ĉiam’, Trot, ĉiam estus
fruktoj.”
“Sed kial ĝi plenumas mian deziron?” demandis la
knabino. “Mi ne estas feino aŭ sorĉistino aŭ ia
magiulino.”
“Verŝajne,” respondis Kap’tano Vilĉjo, “ĉi tiu insul-
eto estas magia insulo, kaj kiu ajn sur ĝi povas ordoni
al la arbusto kion ĝi produktu, kaj ĝi produktas tion.”
“Ĉu eble mi povus voli ion alian, Kap’tanon, kaj ĝi
produktus ĝin?” ŝi demandis fervore.
“Pri kio vi pensas, Trot?”
“Ke mi volu ke tiuj radikoj sur niaj piedoj malaperu
kaj ni liberiĝu.”
“Provu, Trot.”
Do ŝi provis, sed la volo tute ne efikis.
“Mem provu, Kap’tano,” ŝi proponis.
174
Ĉapitro Dek Kvin
Do Kap’tano diris tiun volon, sen pli bona rezulto.
“Ne,” diris li, “ne utilas; voloj devas rilati al la
Magia Planto; sed min ĝojigas ke ni povas instigi ĝin
produkti fruktojn, ĉar nun ni scias ke ni ne malsatos
antaŭ ol la Sorĉisto atingos nin.”
“Sed min lacigas tiom longe stari ĉi tie,” plendis la
knabino. “Se mi nur povus levi unu piedon por
ripozigi ĝin, mi havus pli bonan senton.”
“Ankaŭ mi, Trot. Mi jam rimarkis ke se oni devas
fari ion, kaj ne povas ne fari ĝin, ĝi fariĝas nedezirata
tre rapide.”
“Kiu ne povas levi la piedojn ne scias kia beno tio
estas,” diris Trot penseme. “Mi neniam antaŭe sciis
kiom plezurige estas levi unu piedon kaj poste alian,
kiam ajn oni deziras.”
“Pri multaj aferoj oni ne konscias pri la plezuro,”
respondis la velisto. “Se io preskaŭ ĉesigus spiradon,
oni kredus ke libera spirado estas la plej bela ago en
la vivo. Kiam oni sanas, oni ne konscias kia ĝuo tio
estas, sed kiam oni malsanas oni memoras pri kiam
oni sanis, kaj deziregas la revenon de tio. La plej
multaj personoj forgesas danki al Dio ĉar Li donis al
ili du bonajn krurojn, ĝis ili perdas kruron, kiel mi;
kaj estas tiam tro malfrue, oni nur povas laŭdi Dion
175
La Magio de Oz
ĉar Li lasis unu kruron.”
“Via ligna kruro estas sufiĉe bona, Kap’tano,” ŝi
komentis, rigardante ĝin atente. “Ĉiukaze, ĝi ne
radikiĝas sur Magia Insulo, kiel niaj viandaj kruroj.”
“Mi ne plendas,” diris Kap’tano Vilĉjo. “Kio naĝas
nidirekten, Trot?” li demandis, transrigardante la
Magian Floron kaj la akvon.
La knabino ankaŭ rigardis kaj respondis:
“Ia birdo. Kia anaso, sed mi neniam vidis anason
tiom multekoloran.”
La birdo naĝis rapide kaj gracie cele la Magian
Insulon, kaj, dum ĝi proksimiĝis ĝia belege kolorita
plumaro mirigis ilin. La plumoj estis de multaj specoj
de brilantaj verdoj kaj bluoj kaj purpuroj, kaj ĝi havis
flavan kapon kun ruĝa plumo, kaj palruĝo, blanko
kaj violo en la vosto. Kiam ĝi atingis la Insulon, ĝi
surteriĝis kaj proksimiĝis al ili, paŝante malrapide kaj
turnante sian kapon unue al unu flanko kaj poste al
la alia, por vidi la knabinon kaj la veliston pli bone.
“Vi estas fremduloj,” diris la birdo, haltinte apud
ili, “kaj vin kaptis la Magia Insulo.”
“Jes,” respondis Trot, ĝemante; “ni radikiĝis. Sed
mi esperas ke ni ne kreskos.”
“Vi malgrandiĝos,” diris la Birdo. “Vi pli
176
!(images/000062.png)
Ĉapitro Dek Kvin
malgrandiĝos ĉiutage, ĝis post kelka tempo neniom
da vi restos. Tiel estas kutime, sur ĉi tiu Magia
Insulo.”
“Kiel vi scias tion, kaj kiu vi estas, do?” demandis
Kap’tano Vilĉjo.
“Mi estas la Soleca Anaso,” respondis la birdo. “Mi
supozas ke vi aŭdis pri mi, ĉu?”
“Ne,” diris Trot, “efektive ne. Kial vi estas soleca?”
“Nu, mankas al mi familio kaj parencoj,”
respondis la Anaso.
177
La Magio de Oz
“Ĉu vi ne havas amikojn?”
“Nenian amikon. Kaj mi konas nenion farindan.
Mi jam longe vivis, kaj mi devos vivi por ĉiam, ĉar
mi apartenas al la Lando Oz, kie neniu vivanto
mortas. Pripensu tion: oni ekzistas jaron post jaro,
sen amikoj, sen familio, kun nenio farinda! Ĉu
mirigas vin ke mi estas soleca?”
“Kial vi ne amikigas kelkulojn, kaj trovas ion
farindan?” demandis Kap’tano Vilĉjo.
“Mi ne povas amikiĝi, ĉar ĉiu renkontato—birdo,
besto aŭ persono—malagrablas al mi. Post kelkaj
minutoj mi ne plu povos toleri vian kuneston, kaj mi
foriros kaj forlasos vin,” diris la Soleca Anaso. “Kaj
pri farindaĵoj—nu, ne utilas. Kiam ajn mi renkontas
ulon, tiu faras ion, do mi decidis ke tio estas banala
kaj seninteresa kaj mi preferas resti soleca.”
“Ĉu ne necesas ke vi ĉasu manĝaĵojn?” demandis
Trot.
“Ne. En mia diamanta palaco, iom for laŭ la
rivero, manĝaĵoj magie produktiĝas por mi; sed mi
malofte manĝas, ĉar tio estas tre banala.”
“Klare vi estas Magiista Anaso,” komentis Kap’tano
Vilĉjo.
“Kial?”
178
Ĉapitro Dek Kvin
“Nu, ordinaraj anasoj ne havas diamantajn
palacojn kaj magiajn manĝaĵojn, kiel vi.”
“Vere; kaj ankaŭ pro tio mi estas soleca.
Memoru ke mi estas la sola Anaso en la Lando
Oz, kaj mi ne similas al iu alia anaso en la
ekstera mondo.”
“Ŝajnas al mi ke al vi plaĉas esti soleca,” rimarkis
Kap’tano Vilĉjo.
“Mi ne povas diri ke vere plaĉas,” respondis la
Anaso, “sed ĉar ŝajne tia estas mia sorto, mi iom
fieras pro ĝi.”
“Ĉu vi scias kial ununura, sola Anaso estas en la
Lando Oz?” demandis Trot, scivoleme.
“Iam mi sciis la kialon, antaŭ multaj jaroj, sed mi
plene forgesis,” deklaris la Anaso. “La kialo de io
neniam estas egale grava kiel la afero mem, do ne
utilas memori ion pli ol ke mi estas soleca.”
“Mi kredas ke vi estus pli feliĉa se vi provus
fari ion,” asertis Trot. “Kvankam vi povas fari
nenion por vi mem, vi povas fari ion por aliaj, kaj
tiel vi akirus multajn amikojn kaj ne plu estus
soleca.”
“Nun vi fariĝas malagrabla,” diris la Soleca Anaso,
“kaj mi devos foriri kaj forlasi vin.”
179
La Magio de Oz
“Ĉu vi tute ne povas helpi nin?” petegis la
knabino. “Se estas ia magio pri vi, eble vi povos helpi
nin eskapi el ĉi tiu aĉa situacio.”
“Mi ne havas sufiĉe fortan magion por liberigi vin
de la Magia Insulo,” respondis la Soleca Anaso. “Mi
posedas nur tre simplan magion, sed ĝi sufiĉas por
miaj propraj bezonoj.”
“Se nur ni povus sidi iom, ni povus pli bone
elteni,” diris Trot, “sed ni havas nenion sur kiu sidi.”
“Do vi devos elteni,” diris la Soleca Anaso.
“Eble vi havas sufiĉan magion por doni al ni du
taburetojn,” sugestis Kap’tano Vilĉjo.
“Anaso ja ne scius por kio utilas taburetoj,” estis
la respondo.
“Sed vi estas malsimila al ĉiuj aliaj anasoj.”
“Estas vere.” La stranga besto ŝajne pensis dum
momento, rigardante ilin akre per siaj rondaj nigraj
okuloj. Poste ĝi diris: “Kelkfoje, kiam la sunbrilo estas
varmega, mi kreskigas agarikon por ŝirmi min de ĝiaj
radioj. Eble vi povus sidi sur agarikoj.”
“Nu, se ili estus sufiĉe fortaj, ili taŭgus,” respondis
Kap’tano Vilĉjo.
“Do antaŭ ol foriri mi donos al vi duon da ili,”
diris la Soleca Anaso, kaj ĝi komencis paŝadi laŭ
180
Ĉapitro Dek Kvin
malgranda cirklo. Ĝi ĉirkaŭiris la cirklon dekstren
trifoje, kaj poste maldekstren trifoje. Post tio ĝi
retrensaltetis trifoje kaj antaŭensaltetis trifoje.
“Kion vi faras?” demandis Trot.
“Ne interrompu. Temas pri sorĉkanto,” respondis
la Soleca Anaso, sed nun ĝi komencis fari sinsekvon
da nelaŭtaj bruetoj kiuj sonis kvake kaj ŝajne signifis
tute nenion. Kaj ĝi daŭrigis tiujn sonojn tiom longe
ke Trot fine kriis:
“Ĉu eble vi povos rapide fini tiun sorĉaĵon? Se vi
bezonos la tutan someron por fari duon da agarikoj,
vi estas ne tre lerta magiisto.”
“Mi diris ke vi ne interrompu,” diris la Soleca
Anaso severe. “Se vi fariĝos tro malagrabla, vi forpelos
min antaŭ ol mi finos ĉi tiun sorĉkanton.”
Trot silentis post la riproĉo, kaj la Anaso daŭrigis
la kvakan murmuradon. Kap’tano Vilĉjo ridetis iom
al si, kaj komentis al Trot per flustro: “Tiu senokupa
birdo Solecanasa multege daŭrigas la sorĉadon. Kaj
mi tute ne certas ke la agarikoj valoros la sidon.”
Tamen eĉ dum li parolis la velisto sentis ion tuŝi
lin malantaŭe, kaj, turninte sian kapon, li trovis ke
granda agariko estas precize ĝustaloke kaj ĝusta-
dimensia por sido. Ankaŭ troviĝis similaĵo malantaŭ
181
!(images/000074.png)
La Magio de Oz
Trot, kaj kun krio de plezuro la knabineto apogis sin
per ĝi kaj trovis ĝin tre komforta sidilo—solida,
tamen preskaŭ kia kuseno. Eĉ la pezego de Kap’tano
Vilĉjo ne rompis lian agarikon, kaj kiam ambaŭ jam
sidis, ili trovis ke la Soleca Anaso forpaŝis kaj nun
estas ĉe la bordo de la akvo.
“Dankegon,” kriis Trot, kaj la velisto kriis: “Ni
multe dankas vin!”
Sed la Soleca Anaso tute ne atentis. Ne eĉ
rerigardinte ilin la bunta birdo eniris la akvon kaj
gracie fornaĝis.
182
!(images/000078.png)
La Vitra Kato Trovas la Nigran Valizon
ĈAPITRO 16
Kiam Kiki Aru transformis
la ses simiojn en ses
gigantajn soldatojn dek kvin
metrojn altajn iliaj kapoj
superiris la arbojn, kiuj en
tiu parto de la arbaro estis ne
tiom altaj kiom en kelkaj
aliaj partoj; kaj kvankam la
arboj estis iom disaj, la
korpoj de la gigantaj soldatoj
estis tiom grandaj ke ili tute
plenigis la spacojn en kiuj ili
183
La Magio de Oz
staris kaj la branĉoj premis ilin ĉiuflanke.
Kompreneble, Kiki malsaĝe agis kiam li faris
siajn soldatojn tiel grandaj, ĉar nun ili ne povis iri
el la arbaro. Efektive, ili ne povis fari eĉ unu paŝon,
ĉar ilin kaptis la arboj. Eĉ se ili estus en la
malgranda libera spaco ili ne povus iri el ĝi, sed
ili estis iom preter la libera spaco. Unue la aliaj
simioj, nesorĉitaj, timis la soldatojn, kaj rapide
forlasis tiun lokon, sed baldaŭ ili trovis ke la
granduloj staras tute senmove, kvankam ili muĝas
indigne pro sia transformiĝo, do la bando da simioj
reiris al la loko kaj rigardis ilin scivoleme, ne
divenante ke efektive ili estas simioj, iliaj propraj
amikoj.
La soldatoj ne povis vidi ilin, ĉar iliaj kapoj estis
super la arboj; ili eĉ ne povis levi siajn brakojn aŭ
eltiri siajn akrajn glavojn, ĉar ilin tiel firme kuntenis
la folioplenaj branĉoj. Do la simioj, trovinte la
gigantojn senpovaj, komencis grimpadi sur iliaj
korpoj, kaj baldaŭ la tuta bando sidis sur la ŝultroj
de la gigantoj kaj rigardis iliajn vizaĝojn.
“Mi estas Ebu, via patro,” kriis unu soldato al
simio kiu sidis sur lia maldekstra orelo, “sed iu kruela
persono sorĉis min.”
184
Ĉapitro Dek Ses
“Mi estas via Onklo Peeker,” diris alia soldato al
alia simio.
Do tre baldaŭ ĉiuj simioj sciis la veron kaj
kompatis siajn amikojn kaj parencojn kaj koleris la
personon—kiu ajn ĝi estis—kiu transformis ilin. Estis
multa brua babilado inter la arbosuproj, kaj la bruo
allogis aliajn simiojn, tiel ke la libera spaco kaj ĉiuj
ĉirkaŭaj arboj estis plenaj je ili.
Rango la Griza Simio, kiu estis Ĉefo de ĉiuj
simitriboj en la arbaro, aŭdis la bruegon kaj venis vidi
kio okazas al lia popolo. Kaj Rango, ĉar li estis pli
saĝa kaj pli sperta, tuj sciis ke la stranga magiisto kiu
aspektis miksita besto respondecis pri la transformoj.
Li konsciis ke la ses gigantaj soldatoj estas senpovaj
kaptitoj, pro sia grando, kaj li sciis ke li ne povas
liberigi ilin. Do, kvankam li timis renkonti la teruran
magiiston, li forrapidis al la granda libera spaco por
informi Gugun la Reĝon pri kio okazis kaj trovi la
Sorĉiston de Oz kaj instigi lin savi liajn ses sorĉitajn
regatojn.
Rango kuris en la Grandan Liberan Spacon kiam
la Sorĉisto ĵus redonis al la sorĉitoj ĉirkaŭ li iliajn
naturajn formojn, kaj la Griza Simio ĝoje aŭdis ke
la fia magiisto estas konkerita.
185
!(images/000081.png)
!(images/000086.png)
La Magio de Oz
“Sed nun, ho potenca Sorĉisto, vi devas veni kun
mi al kie ses el mia popolo estas transformitaj en
ses grandajn gigantajn homojn,” li diris, “ĉar se ili
devos resti tie, ilia feliĉo kaj iliaj estontaj vivoj
ruiniĝos.”
La Sorĉisto ne tuj respondis, ĉar li opiniis ke jen
bona oportuno akiri la konsenton de Rango preni
kelkajn simiojn al la Smeralda Urbo por la naskiĝtaga
kuko de Ozma.
“Vi petas de mi grandaĵon, ho Rango la Griza
Simio,” diris li, “ĉar ju pli grandaj la gigantoj, des pli
la forto de ilia sorĉiĝo, kaj des pli malfacile estos
redoni al ili iliajn naturajn formojn. Tamen mi
pripensos la aferon.”
La Sorĉisto iris al alia parto de la libera spaco kaj
sidiĝis sur ŝtipo kaj aspektis profunde pensanta.
La Vitran Katon tre interesis la raporto de la Griza
Simio kaj ŝi volis scii kiaj aspektas la gigantaj
soldatoj. Aŭdinte ke iliaj kapoj etendiĝas ĝis super la
arbosuproj, la Vitra Kato decidis ke se ŝi grimpos la
altan avokadarbon kiu staras flanke de la libera spaco,
eble ŝi povos vidi la kapojn de la gigantoj. Do, sen
mencii sian celon, la kristala besto iris al la arbo kaj,
pikinte la arboŝelon per siaj akraj vitraj ungoj, ŝi facile
188
Ĉapitro Dek Ses
grimpis la arbon al ĝia plejsupro kaj, transrigardante
la arbaron, vidis la ses gigantajn kapojn, kvankam ili
estas nun tre distancaj. La vidaĵo ja estis rimarkinda,
ĉar
la
grandegaj
kapoj
surportas
enormajn
soldatoĉapojn, kun ruĝaj kaj flavaj plumoj kaj
aspektas tre ferocaj kaj teruraj, kvankam la simikoroj
de la gigantoj tiumomente estas plenaj je timo.
Kontentiginte sian scivolemon, la Vitra Kato
komencis malgrimpi la arbon malpli rapide. Subite ŝi
ekvidis la nigran valizon de la Sorĉisto pendantan de
branĉo de la arbo. Ŝi prenis la nigran valizon per siaj
vitraj dentoj, kaj kvankam ĝi estis iom tro peza por
tia malgranda besto, ŝi sukcesis liberigi ĝin kaj porti
ĝin al la tero. Tie ŝi ĉirkaŭserĉis la Sorĉiston kaj
vidinte lin sidi sur la stumpo ŝi kaŝis la nigran
valizon inter kelkaj folioj kaj poste iris al kie sidas la
Sorĉisto.
“Mi forgesis informi vin,” diris la Vitra Kato, “ke
Trot kaj Kap’tano Vilĉjo estas en embaraso, kaj mi
venis ĉi tien por serĉi vin kaj peti vin helpi ilin.”
“Jadi, Kato! Kial vi ne diris tion al mi jam
antaŭe?” kriis la Sorĉisto.
“Pro tio ke mi trovis tiom da ekscito ĉi tie ke mi
forgesis Troton kaj Kap’tanon Vilĉjon.”
189
La Magio de Oz
“Kio ĝenas ilin?” demandis la Sorĉisto.
La Vitra Kato klarigis ke ili iris akiri la Magian
Floron kiel naskiĝtagan donacon por Ozma kaj ke
ilin kaptis la magio de la stranga insulo. La Sorĉiston
vere alarmis la raporto, sed li kapneis kaj diris mal-
feliĉe:
“Mi timas ke mi ne povos helpi miajn karajn
amikojn, ĉar mi perdis mian nigran valizon.”
“Se mi trovos ĝin, ĉu vi iros al ili?” demandis la
besto.
“Kompreneble,” respondis la Sorĉisto. “Sed mi ne
kredas ke Vitra Kato kun nur palruĝa cerbo povos
sukcesi kiam ni ĉiuj ceteraj malsukcesis.”
“Ĉu vi ne admiras mian palruĝan cerbon?”
demandis la Kato.
“Ĝi estas bela,” agnoskis la Sorĉisto, “sed ĝi ne
estas normala cerbo, komprenu, do ni ne atendas ke
ĝi tre lerte funkcias.”
“Sed se mi trovos vian nigran valizon—kaj trovos
ĝin post nur kvin minutoj da serĉado—ĉu vi agnoskos
ke mia palruĝa cerbo estas pli bona ol viaj normalaj
homaj cerboj?”
“Nu, mi agnoskos ke ĝi estas pli bona ĉasisto,” diris
la Sorĉisto, malvolonte, “sed vi ne povos fari tion. Ni
190
!(images/000089.png)
Ĉapitro Dek Ses
serĉis ĉie, kaj la nigra valizo ne estas trovebla.”
“Tio nur indikas vian malscion!” respondis la Vitra
Kato malestime. “Rigardu mian cerbon dum minuto
kaj vidu ĝin rotacii.”
La Sorĉisto rigardis, ĉar li fervore volis reakiri sian
nigran valizon, kaj la palruĝa cerbo vere rotaciis tre
rimarkinde.
“Nun, venu kun mi,” ordonis la Vitra Kato, kaj ŝi
gvidis la Sorĉiston rekte al la loko kie ŝi estis kovrinta
la valizon per folioj. “Laŭ mia cerbo,” diris la besto,
191
La Magio de Oz
“via nigra valizo devas esti ĉi tie.”
Ĝi gratadis la foliojn kaj malkovris la valizon, kiun
la Sorĉisto tuj prenis kun ĝoja krio. Nun, reakirinte
siajn Magiilojn, li sentis fidon ke li povos savi Troton
kaj Kap’tanon Vilĉjon.
Rango la Griza Simio senpacienciĝis. Li nun
proksimiĝis al la Sorĉisto kaj diris:
“Nu, kion vi intencas fari pri tiuj kompatindaj
sorĉitaj simioj?”
“Mi interkonsentos kun vi, Rango,” respondis la
vireto. “Se vi permesos ke mi prenu dekdu viajn
simiojn al la Smeralda Urbo, kaj restigu ilin tie ĝis
post la naskiĝtago de Ozma, mi rompos la sorĉon de
la ses Gigantaj Soldatoj kaj redonos al ili iliajn
naturajn formojn.”
Sed la Griza Simio kapneis.
“Mi ne povas fari tion,” li deklaris. “La simioj estus
tre solsentaj kaj malfeliĉaj en la Smeralda Urbo kaj via
popolo turmentus ilin kaj ĵetus ŝtonojn kontraŭ ilin,
kio devigus ilin batali kaj mordi.”
“La popolo ne vidos ilin antaŭ la naskiĝtaga festeno
de Ozma,” promesis la Sorĉisto. “Mi multe mal-
grandigos ilin—ĝis dekcentimetra alto, kaj mi gardos
ilin en bela kaĝo en mia propra ĉambro, kie ili estos
192
Ĉapitro Dek Ses
sekure ekster danĝero. Mi manĝigos al ili la plej
bonajn manĝaĵojn, trejnos ilin fari kelkajn lertaĵojn,
kaj je la naskiĝtago de Ozma mi kaŝos la dek du
simietojn en kuko. Kiam Ozma tranĉos la kukon la
simioj elsaltos sur la tablon kaj faros siajn lertaĵojn. La
sekvan tagon mi reportos ilin al la arbaro kaj redonos
al ili ilian normalan grandecon, kaj ili havos ekscitajn
historiojn rakontotajn al siaj amikoj. Kion vi diras,
Rango?”
“Mi diras ke ne!” respondis la Griza Simio. “Mi ne
permesos ke vi sorĉu miajn simiojn kaj devigu ilin fari
lertaĵojn por la Ozuloj.”
“Tute bone,” diris la Sorĉisto trankvile; “do mi
foriros. Venu, Doroteo,” li vokis al la knabineto, “ni
komencu nian veturon.”
“Ĉu vi ne savos tiujn ses simiojn kiuj estas gigantaj
soldatoj?” demandis Rango, malkviete.
“Kial?” respondis la Sorĉisto. “Se vi ne faros por mi
mian petitan komplezon, vi ne atendu ke mi
komplezos vin.”
“Atendu minuton,” diris la Griza Simio. “Mi ŝanĝis
mian decidon. Se vi bone traktos la dek du simiojn kaj
reportos ilin nedifektitaj al la arbaro, mi permesos ke
vi prenu ilin.”
193
La Magio de Oz
“Dankon,” respondis la Sorĉisto gaje. “Ni tuj iros
savi tiujn gigantajn soldatojn.”
Do la tuta grupo foriris el la libera spaco kaj iris al
la loko kie la gigantoj ankoraŭ staras inter la arboj.
Centoj da simioj, grandaj kaj malgrandaj, pavianoj kaj
orangutanoj kungrupiĝis kaj ilia sovaĝa babilado estis
aŭdebla jam de kilometro da distanco for. Sed la Griza
Simio baldaŭ silentigis la babelon da sonoj, kaj la
Sorĉisto ne perdis tempon kiam li nuligis la sorĉojn.
Unue unu kaj poste alia giganta soldato malaperis kaj
refariĝis ordinara simio, kaj la seso baldaŭ redoniĝis al
siaj amikoj en siaj naturaj formoj.
Tiu ago multe popularigis la Sorĉiston inter la
granda armeo da simioj, kaj kiam la Griza Simio
anoncis ke la Sorĉisto volas pruntepreni dek du
simiojn kiujn li prenos al la Smeralda Urbo por du
semajnoj, kaj petis volontulojn, preskaŭ cent proponis
sin, ĉar tiom ili fidis la vireton kiu savis iliajn
kamaradojn.
La Sorĉisto elektis dek du kiuj aspektis inteligentaj
kaj bonhumoraj, kaj poste li malfermis sian nigran
valizon kaj elprenis kuriozforman teleron kiu ekstere
estis arĝenta kaj interne ora. En tiun teleron li verŝis
pulvoron kaj flamigis ĝin. Ĝi faris densan fumon kiu
194
!(images/000092.png)
Ĉapitro Dek Ses
tute kovris la dek du simiojn, kaj ankaŭ la formon de
la Sorĉisto, sed kiam la fumo forvaporis montriĝis ke
la telero ŝanĝiĝis en oran kaĝon kun arĝentaj stangoj,
kaj la dek du simioj fariĝis proksimume ok centi-
metrojn altaj kaj sidas komforte en la kaĝo.
La miloj da vilaj bestoj kiuj vidis tiun magian agon
multe miris kaj aplaŭdis la Sorĉiston bojante laŭte kaj
skuante la branĉojn de la arboj en kiuj ili sidas.
195
La Magio de Oz
Doroteo diris: “Tre bona demonstro, Sorĉisto!” kaj la
Griza Simio komentis: “Vi certe estas la plej mirinda
magiisto en la tuta Lando Oz!”
“Ho, ne,” modeste ripetis la vireto. “La magio de
Glinda estas pli bona ol mia, sed mia ŝajnas sufiĉe
bona por ordinara uzo. Kaj nun, Rango, ni diros
adiaŭ, kaj mi promesas reporti viajn simiojn same
feliĉajn kaj sekurajn kiel nun.”
La Sorĉisto rajdis sur la dorso de la Malsata Tigro
kaj portis la kaĝon da simioj tre zorge, por ne skui
ilin. Doroteo rajdis sur la dorso de la Malkuraĝa
Leono, kaj la Vitra Kato trotis, kiel antaŭe, gvidante
ilin laŭ la vojo.
Gugu la Reĝo kaŭris sur ŝtipo kaj rigardis ilian
foriron, sed dum li adiaŭis ilin, la enorma Leopardo
diris:
“Mi scias nun ke vi estas la amikoj de la bestoj
kaj ke la arbaruloj povas fidi vin. Kiam ajn la Sorĉisto
de Oz kaj Princino Doroteo eniros la Arbaron de
Gugu, ili estos bonvenaj kaj sekuraj ĉe ni same kiel
en la Smeralda Urbo.”
196
!(images/000095.png)
Rimarkinda Veturo
ĈAPITRO 17
“Komprenu,” klarigis la Vitra
Kato, “ke la Magia Insulo kie
Trot kaj Kap’tano Vilĉjo estas
fiksitaj ankaŭ estas en ĉi tiu
G i l i k u l a L a n d o — ĉ e ĝ i a
orienta flanko, kaj ne necesos
uzi pli da tempo por transiri
ĝin rekte de ĉi tie ol por iri de
ĉi tie al la Smeralda Urbo. Do
ni ŝparos tempon irante rekte,
trans la montojn.”
“Ĉu vi certas ke vi konas la
197
La Magio de Oz
vojon?” demandis Doroteo.
“Mi konas la tutan Landon Oz pli bone ol ĉiu alia
vivanto,” asertis la Vitra Kato.
“Do bone, gvidu nin,” diris la Sorĉisto. “Ni jam tro
longe lasis niajn kompatindajn amikojn senpovaj, kaj
ju pli baldaŭ ni savos ilin des pli feliĉaj ili estos.”
“Ĉu vi certas ke vi povos savi ilin el ilia embaraso?”
la knabineto demandis.
“Mi tute ne dubas,” la Sorĉisto certigis ŝin. “Sed mi
ne povos scii kian magion mi uzu ĝis mi atingos tiun
lokon kaj trovos precize kiel ili estas sorĉitaj.”
“Mi jam aŭdis pri tiu Magia Insulo kie kreskas la
Mirinda Floro,” komentis la Malkuraĝa Leono. “Antaŭ
longe, kiam mi loĝis en la arbaroj, la bestoj rakontis
pri la Insulo kaj ke la Magia Floro estis metita tien
por kapti fremdulojn—homojn aŭ bestojn.”
“Ĉu la Floro vere estas mirinda?” demandis
Doroteo.
“Mi aŭdis ke ĝi estas la plej bela planto en la
mondo,” respondis la Leono. “Mi mem neniam vidis
ĝin, sed bestaj amikoj diris al mi ke ili staris sur la
bordo de la rivero kaj transrigardis la planton en la ora
florpoto kaj vidis centojn da floroj, ĉiuspeciaj kaj
-grandaj, rapide aperi sur ĝi sinsekve. Oni diras ke se
198
Ĉapitro Dek Sep
oni plukas la florojn kiam ili ĵus aperis ili restos
perfektaj dumlonge, sed se oni ne plukas ilin ili baldaŭ
malaperas kaj ilin anstataŭas aliaj floroj. Laŭ mia
opinio, pro tio la Magia Planto estas plej mirinda.”
“Sed tio estas nur rakontoj,” diris la knabino. “Ĉu
iu el viaj amikoj iam plukis floron de la mirinda
planto?”
“Ne,” agnoskis la Malkuraĝa Leono, “ĉar se iu
vivanto suriras la Magian Insulon, kie staras la ora
florpoto, tiu ekradikiĝas en la tero kaj ne povas
foriri.”
“Kaj kio okazas al ili?” demandis Doroteo.
“Ili malgrandiĝas, iom post iom, horon post horo,
tagon post tago, kaj fine tute malaperas.”
“Do,” diris la knabino maltrankvile, “ni devos
rapidi, alie Kap’tano Vilĉjo kaj Trot fariĝos tro
malgrandaj por esti komfortaj.”
Ili iradis rapidpaŝe dum tiu konversacio, ĉar la
Malsata Tigro kaj la Malkuraĝa Leono devis movi sin
rapide por ne postresti la Vitran Katon. Elirinte la
Arbaron de Gugu ili transiris montaron kaj poste
larĝan ebenaĵon, kaj post tio ili atingis alian arbaron,
multe malpli grandan ol tiu kie regis Gugu.
“La Magia Insulo estas en ĉi tiu arbaro,” diris la
199
La Magio de Oz
Vitra Kato, “sed la rivero estas aliflanke de la arbaro.
Ne ekzistas vojo tra la arboj, sed se ni daŭre iros
orienten, ni trovos la riveron, kaj tiam estos facile trovi
la Magian Insulon.”
“Ĉu vi jam veturis laŭ ĉi tiu vojo antaŭe?”
demandis la Sorĉisto.
“Ne precize,” agnoskis la Kato, “sed mi scias ke ni
atingos la riveron se ni iros orienten tra la arbaro.”
“Gvidu, do,” diris la Sorĉisto.
La Vitra Kato ekiris, kaj unue estis facile pasi inter
la arboj; sed post nelonge la suba kreskaĵaro kaj la
grimpoplantoj densiĝis kaj interplektiĝis, kaj puŝinte
sin tra tiujn obstaklojn dum kelka tempo, niaj
veturantoj venis al loko tra kiun la Vitra Kato ne povis
puŝi sin.
“Estos plejbone ke ni retiru kaj trovu vojon,”
sugestis la Malsata Tigro.
“Vi surprizas min,” diris Doroteo, rigardante la
Vitran Katon severe.
“Mi ankaŭ surprizas min,” respondis la Kato. “Sed
longa estas la vojo ĉirkaŭ la arbaro al la punkto kie la
rivero eniras ĝin, kaj mi supozis ke ni povos ŝpari
tempon per rekta trairo.”
“Neniu povas kulpigi vin,” diris la Sorĉisto, “kaj mi
200
Ĉapitro Dek Sep
opinias ke, anstataŭ reiri, mi povos fari vojon kiu
ebligos ke ni antaŭeniru.”
Li malfermis sian nigran valizon kaj serĉinte inter
siaj magiiloj li elprenis malgrandan hakilon el iu
metalo tiel profunde polurita ke ĝi brilis eĉ en la
obskura arbaro. La Sorĉisto metis la hakileton sur la
teron kaj diris per voĉo de komandisto:
“Haku, Hakilo, haku por ni,
Porpiedan vojon rapidu formi.
Haku l’ ĝangalon, faru spacon,
Orienten haku—ne timu lacon!”
La hakileto komencis movi sin kaj fulme ĝia
brilanta klingo moviĝis dekstren kaj maldekstren,
liberigante vojon tra la grimpoplantoj kaj vepro kaj
disĵetante la implikitan barieron tiel rapide ke la
Leono kaj la Tigro, portante Doroteon kaj la Sorĉiston
kaj la kaĝon da simioj sur siaj dorsoj, povis paŝi tra la
arbaro rapide. La vepro ŝajnis degeli antaŭ ili kaj la
hakileto tiel rapide hakis ke iliaj okuloj vidis nur la
scintiladon de la hakilo. Subite la arbaro denove estis
maldensa, kaj la hakileto, obeinte ordonojn, kuŝis
kviete sur la tero.
La Sorĉisto prenis la magian hakilon kaj zorge viŝis
ĝin per sia silka poŝtuko, poste li remetis ĝin en sian
201
La Magio de Oz
nigran valizon. Ili pluiris kaj post nelonge ili atingis la
riveron.
“Mi pripensu,” diris la Vitra Kato, rigardante laŭ la
rivero ambaŭdirekten, “mi kredas ke ni estas sub la
Magia Insulo, do ni devos iri supren laŭ la rivero ĝis
ni atingos ĝin.”
Do supren laŭ la rivero ili veturis, marŝante
komforte sur la bordo de la rivero, kaj post kelka
tempo la akvo larĝiĝis kaj akra kurbaĵo aperis en la
rivero, kaŝante ĉion en la direkto de kiu ili venis.
Tamen ili marŝis vigle kaj preskaŭ atingis la kurbaĵon
kiam voĉo kriis avertante: “Atentu!”
La veturantoj ekhaltis kaj la Sorĉisto diris: “Atentu
kion?”
“Vi preskaŭ tretis sur mian Diamantan Palacon,”
respondis la voĉo, kaj anaso kun belege buntaj plumoj
aperis antaŭ ili. “Bestoj kaj homoj estas ege mallertaj,”
daŭrigis la Anaso per iritiĝema tono, “kaj tute ne decas
ke vi estas ĉe ĉi tiu flanko de la rivero. Kion vi faras
ĉi tie?”
“Ni venis savi kelkajn amikojn niajn kiuj estas fiksitaj
sur la Magia Insulo en ĉi tiu rivero,” klarigis Doroteo.
“Mi konas ilin,” diris la Anaso. “Mi vizitis ilin, kaj
ili ja vere estas fiksitaj. Reiru hejmen, neniu potenco
202
!(images/000100.png)
Ĉapitro Dek Sep
povas savi ilin.”
“Jen la Mirinda Sorĉisto de Oz,” diris Doroteo,
indikante la vireton.
“Nu, mi estas la Soleca Anaso,” estis la respondo,
dum la birdo pave paŝis por plej bone montri siajn
plumojn. “Mi estas la granda Magiisto de la Arbaro,
kiel povas informi vin ĉiu besto, sed eĉ mi ne havas
potencon por detrui la sorĉon de la Magia Insulo.”
“Ĉu vi estas soleca ĉar vi estas magiisto?” demandis
Doroteo.
203
La Magio de Oz
“Ne; mi estas soleca ĉar mi havas nek familion nek
amikojn. Sed al mi plaĉas esti soleca, do bonvolu ne
proponi amikiĝon kun mi. Foriru, kaj evitu treti sur
mian Diamantan Palacon.”
“Kie ĝi estas?” demandis la knabino.
“Malantaŭ tiu arbusto.”
Doroteo desaltis de la dorso de la leono kaj kuris
ĉirkaŭ la arbuston por vidi la Diamantan Palacon de
la Soleca Anaso, kvankam la vanta birdo protestis per
serio da grumblaj kvakoj. La knabino ja trovis
brilantan kupolon el plej klaraj diamantoj, zorge
kungluitaj, kun pordo en la flanko ĝuste sufiĉe granda
por ke la anaso trairu.
“Kie vi trovis tiom da diamantoj?” demandis
Doroteo, mirante.
“Mi konas lokon en la montoj kie ili estas abundaj
kiel ŝtoneroj,” diris la Soleca Anaso, “kaj mi portis ilin
ĉi tien, unu post alia, en mia beko kaj metis ilin en la
riveron kaj lasis la akvon verŝiĝi sur ilin ĝis por brile
poluriĝi. Poste mi konstruis ĉi palacon; mi estas certa
ke ĝi estas la sola Diamanta Palaco en la tuta mondo.”
“Mi konas neniun alian,” diris la knabineto; “sed se
vi loĝas en ĝi tute sola, mi ne komprenas kial ĝi utilas
pli ol ligna palaco, aŭ brika aŭ platŝtona.”
204
!(images/000103.png)
Ĉapitro Dek Sep
“Ne mirigas ke vi ne komprenas tion,” respondis
la Soleca Anaso senestime. “Sed mi eduke informas
vin, ke ĉia ajn hejmo devus esti bela laŭ siaj loĝantoj,
kaj ne intencita plaĉi al fremduloj. La Diamanta
Palaco estas mia hejmo, kaj ĝi plaĉas al mi. Do ne
gravas al mi eĉ kvakon ĉu aŭ ne ĝi plaĉas al vi.”
“Sed ĝi ja plaĉas al mi!” kriis Doroteo. “Ĝi estas tre
bela ekstere, sed—” Ŝi ĉesis paroli, ĉar la Soleca Anaso
205
La Magio de Oz
jam eniris sian palacon tra la malgranda pordo sen eĉ
diri adiaŭ. Do Doroteo reiris al siaj amikoj kaj ili
rekomencis sian veturon.
“Ĉu vi kredas, Sorĉisto, ke la Anaso pravis kiam
ĝi diris ke neniu magio povos savi Troton kaj
Kap’tanon Vilĉjon?” demandis la knabino per mal-
trankvila tono.
“Ne, mi ne kredas ke la Soleca Anaso pravis kiam
ĝi diris tion,” respondis la Sorĉisto serioze, “sed estas
eble ke ilia sorĉiĝo estas malpli facile nuligota ol mi
anticipis. Mi faros mian plejeblon, kompreneble, kaj
neniu povas fari pli ol sian plejeblon.”
Tio ne tute nuligis la maltrankvilecon de Doroteo,
sed ŝi ne plu parolis, kaj baldaŭ, ĉirkaŭirinte la kurbon
de la rivero, ili povis vidi la Magian Insulon.
“Jen ili!” kriis Doroteo fervore.
“Jes, mi vidas ilin,” respondis la Sorĉisto, kapjes-
ante. “Ili sidas sur du grandaj agarikoj.”
“Estas strange,” komentis la Vitra Kato. “Ne estis
agarikoj tie kiam mi foriris de ili.”
“Kia bela floro!” kriis Doroteo ravate, dum ŝia
rigardo trafis la Magian Planton.
“Ne atentu la Floron ĝuste nun,” konsilis la
Sorĉisto. “Plej grave estas savi niajn amikojn.”
206
!(images/000107.png)
Ĉapitro Dek Sep
Ili jam atingis lokon ĝuste kontraŭ la Magia Insulo,
kaj nun kaj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo vidis la alvenon
de siaj amikoj kaj vokis al ili ke ili helpu.
“Kiel vi fartas?” kriis la Sorĉisto, metinte siajn
manojn al sia buŝo por ke ili pli bone aŭdu lin trans
la akvo.
“Nin trafis misfortuno,” kriis Kap’tano Vilĉjo,
responde. “Ni estas ankritaj ĉi tie, kaj ne povos movi
nin antaŭ ol vi trovos metodon tranĉi la ligŝnuron.”
207
La Magio de Oz
“Kion tio signifas?” demandis Doroteo.
“Ni tute ne povas movi niajn piedojn!” kriis Trot,
parolante laŭeble plej laŭte.
“Kial ne?” demandis Doroteo.
“Ili havas radikojn,” klarigis Trot.
Estis malfacile paroli tiom longadistance, do la
Sorĉisto diris al la Vitra Kato:
“Iru al la insulo kaj diru al niaj amikoj ke ili estu
paciencaj, ĉar ni venis savi ilin. Ni eble bezonos iom
da tempo por liberigi ilin, ĉar la Magio de la Insulo
estas nova por mi kaj mi devos eksperimenti. Sed
diru al ili ke mi rapidos laŭeble plej rapide.”
Do la Vitra Kato marŝis trans la riveron sub la
akvo por diri al Trot kaj Kap’tano Vilĉjo ke ili ne
maltrankvilu, kaj la Sorĉisto tuj malfermis sian nigran
valizon kaj komencis fari siajn preparojn.
208
!(images/000111.jpg)
!(images/000044.png)
La Magio de la Sorĉisto
ĈAPITRO 18
Li unue starigis malgrandan
arĝentan tripiedan tableton kaj
metis oran pelvon sur ĝian
supron. En tiun pelvon li metis
du pulvorojn—palruĝan kaj
ĉiel-bluan—kaj verŝis sur ilin
fl a v a n fl u a ĵ o n e l k r i s t a l a
boteleto. Poste li murmuris
kelkajn magiajn vortojn, kaj la
pulvoroj komencis bobeleti kaj
bruli kaj elsendis nubon da
viola fumo kiu flosis trans la
209
La Magio de Oz
riveron kaj tute kovris kaj Troton kaj Kap’tanon Vilĉjon,
kaj ankaŭ la agarikojn sur kiuj ili sidis, kaj eĉ la Magian
Planton en la ora florpoto. Poste, kiam la fumo jam
malaperis en la aeron, la Sorĉisto kriis al la kaptitoj:
“Ĉu vi estas liberaj?”
Kaj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo provis movi siajn
piedojn sed malsukcesis.
“Ne!” ili kriis responde.
La Sorĉisto frotis sian kalvan kapon penseme kaj
poste prenis kelkajn aliajn magiilojn el la valizo.
Unue li metis malgrandan nigran pilketon en
arĝentan pistolon kaj pafis ĝin cele la Magian Insulon.
La pilketo eksplodis tuj super la kapo de Trot kaj
dissendis mil fajrerojn sur la knabineton.
“Ho!” diris la Sorĉisto, “mi supozas ke tio liberigos
ŝin.”
Sed la piedoj de Trot ankoraŭ radikis en la tero de
la Magia Tero, kaj la ĉagrenita Sorĉisto devis provi ion
alian.
Dum preskaŭ horo li strebegis, uzante preskaŭ ĉiun
magiilon en sia nigra valizo, kaj ankoraŭ Kap’tano
Vilĉjo kaj Trot ne estis savitaj.
“Ve!” kriis Doroteo, “mi timas ke ni ja devos peti
helpon de Glinda.”
210
Ĉapitro Dek Ok
Pro tio la Sorĉisto ruĝiĝis, ĉar li hontis pensi ke lia
magio ne estas sufiĉa por superi tiun de la Magia Insulo.
“Mi ankoraŭ ne cedos, Doroteo,” li diris, “ĉar mi scias
multon de la sorĉarto kiun mi ankoraŭ ne provis. Mi ne
scias kiu magiisto sorĉis ĉi tiun insuleton, nek kiaj estis
liaj povoj, sed mi ja scias ke mi povas nuligi kian ajn
sorĉon konatan de la ordinaraj sorĉistinoj kaj magiistoj
kiuj iam loĝis en la Lando Oz. Estas kiel malŝlosi
pordon; oni nur bezonas trovi la ĝustan ŝlosilon.”
“Sed supozu ke vi ne havas la ĝustan ŝlosilon kun
vi,” sugestis Doroteo, “kion fari do?”
“Tiuokaze ni devos fari la ŝlosilon,” li respondis.
La Vitra Kato nun revenis al ilia flanko de la rivero,
marŝante sub la akvo, kaj diris al la Sorĉisto: “Ili
ektimas tie sur la insulo ĉar ili ambaŭ malgrandiĝas
iom post iom ĉiuminute. Ĝuste nun, kiam mi foriris
de ili, kaj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo estis proksimume
duone grandaj kiel normale.”
“Mi kredas,” diris la Sorĉisto kontemple, “ke estos
plej bone ke mi iru al la bordo de la insulo, kie mi
povos paroli al ili kaj labori pli sukcese. Kiel Trot kaj
Kap’tano Vilĉjo iris al la insulo?”
“Sur floso,” respondis la Vitra Kato. “Ĝi estas tie
nun, sur la bordo.”
211
La Magio de Oz
“Mi supozas ke vi ne estas sufiĉe forta por tiri la
floson al ĉi tiu flanko, ĉu?”
“Prave; mi ne povus movi ĝin eĉ centimetron,” diris
la Kato.
“Mi provos tiri ĝin al vi,” sin proponis la Malkuraĝa
Leono. “Mi ege timas ke la Magia Insulo kaptos ankaŭ
min, sed mi provos atingi la floson kaj tiri ĝin al ĉi tiu
flanko por vi.”
“Dankon, amiko,” diris la Sorĉisto.
Do la Leono ĵetis sin en la riveron kaj naĝis per
fortaj krurmovoj trans la akvon al kie la floso estis sur
la bordo de la insulo. Metinte unu piedon sur la
floson, li turnis sin kaj eknaĝis per siaj aliaj tri kruroj
kaj tiom forta estis la granda besto ke li sukcesis treni
la floson de la bordo kaj puŝi ĝin malrapide al kie
staras la Sorĉisto sur la bordo de la rivero.
“Bone!” kriis la vireto, al kiu tio multe plaĉis.
“Ĉu mi rajtos transiri kun vi?” demandis Doroteo.
La Sorĉisto hezitis.
“Se vi zorgos ne foriri de la floso kaj ne paŝi sur la
insulon, estos por vi nenia danĝero,” li decidis. Do la
Sorĉisto ordonis al la Malsata Tigro kaj la Malkuraĝa
Leono ke ili gardu la kaĝon da simioj ĝis li revenos, kaj
poste li kaj Doroteo suriris la floson. La remilo kiun faris
212
!(images/000061.png)
La Magio de Oz
Kap’tano Vilĉjo ankoraŭ estis sur ĝi do la malgranda
Sorĉisto remis la mallertan floson trans la akvon kaj sur
la bordon de la Magia Insulo laŭeble plej proksime al la
loko kie radikiĝis Kap’tano Vilĉjo kaj Trot.
Doroteon ŝokis vidi kiel malgrandaj jam fariĝis la
kaptitoj, kaj Trot diris al siaj amikoj: “Se vi ne povos
baldaŭ savi nin, ni apenaŭ plu ekzistos.”
“Estu pacienca, kara,” konsilis la Sorĉisto, kaj li
prenis la hakileton el sia nigra valizo.
“Kion vi faros per tio?” demandis Kap’tano Vilĉjo.
“Ĝi estas magia hakilo,” respondis la Sorĉisto, “kaj
kiam mi ordonos ke ĝi haku, ĝi forhakos la radikojn
de viaj piedoj kaj vi povos kuri al la floso antaŭ ol ili
rekreskos.”
“Ne!” kriis la alarmita velisto. “Ne faru tion. Tiuj
radikoj estas ĉiuj karnaj, kaj niaj korpoj nutras ilin
dum ili kreskas en la teron.”
“Fortranĉi la radikojn,” diris Trot, “similus fortranĉi
la fingrojn de niaj manoj kaj piedoj.”
La Sorĉisto remetis la hakileton en la nigran
valizon kaj elprenis arĝentan pinĉilon.
“Kresku—kresku—kresku!” li diris al la pinĉilo, kaj
tuj ĝi kreskis kaj etendiĝis ĝis ĝi atingis de la floso al
la kaptitoj.
214
!(images/000075.png)
Ĉapitro Dek Ok
“Kion vi faros nun?” demandis Kap’tano Vilĉjo,
time rigardante la pinĉilon.
“Ĉi tiu magia instrumento eltiros vin, kun la radikoj,
kaj metos vin sur ĉi tiun floson,” deklaris la Sorĉisto.
“Ne faru!” pledis la velisto, tremante. “Tio ege
dolorigus nin.”
“Eltiri nin kun la radikoj estus same kiel eltiri
dentojn,” klarigis Trot.
“Malgrandiĝu!” diris la Sorĉisto al la pinĉilo, kaj tuj
ĝi malgrandiĝis kaj li ĵetis ĝin en la nigran valizon.
“Mi kredas, amikoj, ke ni finiĝis, ĉifoje,” komentis
215
!(images/000101.png)
La Magio de Oz
Kap’tano Vilĉjo, kun malgaja ĝemo.
“Bonvolu diri al Ozma, Doroteo,” diris Trot, “ke ni
kaptiĝis penante akiri belan naskiĝtagan donacon por
ŝi. Tiam ŝi pardonos nin. La Magia Floro estas bela
kaj mirinda, sed ĝi estas nur logilo por kapti onin sur
ĉi tiu terura insulo kaj poste detrui onin. Vi havos
plezurigan naskiĝtagan feston sen ni, mi estas certa,
kaj mi esperas, Doroteo, ke neniu el vi en la Smeralda
Urbo forgesos min—aŭ karan maljunan Kap’tanon
Vilĉjon.”
216
!(images/000116.png)
Doroteo kaj la Burdoj
ĈAPITRO 19
Doroteo multe malfeliĉis kaj
nur malfacile fortenis larmojn
de siaj okuloj.
“Ĉu vi nenion alian povas
fari, Sorĉisto?” ŝi demandis al
la vireto.
“Mi ne povas ion alian
elpensi nun,” li respondis
malgaje. “Sed mi intencas
pripensadi dum—dum—nu,
dum pripensado plu valoros.”
Ili ĉiuj silentis dum kelka
217
La Magio de Oz
tempo. Doroteo kaj la Sorĉisto sidadis pensante sur la
floso, kaj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo sidadis pensante sur
la agarikoj kaj malgrandiĝante pli kaj pli.
Subite Doroteo diris: “Sorĉisto, mi elpensis ion!”
“Kion vi elpensis?” li demandis, rigardante la knab-
ineton interesate.
“Ĉu vi povas memori la Magian Vorton kiu trans-
formas?” ŝi demandis.
“Kompreneble,” diris li.
“Do vi povas transformi Troton kaj Kap’tanon
Vilĉjon en birdojn aŭ burdojn, kaj ili povos forflugi al
la alia bordo. Kiam ili estos tie, vi povos retransformi
ilin en iliajn normalajn formojn!”
“Ĉu vi povas fari tion, Sorĉisto?” demandis
Kap’tano Vilĉjo, fervore.
“Mi kredas ke jes.”
“Kun la radikoj?” demandis Trot.
“Nu, la radikoj nun estas parto de vi, kaj se vi
transformiĝus en burdon via tuto transformiĝus,
kompreneble, kaj vi liberiĝus de ĉi tiu terura insulo.”
“Bone, faru tion!” kriis la velisto.
Do la Sorĉisto diris malrapide kaj klare:
“Mi volas ke Trot kaj Kap’tano Vilĉjo iĝu
burdoj—**P y r z q x g l **!”
218
Ĉapitro Dek Naŭ
Feliĉe, li ĝuste prononcis la Magian Vorton, kaj tuj
Trot kaj Kap’tano Vilĉjo ekmalaperis, kaj el la loko kie
ili antaŭe estis flugis du burdoj.
“Hura!” kriis Doroteo ĝoje; “ili saviĝis!”
“Mi kredas ke jes,” konsentis la Sorĉisto, egalĝoje.
La abeloj ŝvebis super la floso dum momento kaj
poste flugis trans la riveron al kie atendis la Leono kaj
la Tigro. La Sorĉisto prenis la remilon kaj transremis
la floson laŭeble plej rapide. Kiam ĝi atingis la
riverbordon, kaj Doroteo kaj la Sorĉisto saltis sur la
bordon kaj la vireto demandis fervore:
“Kie estas la abeloj?”
“La abeloj?” demandis la Leono, kiu duone dormis
kaj ne sciis kio okazis sur la Magia Insulo.
“Jes; estis du.”
“Du abeloj?” diris la Malsata Tigro, oscedante.
“Nu, mi manĝis unu kaj la Malkuraĝa Leono manĝis
la alian.”
“Ve!” kriis Doroteo, multe ŝokite.
“Estis malmulta lunĉo,” komentis la Tigro, “sed ni
povis trovi nur la abelojn.”
“Aĉe!” ploregis Doroteo, tordante siajn manojn pro
malespero. “Vi manĝis Troton kaj Kap’tanon
Vilĉjon.”
219
La Magio de Oz
Sed ĝuste tiam ŝi aŭdis zumadon super sia kapo
kaj du abeloj sidiĝis sur ŝian ŝultron.
“Jen ni,” diris malgranda voĉo en ŝian orelon. “Mi
estas Trot, Doroteo.”
“Kaj mi estas Kap’tano Vilĉjo,” diris la alia
abelo.
Doroteo preskaŭ svenis pro senŝarĝiĝo, kaj la
Sorĉisto, kiu estis proksima kaj aŭdis la voĉetojn,
ekridis kaj diris:
“Vi ne estas la solaj du abeloj en la arbaro, ŝajne,
sed mi konsilas ke vi fortenu vin de la Leono kaj la
Tigro ĝis vi rehavos viajn naturajn formojn.”
“Faru tion nun, Sorĉisto!” konsilis Doroteo. “Ili
estas tiel malgrandaj ke ne eblas scii kio povos okazi
al ili.”
Do la Sorĉisto faris ordonon kaj prononcis la
Magian Vorton, kaj tuj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo staris
apud ili en formo natura kiel antaŭ la teruraj
aventuroj. Ĉar ili ne plu estis malgranddimensiaj, ĉar
la Sorĉisto transformis ilin el burda formo en la
formojn kaj dimensiojn kiujn la naturo unue donis
al ili. La malbelaj radikoj sur iliaj piedoj malaperis
pro la transformo.
Dum Doroteo ĉirkaŭbrakumis Troton, kaj Trot
220
!(images/000119.png)
Ĉapitro Dek Naŭ
nelaŭte ploradis ĉar ŝi estis tiom feliĉa, la Sorĉisto
manpremis kun Kap’tano Vilĉjo kaj gratulis lin pro
lia eskapo. La maljuna velisto tiom plezuriĝis ke li
ankaŭ manpremis kun la Leono kaj deprenis sian
ĉapelon kaj ĝentile riverencis antaŭ la kaĝo de simioj.
Tiam Kap’tano Vilĉjo faris ion kuriozan. Li iris al
granda arbo kaj, elpreninte sian tranĉilon, detranĉis
grandan larĝan pecon de dika ŝelo. Post tio li sidiĝis
sur la tero kaj elpreninte volvaĵon de fortika ŝnuro el
221
La Magio de Oz
sia poŝo—kiu ŝajne estis plena de ĉiaj aĵoj—li ligis la
platan ŝelpecon al la malsupro de sia bona piedo,
super la leda plandumo.
“Por kio estas tio?” demandis la Sorĉisto.
“Mi malamas venkiĝi,” respondis la velisto; “do mi
reiros al tiu insulo.”
“Kaj refariĝos sorĉita?” kriis Trot, evidente mal-
aprobe.
“Ne; ĉifoje mi evitos la magion de la insulo. Mi
rimarkis ke mia ligna kruro ne fiksiĝis, nek enradik-
iĝis, nek la vitraj piedoj de la Vitra Kato. Nur ion el
viando—kia homo kaj bestoj—la magio povas teni kaj
radikigi en la teron. Niaj ŝuoj estas ledaj, kaj ledo estas
el besta haŭto. Niaj ŝtrumpoj estas lanaj, kaj lano estas
de la dorso de ŝafo. Do, kiam ni marŝis sur la Magia
Insulo, niaj piedoj enradikiĝis tie kaj fiksis nin tie. Sed
ne mia ligna kruro. Do nun mi metos lignan
malsupron sur mian alian piedon kaj la magio ne
povos haltigi min.”
“Sed kial vi volas reiri al la insulo?” demandis
Doroteo.
“Ĉu vi ne vidis la Magian Floron en la ora florpoto?”
“Kompreneble mi vidis ĝin, kaj ĝi estas bela kaj
mirinda.”
222
Ĉapitro Dek Naŭ
“Nu, Trot kaj mi ekveturis celante akiri la magian
planton kiel donacon por Ozma je ŝia naskiĝtago, kaj
mi intencas preni ĝin kaj reporti ĝin kun ni al la
Smeralda Urbo.”
“Estus bonege,” kriis Trot fervore, “se vi kredas ke
vi povos sukcesi, kaj ke estus sendanĝere provi!”
“Mi estas plejparte certa ke estos sendanĝere, pro
mia rearanĝo de mia piedo,” diris la velisto, “kaj se ial
mi kaptiĝus, mi s’pozas ke la Sorĉisto povus denove
savi min.”
“Mi supozas ke jes,” konsentis la Sorĉisto. “Nu, do,
se vi volas provi, Kap’tano Vilĉjo, do provu kaj ni
apude staros por observi kio okazos.”
Do la velisto denove suriris la floson kaj remis al la
Magia Insulo, alteriĝante laŭeble plej proksime al la
ora florpoto. Ili rigardis lin marŝi trans la teron, meti
ambaŭ brakojn ĉirkaŭ la florpoton kaj levi ĝin facile
de ĝia loko. Post tio li portis ĝin al la floso kaj mallevis
ĝin tre zorge. La porto ŝajne neniel ĝenis la floron, ĉar
sur ĝi kreskis dafodiloj kiam Kap’tano Vilĉjo prenis
ĝin kaj dumvoje al la floso kreskis tulipoj kaj gladioloj.
Dum la velisto remis trans la riveron al kie atendas lin
liaj amikoj, sep diversaj specioj de floroj aperis
sinsekve sur la planto.
223
La Magio de Oz
“Mi supozas ke la Magiisto kiu metis ĝin sur la
insulon ne opiniis ke iu povos forporti ĝin,” diris
Doroteo.
“Li supozis ke nur homoj volos la planton, kaj ĉiu
homo kiu suriros la insulon por preni ĝin kaptiĝos pro
la sorĉo,” aldonis la Sorĉisto.
“Post nun,” komentis Trot, “neniu volos iri sur la
insulon, do ĝi ne plu kaptos.”
“Nu,” krietis Kap’tano Vilĉjo, triumfe metante la
Magian Planton sur la riverbordon, “se Ozma ricevos
pli bonan naskiĝtagan donacon ol tiun, mi volas scii
kia ĝi povos esti!”
“Certe ĝi s’prizos ŝin,” deklaris Doroteo, starante
plena de miro antaŭ la belegaj floroj kaj observante
ilin ŝanĝiĝi de flavaj rozoj al violoj.
“Ĝi s’prizos ĉiun en la Smeralda Urbo,” Trot asertis
gaje, “kaj ĝi estos donaco de Kap’tano Vilĉjo kaj mi al
Ozma.”
“Mi opinias ke ankaŭ mi rajtos ricevi iom da
agnosko,” oponis la Vitra Kato. “Mi trovis ĝin kaj
gvidis vin al ĝi, kaj alvenigis la Sorĉiston por savi vin
kiam vi kaptiĝis.”
“Estas vere,” agnoskis Trot, “kaj mi rakontos ĉion
al Ozma, por ke ŝi sciu kiom bone vi kondutis.”
224
!(images/000073.jpg)
!(images/000080.png)
!(images/000056.png)
Problemo por la Simioj
ĈAPITRO 20
“Nun,” diris la Sorĉisto, “ni
devas ekiri hejmen. Sed kiel
ni portos tiun grandan oran
florpoton? Kap’tano Vilĉjo ne
povos porti ĝin laŭ la tuta
vojo, tio estas certa.”
“Ne,” agnoskis la velisto;
“ĝi estas vere multepeza. Mi
p o v u s p o r t i ĝ i n k e l k a n
distancon, sed mi devus halti
p o r r i p o z i ĉ i u n p l u r a n
minuton.”
226
Ĉapitro Dudek
“Ĉu ni ne povus meti ĝin sur vian dorson?” Doro-
teo demandis al la Malkuraĝa Leono, kun amikema
oscedo.
“Mi akceptas porti ĝin, se vi povos alligi ĝin,”
respondis la Leono.
“Se ĝi defalos,” diris Trot, “ĝi eble rompiĝos kaj
detruiĝos.”
“Mi firmigos ĝin,” promesis Kap’tano Vilĉjo. “Mi
faros platan tabulon el unu el tiuj arbotrunkoj, kaj mi
ligos la tabulon al la dorso de la leono, kaj metos la
florpoton sur la tabulon.” Li ekkomencis fari tion, sed
ĉar lia sola ilo estis granda tranĉilo lia progreso
malrapidis.
Do la Sorĉisto prenis el sia nigra valizo malgrandan
segilon kiu brilis kiel arĝento kaj diris al ĝi:
“Segu, Segileto, el via koro,
Faru tabulon por Magia Floro.”
Kaj tuj la Malgranda Segilo komencis moviĝi kaj ĝi
segis la ŝtipon tiel rapide ke la rigardantoj miris. Ĝi
ŝajne komprenis, ankaŭ, ĝuste por kiu la tablo devos
uzi uzata, ĉar kiam ĝi estis finita ĝi estis plata supre
kaj kava malsupre tiel ke ĝi precize taŭgis por la dorso
de la Leono.
“Pli bona ol ĉizado!” kriis Kap’tano Vilĉjo, admire.
227
La Magio de Oz
“Ĉu eble vi havas du tiajn segilojn, Sorĉisto?”
“Ne,” respondis la Sorĉisto, zorge viŝante la Magian
Segilon per sia silka poŝtuko kaj remetante ĝin en la
nigran valizon. “Ĝi estas unika en la mondo; kaj se
ekzistus aliaj similaj, ĝi ne estus egale mirinda.”
Ili nun ligis la plankon al la dorso de la Leono, kun
la plata flanko supre, kaj Kap’tano Vilĉjo zorge metis
la Magian Floron sur la plankon.
“Por malebligi akcidentojn,” li diris, “mi marŝos
apud la Leono kaj tenos la florpoton.”
Trot kaj Doroteo ambaŭ povis rajdi sur la dorso de
la Malsata Tigro, kaj inter si ili portis la kaĝon de
simioj. Sed tiu aranĝo devigis la Sorĉiston, kiel ankaŭ
la veliston, veturi surpiede, kaj tial la procesio moviĝis
malrapide kaj la Vitra Kato grumblis ĉar tiom da
tempo necesos por atingi la Smeraldan Urbon.
La Kato estis amarhumora kaj grumblema, unue,
sed antaŭ ol ili longe veturis, la kristala besto trovis
belan amuzon. La longaj vostoj de la simioj konstante
etendiĝis tra la stangojn de la kaĝo, kaj kiam tio
okazis, la Vitra Kato kaŝe prenis la vostojn per siaj
piedoj kaj tiris ilin. Tio kriigis la simiojn, kaj iliaj krioj
multege plaĉis al la Vitra Kato. Trot kaj Doroteo provis
ĉesigi tiun fiamuzon, sed kiam ili ne observis la Kato
228
!(images/000094.png)
Ĉapitro Dudek
denove tiris la vostojn, kaj la besto estis tiom kaŝema
kaj rapida ke la simioj malofte eskapis. Ili kolere
riproĉis la Katon kaj skuis la stangojn de la kaĝo, sed
ili ne povis eliri kaj la Kato nur mokis ilin.
Post kiam la grupo eliris la arbaron kaj estis sur
la ebenaĵoj de la Manĝtula Lando, noktiĝis, kaj ili
devis kampadi dum la nokto elektinte belan lokon
apud rivereto. Per sia magio la Sorĉisto kreis tri
229
La Magio de Oz
tendojn, starigitajn laŭorde sur la herbo kaj bele
meblitajn per ĉio bezona por la komforto de liaj
kamaradoj. La meza tendo estis por Doroteo kaj Trot,
kaj en si tenis du komfortajn blankajn litojn kaj du
seĝojn. Alia tendo, ankaŭ kun litoj kaj seĝoj, estis por
la Sorĉisto kaj Kap’tano Vilĉjo, kaj la tria tendo estis
por la Malsata Tigro, la Malkuraĝa Leono, la kaĝo
de Simioj kaj la Vitra Kato. Ekster la tendoj la
Sorĉisto estigis fajron kaj metis super ĝin magian
poton el kiu li baldaŭ ĉerpis ĉiajn bongustaĵojn por
manĝo, fume varmegajn.
Manĝinte kaj interparolinte dum kelka tempo sub
la scintilaj steloj, ili ĉiuj enlitiĝis kaj la homoj baldaŭ
ekdormis. La Leono kaj la Tigro jam preskaŭ
endormiĝis, ankaŭ, kiam ilin vigligis krioj de la
simioj, ĉar la Vitra Kato denove tiradis iliajn vostojn.
Ĝenate de la bruego, la Malsata Tigro kriis: “Ĉesigu
la bruaĉon!” kaj vidinte la Vitran Katon, li levis sian
grandan piedon por bati la beston. La kato sufiĉe
rapidis por eviti la baton, sed la ungoj de la Malsata
Tigro frotis la kaĝon de la simioj kaj fleksis du el la
stangoj.
Post tio la Tigro rekuŝiĝis por dormo, sed la simioj
baldaŭ trovis ke la fleksiĝo de la stangoj ebligis ke ili
230
!(images/000023.png)
Ĉapitro Dudek
trapremu sin. Tamen ili ne eliris el la kaĝo, sed kun-
flustrinte ili eletendis siajn vostojn kaj ĉio estis kvieta.
Baldaŭ la Vitra Kato kaŝe proksimiĝis denove al ilia
kaĝo kaj ektiris voston. Tuj la simioj saltis tra la
stangojn, unu post alia, kaj kvankam ili estis
malgrandaj la tuta dekduo da ili ĉirkaŭis la Vitran
Katon kaj kroĉis sin al ŝiaj ungoj kaj vosto kaj oreloj
kaj kaptis ŝin. Post tio ili devigis ŝin iri el la tendo
kaj malsupren al la bordoj de la rivereto. La simioj
jam rimarkis ke tiujn bordojn kovris dika ŝlima koto
malhelblua, kaj kiam ili prenis la Katon al la rivereto,
ili ŝmiris tiun koton sur la tutan vitran korpon de la
kato, plenigante per ĝi la orelojn kaj okulojn de la
besto, tiel ke ŝi nek povis vidi nek aŭdi. Ŝi ne plu
231
La Magio de Oz
estis travidebla kaj tiom dika estis la koto sur ŝi ke
neniu povis vidi ŝian palruĝan cerbon aŭ ŝian rubian
koron.
Tiastata ili regvidis la kanjon al la tendo kaj poste
ili reeniris sian kaĝon.
Matene la koto jam rigidiĝis sur la Vitra Kato kaj
ĝi estis malhelblua ĉie. Doroteo kaj Trot alarmiĝis,
sed la Sorĉisto skuis sian kapon kaj diris ke la Vitra
Kato meritis tion pro sia incitado al la simioj.
Kap’tano Vilĉjo, per siaj fortaj manoj, baldaŭ
reĝustigis la orajn dratojn de la kaĝo de la simioj
kaj post tio li demandis al la Sorĉisto ĉu li lavu la
Vitran Katon en la akvo de la rivereto.
“Ankoraŭ ne,” respondis la Sorĉisto. “La Kato
meritas punon, do mi planas lasi tiun bluan koton—
kiu gluiĝis al ŝi kvazaŭ farbo—sur ŝia korpo ĝis ŝi
atingos la Smeraldan Urbon. La malsaĝa besto estas
tiel vanta ke ŝi multe hontos kiam la homoj de Oz
vidos ŝin tiastata, kaj eble ŝi enkorigos la lecionon
kaj de nun ne plu ĝenos la simiojn.”
Tamen la Vitra Kato nek povis vidi nek aŭdi, kaj
por ne bezoni porti ŝin dumvoje la Sorĉisto elpikis la
koton el ŝiaj okuloj kaj oreloj kaj Doroteo malsekigis
sian poŝtukon kaj lavis kaj la okulojn kaj la orelojn
232
Ĉapitro Dudek
tiel ke ili estiĝis puraj.
Tuj kiam ŝi povis paroli la Vitra Kato demandis
indigne: “Ĉu vi punos tiujn simiojn pro ilia
fipetolado kontraŭ mi?”
“Ne,” respondis la Sorĉisto. “Vi fipetolis tirante
iliajn vostojn, do ĉi tio estas ilia respondo, kaj mi
ĝojas ĉar la simioj venĝis sin.”
Li ne permesis al la Vitra Kato proksimiĝi al la
akvo por lavi sin, kaj li devigis ŝin sekvi kiam ili
rekomencis la veturon cele la Smeraldan Urbon.
“Jen nur parto de via puno,” diris la Sorĉisto,
severe. “Ozma mokos vin, kiam ni atingos ŝian
palacon, kaj ankaŭ la Birdotimigilo, kaj la Stana
Lignohakisto, kaj Tiktoko, kaj la Vilulo, kaj Buton-
Brilo, kaj la Miksĉifona Knabino, kaj—”
“Kaj la Palruĝa Katido,” aldonis Doroteo.
Tiu sugesto dolorigis la Vitran Katon pli ol ĉio
alia. La Palruĝa Katido ĉiam kverelis kun la Vitra
Kato kaj insistis ke karno estas pli bona ol vitro, kaj
la Vitra Kato mokis la Palruĝan Katidon, ĉar ĝi ne
havis palruĝan cerbon. Sed la palruĝa cerbo estis tute
kovrita de blua koto, ĝuste nun, kaj se la Palruĝa
Katido vidus la Vitran Katon tiastata, estus ege
hontige.
233
La Magio de Oz
Dum pluraj horoj la Vitra Kato marŝadis tre
humile, sed ĉirkaŭ la tagmezo ĝi kaptis oportunon
kiam neniu atentis kaj forkuris tra la alta herbo. Ĝi
memoris ke estas lageto de pura akvo proksima, kaj
al tiu lago la Kato kuris laŭeble plej rapide.
La aliaj ne rimarkis ŝian foreston antaŭ ol ili haltis
por lunĉi, kaj tiam estis tro malfrue serĉi ŝin.
“Mi s’pozas ke ŝi iris ien por lavi sin,” diris
Doroteo.
“Ne gravas,” respondis la Sorĉisto. “Eble la vitra
besto jam sufiĉe puniĝis, kaj ni ne forgesu ke ŝi savis
kaj Troton kaj Kap’tanon Vilĉjon.”
“Jam gvidinte ilin sur sorĉitan insulon,” aldonis
Doroteo. “Sed mi konsentas kun vi, ke la Vitra Kato
jam estas sufiĉe punita, kaj eble ŝi ne volos plu tiri
la vostojn de la simioj.”
La Vitra Kato ne reaniĝis al la grupo de
veturantoj. Ŝi plu koleris, kaj krome ili tro malrapide
moviĝis laŭ ŝia opinio. Kiam ili alvenis ĉe la Reĝa
Palaco, unu el la unuaj vidaĵoj estis la Vitra Kato
volviĝinta sur benko same brila kaj pura kaj travidebla
kiel normale. Sed ŝi ŝajnigis ne vidi ilin, kaj ili pasis
ŝin sen komento.
234
!(images/000110.png)
La Kolegio de Atletaj Artoj
ĈAPITRO 21
D o r o t e o k a j ŝ i a j a m i k o j
atingis la Reĝan Palacon
oportuntempe, ĉar Ozma
formale oficis en sia Trono-
ĉambro, kie Profesoro M. P.
Ŝancelinsekto P. E. petas ŝin
puni kelkajn studentojn de la
Reĝa Atleta Kolegio, de kiu li
estas la Estro.
Tiu Kolegio situas en la
Manĝtula Lando, sed ne tre
distance for de la Smeralda
235
La Magio de Oz
Urbo. Por ebligi ke la studentoj dediĉu sian tutan
tempon al atleta ekzercado, kia boatado, futbalo, k.s.,
Profesoro Ŝancelinsekto inventis aron da Lernopiloloj.
Unu tia pilolo, manĝite de studento post la maten-
manĝo, tuj ebligis ke li komprenu aritmetikon aŭ
algebron aŭ iun alian branĉon matematikan. Alia
pilolo manĝita post la lunĉo donis al studento plenan
scion pri geografio. Alia pilolo ebligis ke la manĝinto
literumu la plej malfacilajn vortojn, kaj ankoraŭ alia
ebligis ke li bele faru siajn skribliterojn. Estis piloloj
por historio, mekaniko, kuirado en la hejmo kaj
agronomio, kaj ne gravis ĉu la knabo aŭ knabino estis
stulta aŭ lerta, ĉar la piloloj instruis al ili ĉion dum
palpebrumeto.
Tiu metodo, patentita en la Lando Oz de Profesoro
Ŝancelinsekto, ŝparas paperon kaj librojn, kaj ankaŭ la
tedajn horojn dediĉatajn al studo en kelkaj niaj malpli
favorataj lernejoj, kaj ankaŭ permesas ke la studentoj
dediĉu sian tutan tempon al konkurkurado, basbalo,
teniso kaj aliaj viraj kaj virinaj sportoj, kiujn multe
ĝenas studado en tiuj Temploj de Lernado kie
Lernpiloloj estas nekonataj.
Sed hazarde Profesoro Ŝancelinsekto (kiu tiom
inventis ke tio fariĝis kutimo) senpripense inventis
236
Ĉapitro Dudek Unu
Kompletmanĝan Pilolon, kiu estis ne pli granda ol via
plej malgranda fingrungo tamen enhavis, en
kondensita formo, la egalon de bovlo da supo, porcion
da fritita fiŝo, rostaĵon, salaton kaj deserton, kio donis
nutron egalan al tiu de kompleta manĝo.
La Profesoro tiom fieris pro tiuj Kompletmanĝaj
Piloloj ke li komencis doni ilin al la studentoj en la
kolegio anstataŭ normalajn manĝaĵojn, sed la knaboj
kaj knabinoj oponis ĉar ili volis manĝon kies guston
ili povas ĝui. Tute ne estas ĝuige engluti pilolon, kun
glaso da akvo, kaj nomi tion ĉefmanĝo; do ili rifuzis
manĝi la Kompletmanĝajn Pilolojn. Profesoro
Ŝancelinsekto insistis, kaj rezulte la Plejsupra Klaso
kaptis la erudician Profesoron unu tagon kaj ĵetis lin
en la riveron—plene vestitan. Ĉiu scias ke ŝancel-
insekto ne scipovas naĝi, do la inventinto de la
mirindaj Kompletmanĝaj Piloloj kuŝis senhelpe sur la
fundo de la rivero dum tri tagoj antaŭ ol fiŝkaptisto
kaptis unu el liaj kruroj per fiŝhoko kaj eltiris lin sur
la bordon.
La erudicia Profesoro nature indignis pro tia
traktiĝo, do li venigis la tutan Superan Klason al la
Smeralda Urbo kaj petis ke Ozma de Oz punu ilin
pro la ribelo.
237
La Magio de Oz
Mi supozas ke la knabina Reganto ne estis tre
severa kontraŭ la ribelantaj knaboj kaj knabinoj, ĉar ŝi
mem jam rifuzis manĝi la Kompletmanĝajn Pilolojn
anstataŭ manĝaĵojn, sed dum ŝi aŭskultadis la
interesan pledon en sia Tronĉambro, Kap’tano Vilĉjo
sukcesis porti la oran florpoton en kiu estis la Magia
Floro en la ĉambron de Trot sen vidiĝi de iu escepte
de Ĵelea Konfitaĵ, la ĉefa Honorservistino de Ozma,
kaj Ĵelea promesis ne informi.
Ankaŭ la Sorĉisto povis porti la kaĝon da simioj en
unu el la plej supraj turoj de la palaco, kie li havis
propran ĉambron, al kiu venis neniu neinvitite. Do
Trot kaj Doroteo kaj Kap’tano Vilĉjo kaj la Sorĉisto
ĉiuj ĝojis pro la sukcesa fino de la aventuroj. La
Malkuraĝa Leono kaj la Malsata Leono iris al la
marmoraj staloj malantaŭ la Reĝa Palaco, kie ili loĝas
kiam ĉehejme, kaj ankaŭ ili kaŝis la sekreton, kaj eĉ
rifuzis informi la Lignan Segĉevalon, kaj Hanĉjon la
Mulon, kaj la Flavan Kokinon, kaj la Palruĝan
Katidon pri kie ili estis.
Trot observis la Magian Floron ĉiutage kaj lasis
neniun en sian ĉambron por vidi la belajn florojn
escepte de siaj amikinoj, Betinjo Bobin kaj Doroteo.
La magia planto ŝajne ne perdis magion pro sia
238
!(images/000007.png)
Ĉapitro Dudek Unu
transiro el la insulo, kaj Trot estis certa ke Ozma
laŭdos ĝin kiel unu el siaj plej plaĉaj trezoroj.
Supre en sia turo la malgranda Sorĉisto de Oz
komencis trejni siajn dek du malgrandajn simietojn,
kaj la etuloj estis tiel inteligentaj ke ili lernis ĉiun agon
instruitan al ili de la Sorĉisto. La Sorĉisto traktis ilin
tre kompleze kaj milde kaj donis al ili la manĝaĵojn
kiujn simioj plej amas, do ili promesis laŭeble plej
bone agi dum la granda evento, la naskiĝtago de
Ozma.
239
!(images/000083.png)
La Naskiĝtaga Festo de Ozma
ĈAPITRO 22
Ŝajnas strange ke feino havas
naskiĝtagan feston, ĉar oni
diras ke la gefeoj naskiĝis je
la komenco de la tempo kaj
vivas eterne. Tamen, aliflanke,
estus domaĝe senigi feon, kiu
havas tiom da aliaj bonaĵoj,
de la plezuroj de naskiĝtaga
festo. Do nin ne mirigu ke la
feoj festas sian naskiĝtagon
same kiel aliaj homoj, kaj
opinias ilin oportunoj por
240
!(images/000024.jpg)
Ĉapitro Dudek Du
festenado kaj ĝojo.
Ozma, la bela knabina Reganto de la Felando
Oz, estis vera feino, kaj tiel dolĉa kaj milda
prizorgante sian popolon ke ŝin multe amis ĉiuj. Ŝi
loĝis en la plej grandioza palaco en la plej
grandioza urbo en la mondo, sed tio ne malinstigis
ŝin fariĝi amikino de la plej humila persono en la
regno. Ofte ŝi surgrimpis sian Lignan Segĉevalon,
kaj rajdis al domo de kultivisto kaj sidis en la
kuirejo konversaciante kun la bona edzino de la
kultivisto dum ŝi faris la familian bakadon; aŭ ŝi
ludis kun la infanoj kaj lasis ilin rajdi ŝian faman
lignan beston; aŭ ŝi ekhaltis en arbaro por paroli
kun braĝisto kaj demandi ĉu li estas feliĉa aŭ
deziras ion por plikontentigi sin; aŭ ŝi instruis al
junulinoj kudri kaj plani belajn robojn, aŭ eniris la
butikojn kie la juvelistoj kaj metiistoj sin okupas
kaj rigardis ilin labori, donante al ĉiu saluton aŭ
sunbrilan rideton.
Kaj alifoje Ozma sidis en sia juvelkovrita trono,
kun siaj elektitaj korteganoj ĉirkaŭ si, kaj pacience
aŭskultis ĉiun plendon alportitan al ŝi de ŝiaj regatoj,
strebante egale juste agi al ĉiuj. Sciante ke ŝi juste
decidas, la Ozuloj neniam grumblis pro ŝiaj juĝoj,
241
La Magio de Oz
sed konsentis, se Ozma decidis kontraŭ ili, ke ŝi
pravas kaj ili malpravas.
Kiam Doroteo kaj Trot kaj Betinjo Bobin kaj
Ozma estis kunaj, oni supozus ke ili estas ĉiuj
proksimume samaĝaj, kaj ke la feina Reganto ne estas
pli aĝa aŭ pli “plenkreska” ol la aliaj tri. Ŝi ridis kaj
ludis kun ili kiel normala knabino, tamen ia kvieta
digno ĉirkaŭis Ozman, eĉ kiam ŝi estis plej
gajhumora, kaj tio iel distingis ŝin de la aliaj. La tri
knabinoj plene amis ŝin, sed ili neniam povis tute
forgesi ke Ozma estas la Reĝa Reganto de la mirinda
felando Oz, kaj laŭnaske apartenas al potenca raso.
La palaco de Ozma staris en la centro de plezuriga
kaj granda ĝardeno, kie grandiozaj arboj kaj florantaj
arbustoj kaj statuoj kaj fontoj abundis. Oni povis
promeni dum horoj en tiu fascina parko kaj vidi ion
interesan ĉiupaŝe. En unu loko estis akvario, kie
strangaj kaj belaj fiŝoj naĝis; en alia loko ĉiuj
aerbirdoj kunvenis tage por granda festeno kiun
provizis por ili la servistoj de Ozma, kaj ili estis tiel
sentimaj pri damaĝo ke ili kutimis ekstari sur ŝultroj
kaj manĝi de manoj. Ankaŭ estis la Fonto de la Akvo
de Forgeso, sed estis danĝere trinki tiun akvon, ĉar ĝi
forgesigis ĉion kion oni antaŭe sciis, eĉ la propran
242
!(images/000090.png)
La Magio de Oz
nomon, kaj tial Ozma metis avertafiŝon sur la fonton.
Sed ankaŭ estis fontoj bele parfumitaj, kaj fontoj de
bongustega nektaro, malvarmaj kaj riĉgustaj, kie ĉiu
rajtis laŭdezire refreŝigi sin.
Ĉirkaŭ la palaca tereno estis granda muro, dike
inkrustita per brilantaj smeraldoj, sed la enirpordegoj
staris malfermaj kaj al neniu estis eniro malpermesita.
Dum feritagoj la popolo de la Smeralda Urbo ofte
prenis siajn infanojn por rigardi la mirindaĵojn de la
ĝardenoj de Ozma, kaj eĉ eniris la Reĝan Palacon, se
ili emis tion, ĉar ili sciis ke ili kaj ilia Reganto estas
amikoj, kaj ke al Ozma multe plaĉas plezurigi ilin.
Konsiderante ĉion ĉi, vi ne surpriziĝos ke la homoj
tra la Lando Oz, kiel ankaŭ la plej intimaj amikoj
de Ozma kaj ŝiaj reĝaj korteganoj, fervoris festi ŝian
naskiĝtagon, kaj preparis por la festo jam semajnojn
antaŭe. Ĉiuj latuninstrumentaj bandoj praktikis siajn
plej belajn melodiojn, ĉar ili devis marŝi en la multaj
procesioj okazontaj en la Lando de la Palpbrumoj, la
Lando de la Gilikuloj, la Lando de la Manĝtuloj kaj
la Lando de la Kveluloj, kiel ankaŭ en la Smeralda
Urbo. Ne ĉiuj homoj povis iri gratuli sian Reganton,
sed ĉiuj povis festi ŝian naskiĝtagon, unu- aŭ ali-
maniere, negrave kiom malproksime de ŝia palaco ili
244
Ĉapitro Dudek Du
estas. Ĉiu domo kaj konstruaĵo tra la tuta Lando Oz
estis ornamita per flagoj kaj staminoj, kaj estis ludoj,
kaj dramoj, kaj ĝenerala distro por ĉiuj.
Dum sia naskiĝtago Ozma kutimis fari grandan
festenon en la palaco, al kiu ricevis inviton ĉiuj ŝiaj
plej intimaj amikoj. La grupo estis strange multspeca,
vere, ĉar ekzistas pli da kuriozaj kaj nekutimaj uloj
en Oz ol en la tuta cetero de la mondo, kaj al Ozma
pli interesis nekutimaj uloj ol ordinaraj—same kiel al
vi kaj al mi.
Dum tiu speciala naskiĝtago de la bela knabina
Reganto, longa tablo situis en la reĝa Bankeda Halo
de la palaco, ĉe kiu estis lokokartoj por la invititoj,
kaj ĉe unu fino de la granda ĉambro estis malpli
granda tablo, ne tiel alta, por la bestamikoj de Ozma,
kiujn ŝi neniam forgesis, kaj alifine estis granda tablo
kie estos aranĝitaj ĉiuj naskiĝtagaj donacoj.
Kiam la gastoj alvenis, ili metis siajn donacojn sur
tiun tablon kaj poste trovis siajn lokojn ĉe la
bankedotablo. Kaj, post la lokiĝo de ĉiuj gastoj, la
bestoj eniris laŭ solena procesio kaj Ĵelea Konfitaĵ
lokigis ilin ĉe ilia tablo. Poste, dum orkestro kaŝita de
aro da rozoj kaj filikoj ludis marŝon komponitan por
tiu evento, la Reĝa Ozma eniris la Bankedan Halon,
245
!(images/000117.png)
!(images/000097.png)
La Magio de Oz
ĉirkaŭate de siaj Honorservistinoj, kaj sidiĝis ĉe la
kapo de la tablo.
Ŝin salutis hurao de ĉiuj ĉeestantoj, la bestoj
aldonis siajn muĝojn kaj blekojn kaj bojojn kaj
miaŭojn kaj gakojn por grandigi la ĝojan tumulton,
kaj poste ĉiuj sidiĝis ĉe siaj tabloj.
Dekstre de Ozma sidis la fama Birdotimigilo de
Oz, kies pajloplena korpo ne estis bela, sed kies feliĉa
karaktero kaj sagaca sprito favorigis lin ĉe ĉiuj.
Maldekstre de la Reganto sidis la Stana Lignohakisto,
kies metala korpo estis brile polurita por tiu evento.
La Stana Lignohakisto estis la Imperiestro de la
Lando de la Palpbrumoj kaj unu el la plej gravaj
personoj en Oz.
Apud la Birdotimigilo Doroteo sidis, kaj apud ŝi
estis Tiktoko, la Horloĝmeĥanisma Homo, kiu estis
streĉita kiom permesis lia horloĝa meĥanismo, por ke
li ne interrompu la feston per malstreĉiĝo. Sekvis
Onklino Em kaj Onklo Henriko, parencoj de Doroteo
mem, du afablaj maljunuloj kiuj havis agrablan
hejmon en la Smeralda Urbo kaj estis tre feliĉaj kaj
kontentaj tie. Apud ili sidiĝis Betinjo Bobin, kaj apud
ŝi la drola kaj plezuriga Vilulo, kiu estis amata kien
ajn li iris.
248
Ĉapitro Dudek Du
Ĉe la alia flanko de la tablo, kontraŭ la Stana
Lignohakisto, lokiĝis Trot, kaj apud ŝi Kap’tano Vilĉjo.
Apud ili sidis Buton-Brilo kaj Oĵo la Bonfortuna, kaj
D-ro Pipt kaj lia bona edzino Margalot, kaj la miriga
Ranulo, kiu venis el la Lando de la Jipoj por ĉeesti la
naskiĝtagan festenon de Ozma.
Ĉe la piedo de la tablo, kontraŭ Ozma, sidis la
reĝina Glinda, la bona Sorĉistino de Oz, ĉar efektive
tie estis la vera honorloko post la kapo de la tablo
kie Ozma mem sidis. Dekstre de Glinda estis la
malgranda Sorĉisto de Oz, kiu ŝuldis al Glinda ĉiujn
magiajn artojn kiujn li sciis. Apude sidis Zingibra,
bela knabina kultivisto kiun multe amis Ozma kaj
Doroteo. La apudan seĝon okupis la Stana Soldato,
kaj apud li estis Profesoro M. P. Ŝancelinsekto P. E.,
de la Reĝa Atleta Kolegio.
Maldekstre de Glinda lokiĝis la gaja Miksĉifona
Knabino, kiu iom timis la Sorĉistinon kaj tial kutime
bonkondutis sufice. La frato de la Vilulo estis apud la
Miksĉifona Knabino, kaj post li estis tiu interesa
persono, Joĉjo Kukurbokapo, kiu kultivis bonegan
grandan kukurbon por nova kapo kiun li portas dum
la naskiĝtago de Ozma, kaj li ĉizis sur ĝi vizaĝon eĉ
pli gajespriman ol tiu kiun li ĝis tiam portis. Novaj
249
La Magio de Oz
kapoj ne estis nekutimaj por Joĉjo, ĉar la kukurboj ne
longe restis neputraj, kaj kiam la semoj—kiuj estis por
li cerbo—komencis moliĝi kiel kaĉaĵo, li komprenis ke
lia kapo baldaŭ putros, do li prenis novan el sia granda
kampo da kukurboj—kultivita de li por ke neniam
manku al li kapo.
Vi rimarkas ke la grupo ĉe la bankedotablo de
Ozma estis iom miksa, sed ĉiu invitito estis provita kaj
fidata amiko de la knabina Reganto, kaj ilia ĉeesto
multe feliĉigis ŝin.
Tuj kiam Ozma sidiĝis, kun sia dorso kontraŭ la
naskiĝtaga tablo, ŝi rimarkis ke ĉiuj ĉeestantoj rigardas
scivoleme kaj plezure ion malantaŭ ŝi, ĉar la belega
Magia Floro glore floras kaj la gigantaj floroj kiuj
sekvis unu la alian sur la planto estis belaspektaj kaj
plenigis la tutan ĉambron per sia delikata odoro.
Ankaŭ Ozma volis rigardi, por vidi kion rigardadas
ĉiuj, sed ŝi regis sian scivolemon ĉar ne decis ke ŝi jam
vidu siajn naskiĝtagajn donacojn.
Do la dolĉa kaj bela Reganto dediĉis sin al siaj
gastoj, el kiuj pluraj, ekz. la Birdotimigilo, la Stana
Lignohakisto, la Miksĉifona Knabino, Tiktoko, Joĉjo
Kukurbokapo kaj la Stana Soldato, neniam manĝis
sed sidis tre ĝentile ĉe siaj lokoj kaj provis distri tiujn
250
Ĉapitro Dudek Du
gastojn kiuj ja manĝis.
Kaj, ĉe la bestotablo, estis alia interesa grupo, kiu
konsistis el la Malkuraĝa Leono, la Malsata Tigro,
Toto—la malgranda vila nigra hundo de Doroteo—
Hanĉjo la Mulo, la Palruĝa Katido, la Ligna
Segĉevalo, la Flava Kokino, kaj la Vitra Kato. Ĉiuj
avide manĝis, escepte de la Segĉevalo kaj la Vitra
Kato, kaj ĉiu ricevis abunde tiujn manĝaĵojn kiujn ĝi
plej amis.
Fine, kiam la bankedo estis preskaŭ finita kaj la
glaciaĵo estis disdonota, kvar servistoj eniris portante
gigantan kukon, sukerkovritan kaj ornamitan per
sukerfloroj. Ĉirkaŭ la rando de la kuko estis vico de
flamantaj kandeloj, kaj en la centro estis reliefaj
sukeraj literoj kiuj formis la vortojn:
Naskiĝtaga Kuko de
OZMA
de
Doroteo kaj la Sorĉisto
“Ho, vere bela!” kriis Ozma, al kiu ĝi multe plaĉis,
kaj Doroteo diris fervore: “Nun vi devas tranĉi la
kukon, Ozma, kaj ĉiu el ni manĝos pecon kun nia
glaciaĵo.”
251
La Magio de Oz
Ĵelea Konfitaĵ alportis grandan oran tranĉilon kun
juvelkovrita tenilo, kaj Ozma stariĝis en sia loko kaj
provis tranĉi la kukon. Sed tuj kiam la sukerkovraĵo
en la centro rompiĝis pro la premo de la tranĉilo
saltis el la kuko simieto ok centimetrojn alta, kaj lin
sekvis alia kaj alia, ĝis dek du simioj staris sur la
tablotuko kaj riverencis antaŭ Ozma.
“Gratulojn al nia gracoplena Regantino!” ili kriis
ĥore, kaj poste ili komencis dancon, tiom komikan
kaj amuzan ke ĉiuj ĉeestantoj ridegis kaj eĉ Ozma
partoprenis en la ĝojo. Sed post la danco la simioj
faris kelkajn mirindajn akrobataĵojn, kaj poste ili kuris
al la kavo de la kuko kaj elprenis kelkajn band-
instrumentojn el polurita oro—kornetojn, trumpetojn,
tamburojn, k.s.—kaj forminte procesion la simioj
marŝis tien kaj reen sur la tablo ludante gajan
melodion facile kiel spertaj muzikistoj.
Al Doroteo plaĉegis la sukceso de ŝia “Surpriza
Kuko”, kaj kiam la simioj finis sian prezenton, la
bankedo finiĝis.
Nun estis la horo kiam Ozma vidu siajn aliajn
donacojn, do Glinda la Bona stariĝis kaj, preninte la
knabinan Reganton per la mano, gvidis ŝin al la tablo
kie ĉiuj donacoj estis belege kunaranĝitaj. La Magia
252
!(images/000102.png)
La Magio de Oz
Floro, kompreneble, allogis ŝian atenton, kaj Trot
devis rakonti al ili la tutan historion de iliaj aventuroj.
La knabineto ne forgesis agnoski la helpon de la Vitra
Kato kaj la malgranda Sorĉisto, sed efektive
emfazenda estis Kap’tano Vilĉjo kiu kuraĝe portis la
oran florpoton for de la sorĉita Insulo.
Ozma dankis ilin ĉiujn, kaj diris ke ŝi metos la
Magian Floron en sian buduaron kie ŝi povos ĝui
ĝiajn belecon kaj odoron konstante. Sed nun ŝi trovis
la eksterordinaran robon teksitan de Glinda kaj ŝiaj
knabinaj servistinoj el fadenoj formitaj el puraj
smeraldoj, kaj ĉar ŝi estis knabino amanta belajn
vestojn, la ekstazo de Ozma pro tiu prezentiĝo de la
elegantega robo estas facile imagebla. Ŝi apenaŭ povis
atendi por surmeti ĝin, sed la tablo estis kovrita per
aliaj belaj donacoj kaj la nokto estis jam grandparte
pasinta antaŭ ol la feliĉa knabina Reganto ekzamenis
ĉiujn siajn donacojn kaj dankis tiujn kiuj ame donis
ilin.
254
!(images/000112.png)
La Fonto de Forgeso
ĈAPITRO 23
La matenon post la naskiĝ-
taga festo, dum la Sorĉisto kaj
D o r o t e o p r o m e n i s e n l a
ĝardenoj de la palaco, Ozma
elvenis por akompani ilin,
dirante:
“Mi volas aŭdi pli pri viaj
aventuroj en la Arbaro de
Gugu, kaj kiel vi sukcesis
akiri tiujn karajn simietojn
por utiligo en la Surprizkuko
de Doroteo.”
255
La Magio de Oz
Do ili sidiĝis sur marmora benko apud la Fonto de
la Akvo de Forgeso, kaj inter si Doroteo kaj la Sorĉisto
rakontis siajn aventurojn.
“Mi estis ege iritiĝema dum mi estis lankovrita
ŝafido,” diris Doroteo, “ĉar mi tute ne sentis min
komforta. Kaj mi ne estis tute certa, komprenu, ke mi
iam refariĝos knabino.”
“Vi eble ankoraŭ estus lankovrita ŝafido, se mi ne
trovus tiun Magian Transforman Vorton,” deklaris la
Sorĉisto.
“Sed kio okazis al la juglando kaj al la hikorinukso
en kiujn vi transformis tiujn aĉajn bestomagiistojn?”
demandis Ozma.
“Nu, mi preskaŭ jam forgesis ilin,” estis la respondo;
“sed mi kredas ke ili ankoraŭ restas ĉi tie en mia poŝo.”
Li serĉis en siaj poŝoj kaj eltiris la du nuksojn kaj
montris ilin al ŝi.
Ozma rigardis ilin penseme.
“Ne estas juste, lasi iajn vivantojn en tiaj senhelpaj
formoj,” diris ŝi. “Mi kredas, Sorĉisto, ke vi devus
retransformi ilin en iliajn naturajn formojn.”
“Sed mi ne scias kio estas iliaj naturaj formoj,” li
obĵetis, “ĉar kompreneble la formoj de miksbestoj
kiujn ili surprenis ne estis naturaj por ili. Kaj ne
256
Ĉapitro Dudek Tri
forgesu, Ozma, ke iliaj naturoj estis kruelaj kaj petolaj,
tiel ke se mi revivigos ilin ili eble kaŭzos multajn
problemojn por ni.”
“Malgraŭ tio,” diris la Regantino de Oz, “ni devas
liberigi ilin de iliaj aktualaj sorĉiĝoj. Kiam vi redonos
al ili iliajn naturajn formojn ni trovos kiuj ili vere
estas, kaj certe ni ne bezonas timi iujn du homojn, eĉ
kvankam ili eble montriĝos magiistoj kaj niaj
malamikoj.”
“Mi ne estas egale certa pri tio,” protestis la Sorĉ-
isto, kun skuiĝo de sia kalva kapo. “La unusola peco
de magio kiun mi forprenis de ili—nome, la Vorto de
Transformo—estas tre simpla, tamen tre potenca, tiom
ke nek Glinda nek mi povas fari ion egalan. Ne efikas
nur la vorto, komprenu, efikas la prononcmaniero. Do
se la du fremdaj magiistoj havas alian similan magion,
ili eble montriĝos tre danĝeraj por ni, se ni liberigos
ilin.”
“Mi havas ideon!” kriis Doroteo. “Mi ne estas
sorĉisto, nek feino, sed se vi plenumos mian konsilon,
ni tute ne bezonos timi tiujn homojn.”
“Kion vi pensas, karulino?” demandis Ozma.
“Nu,” respondis la knabino, “jen ĉi tiu Fonto de la
Akvo de Forgeso, kaj tio donis al mi la nocion. Kiam
257
La Magio de Oz
la Sorĉisto parolos tiun teruran vorton kiu reŝanĝos
ilin en iliajn realajn formojn, li povos ankaŭ ege soifigi
ilin, kaj ni metos tason ĝuste ĉi tie apud la fonto, tiel
ke ĝi estos facile prenebla. Poste ili trinkos la akvon
kaj forgesos ĉiun magion kiun iam ili sciis—kaj ankaŭ
ĉion alian.”
“Ne malbona ideo,” diris la Sorĉisto, rigardante
Doroteon aprobe.
“Ĝi estas tre bona ideo,” deklaris Ozma. “Kuru
alporti tason, Doroteo.”
Do Doroteo kuris alporti tason, kaj dum ŝi forestis
la Sorĉisto diris:
“Mi ne scias ĉu la realaj formoj de tiuj magiistoj
estas de homoj aŭ de bestoj. Se ili estas bestoj, ili ne
trinkos el taso sed eble tuj atakos nin kaj trinkos poste.
Do eble estos pli sendanĝere por ni se la Malkuraĝa
Leono kaj la Malsata Tigro ĉeestos por eventuale
protekti nin.”
Ozma eltiris arĝentan fajfilon kiu estis ligita al
mallarĝa ora ĉeno kaj blovis per la fajfilo du akrajn
sonojn. La sono, kvankam ne severa, estis tre penetra,
kaj tuj kiam ĝi atingis la orelojn de la Malkuraĝa
Leono kaj de la Malsata Tigro, la du grandegaj bestoj
rapide venis saltante cele ilin. Ozma klarigis al ili kion
258
!(images/000034.png)
Ĉapitro Dudek Tri
la Sorĉisto faros, kaj ordonis ke ili restu kvietaj krom
se minacos danĝero. Do la du potencaj gardistoj de la
Regantino de Oz kaŭris apud la fonto kaj atendis.
Doroteo revenis kaj metis la tason sur la randon
de la fonto. Tiam la Sorĉisto metis la hikorinukson
apud la fonton kaj diris per solena voĉo:
“Mi volas ke vi reprenu vian naturan formon, kaj
ke vi estu tre soifa—**P y r z q x g l **!”
Tuj ekaperis, anstataŭ la hikorinukso, la formo de
Kiki Aru, la Altula knabo. Li ŝajnis perpleksa, unue,
259
La Magio de Oz
kvazaŭ klopodante memori kio okazis al li kaj kial li
estas en ĉi tiu nekonata loko. Sed li frontis la fonton,
kaj la bobelanta akvo memorigis al li ke li soifas. Sen
rimarki Ozman, la Sorĉiston kaj Doroteon, kiuj estis
malantaŭ li, li prenis la tason, plenigis ĝin per la Akvo
de Forgeso, kaj trinkis ĝin ĝis la lasta guto.
Li nun ne plu soifis, sed li sentis sin eĉ pli
perpleksa, ĉar nun li povis memori tute nenion—eĉ ne
sian nomon aŭ el kie li venis. Li ĉirkaŭrigardis la
belan ĝardenon kun mieno de plaĉiĝo, kaj poste,
turninte sin, li vidis Ozman kaj la Sorĉiston kaj
Doroteon rigardantaj lin scivoleme kaj la du grandajn
bestojn kaŭrantajn malantaŭ ili.
Kiki Aru ne sciis kiuj ili estas. sed li opiniis Ozman
tre bela kaj Doroteon tre agrabla. Do li ridetis al ili—
la sama senkulpa feliĉa rideto kiun bebo havus, kaj tio
plaĉis al Doroteo, kiu ekprenis lian manon kaj gvidis
lin sidiĝi apud ŝi sur la benko.
“Ho, mi kredis ke vi estas terura magiisto,” ŝi kriis,
“sed vi estas nur knabo!”
“Kio estas magiisto?” li demandis, “kaj kio estas
knabo?”
“Ĉu vi ne scias?” demandis la knabino.
Kiki kapneis. Poste li ridis.
260
!(images/000079.png)
Ĉapitro Dudek Tri
“Ŝajne mi scias nenion,” li respondis.
“Estas tre kurioze,” komentis la Sorĉisto. “Li
surhavas Manĝultajn vestojn, do iam li loĝis en la
Lando de la Manĝtuloj. Kompreneble la knabo povas
diri al ni neniom da sia historio aŭ familio, ĉar li
forgesis ĉion kion iam li sciis.”
“Li ŝajnas aminda knabo, nun post la eliĝo de ĉiu
lia malboneco,” diris Ozma. “Do ni restigos lin ĉi tie
261
La Magio de Oz
kun ni kaj instruos al li niajn kutimojn—esti fidinda
kaj atenti la bezonojn de aliuloj.”
“Nu, tiukaze estas bonfortune por li ke li trinkis la
Akvon de Forgeso,” diris Doroteo.
“Jes, vere,” akordis la Sorĉisto. “Sed plej rimarkinde,
laŭ mi, estas ke tia juna knabo povis lerni la sekreton
de la Magia Vorto de Transformo. Eble lia
akompananto, kiu estas nun ĉi tiu juglando, estis la
vera magiisto, kvankam mi ŝajne memoras ke ĉi tiu
knabo dum li havis la bestan formon flustris la Magian
Vorton en la kavan arbon, kie mi aŭdis ĝin.”
“Nu, ni baldaŭ scios kiu la alia estas,” sugestis
Ozma. “Eble li montriĝos ankaŭ Manĝtula knabo.”
La sorĉisto metis la juglandon apud la fonton kaj
diris, same malrapide kaj solene kiel antaŭe:
“Mi volas ke vi reprenu vian naturan formon, kaj
ke vi estu tre soifa—**P y r z q x g l **!”
La juglando malaperis kaj Rugedo la Knomo staris
en ĝia loko. Li ankaŭ frontis la fonton, kaj li etendis
manon por preni la tason, plenigis ĝin, kaj estis
trinkonta kiam Doroteo kriis:
“Ho, estas la maljuna Reĝo de la Knomoj!”
Rugedo ekturnis sin kaj frontis ilin, kun la taso
ankoraŭ en sia mano.
262
!(images/000096.png)
Ĉapitro Dudek Tri
“Jes,” li diris per kolera voĉo, “estas la maljuna
Reĝo de la Knomoj, kaj mi konkeros la tutan Ozon
kaj venĝos vian forpelon de mi de mia trono.” Li
ĉirkaŭrigardis dum momento, kaj daŭrigis: “Neniu
ovo videblas, kaj mi estas pli forta ol ĉiuj vi homoj
kune! Mi ne scias kiel mi venis ĉi tien, sed mi batalos
la batalon de mia vivo—kaj mi venkos!”
Liaj longa blanka hararo kaj barbo flirtis en la
263
La Magio de Oz
venteto; liaj okuloj brilis malame kaj venĝeme, kaj
tiom surprizitaj kaj ŝokitaj ili estis de la subita ekapero
de tiu malnova malamiko de la popolo de Oz, ke ili
nur povis rigardadi lin silente kaj retiri sin de lia
sovaĝa rigardo.
Rugedo ridis. Li trinkis la akvon, ĵetis la tason sur
la teron kaj diris feroce:
“Kaj nun—kaj nun—kaj—”
Lia voĉo mildiĝis. Li frotis sian frunton perpleksite
kaj karesis sian longan barbon.
“Kion mi intencis diri?” li demandis pledeme.
“Ĉu vi ne memoras?” diris la Sorĉisto.
“Ne; mi forgesis.”
“Kiu vi estas?” demandis Doroteo.
Li penis pensi. “Mi—mi estas certa ke mi ne
scias,” li balbutis.
“Ĉu vi ankaŭ ne scias kiuj ni estas?” demandis la
knabino.
“Mi tute ne scias,” diris la Knomo.
“Diru al ni kiu estas ĉi tiu Manĝtula knabo,”
sugestis Ozma.
Rugedo rigardis la knabon kaj kapneis.
“Lin mi ne konas. Vi ĉiuj estas nekonatoj. “Mi—
mi eĉ ne konas min mem.”
264
!(images/000105.png)
Ĉapitro Dudek Tri
Post tio li karesis la kapon de la Leono kaj
murmuris, “Bona hunĉjo!” kaj la Leono muĝetis
indigne.
“Kion ni faru pri li?” demandis la Sorĉisto,
perplekse.
“Foje antaŭ nun la fia maljuna Knomo venis ĉi
tien por konkeri nin, kaj tiam, kiel nun, li trinkis la
Akvon de Forgeso kaj fariĝis malminaca. Sed ni
resendis lin al la Regno de la Knomoj, kie li baldaŭ
relernis siajn malnovajn fikutimojn.”
“Tial,” diris Ozma, “ni devas trovi por li lokon en
265
!(images/000113.png)
La Magio de Oz
la Lando Oz, kaj restigi lin ĉi tie. Ĉar ĉi tie li ne
lernos fiecon kaj ĉiam estos senkulpa kiel nia propra
popolo.”
Do la vaganta eksreĝo de la Knomoj trovis novan
hejmon, pacan kaj feliĉan hejmon, kie li estis tute
kontenta kaj pasigis siajn tagojn kun senkulpa ĝuo.
266
!(images/000109.png)
!(images/000068.png)
- Kovrilo
-
- Monto Manghto
-
- La Falko
-
- Du Malbonuloj
-
- Kunkomplotantoj
-
- Felicha Angulo de Oz
-
- Naskightagaj Donacoj por Ozma
-
- La Arbaro de Gugu
-
- La Le-Sim-Agoj Minacas
-
- La Insulo de la Magia Floro
-
- Firme Fiksitaj
-
- La Bestoj de la Arbaro de Gugu
-
- Kiki Uzas Sian Magion
-
- Perdighas la Nigra Valizo
-
- La Sorchisto Lernas la Magian Vorton
-
- La Soleca Anaso
-
- La Vitra Kato Trovas la Nigran Valizon
-
- Rimarkinda Veturo
-
- La Magio de la Sorchisto
-
- Doroteo kaj la Burdoj
-
- Problemo por la Simioj
-
- La Kolegio de Atletaj Artoj
-
- La Naskightaga Festo de Ozma
-
- La Fonto de Forgeso